Σκοπιανό: Πώς ο Τσίπρας έπεσε στην παγίδα που έστησε στον Μητσοτάκη...

Αρχικά να διευκρινίσω πως οποιοδήποτε σχόλιο για την ουσία του θέματος είναι άκαιρο. Η μόνη πληροφόρηση που έχουμε είναι από τα Σκόπια και αφορά τις αντιφατικές δηλώσεις του Ζάεφ και του Ιβανόφ. Συνεπώς όσοι σχολιάζουν, εκτίθενται.

Αυτήν την στιγμή ο μόνος σχολιασμός που μπορεί να γίνει, αφορά τις τακτικές κινήσεις των δύο βασικών παικτών της Ελληνικής πολιτικής ζωής, τον Α.Τσίπρα και τον Κ.Μητσοτάκη.

Είναι δεδομένο πως όταν ο πρωθυπουργός αποφάσισε να ανασύρει από την ναφθαλίνη το Σκοπιανό, το πρώτιστο που σκεφτόταν ήταν πώς θα φέρει αναταραχή στην Νέα Δημοκρατία. Απέτυχε, γιατί την τελευταία στιγμή αντέδρασε σωστά, όπως αποδείχθηκε, ο Κ.Μητσοτάκης. Ο οποίος τι έκανε; Κατέθεσε μια συγκροτημένη πρόταση, απ΄όπου φαίνεται πως αποδέχεται την σύνθετη ονομασία με την λέξη «Μακεδονία», υπό τις εξής προϋποθέσεις:

Μουδιασμένη «Γιορτή της Δημοκρατίας»...

Στις 2 Ιουνίου η Ιταλία έχει εθνική γιορτή. Γιορτάζει την «Ημέρα της Δημοκρατίας», τη μέρα δηλαδή της εγκαθίδρυσης της αβασίλευτης Δημοκρατίας. «Festa della Repubblica», σε ανάμνηση του δημοψηφίσματος της 2ας Ιουνίου του 1946. Η πρώτη φορά που γιορτάστηκε ήταν το 1948 και από τότε, κάθε χρόνο, στην περιοχή του Κολοσσαίου πραγματοποιείται μεγάλη στρατιωτική παρέλαση, πολλές φορές και με τη συμμετοχή αγημάτων από συμμαχικές χώρες – ανάμεσά τους και τσολιάδες από την Ελλάδα.

Εβδομήντα χρόνια μετά, είναι η πρώτη φορά που η χώρα – αν και συνηθισμένη σε πολιτικές κρίσεις, με 64 κυβερνήσεις από το 1946 – θα ζήσει μουδιασμένη την ημέρα αυτής της εθνικής γιορτής.

Το «σύνδρομο του Άκη» ...

Ο Άκης κατάφερε να συγχύσει έναν ολόκληρο λαό με τον βασιλικό γάμο του το 2004 στο Παρίσι με την Βίκυ Σταμάτη και την δεξίωση που ακολούθησε στο μυθικό ξενοδοχείο Four Seasons. Όπως έκαναν και οι Εμίρηδες με τα πετρέλαια, Είναι το «σύνδρομο Άκη». Κάτι σαν το «σύνδρομο Πάνου»! Βόλτες στο Λονδίνο, στο Μονακό. Χλιδή και εξουσία. Αυτά είναι!

Η αλήθεια είναι ότι μέλη της εθνοσωτήριας κυβέρνησής μας περνούν μία ζωή που δύσκολα μπορεί κανείς να συναντήσει ακόμη και σε γνωστούς κοσμοπολίτες της Αθήνας. Για τους απλούς ανθρώπους; Αυτό δεν το συζητάμε! Αυτοί – οι απλοί άνθρωποι- μπορούν να περιμένουν την Ανάσταση των Νεκρών και την μετά θάνατον ζωή. Την ίδια ώρα που για άλλους ο Παράδεισος είναι σε αυτό τον κόσμο. Το καλό για αυτούς τους «άλλους» είναι ότι εκτιμούν τη καλή τους τύχη. Του δίνουν και καταλαβαίνει!

Άρχισαν τα όργανα...

Πιο εύκολα μπορώ να πάρω διαζύγιο από τη γυναίκα μου παρά να απολύσω τη γραμματέα μου, έλεγε πριν μερικά χρόνια ο πρόεδρος των βιομηχάνων στην Ιταλία σε μια προσπάθεια να καταδείξει τις δυσκαμψίες που υπάρχουν στην αγορά εργασίας της γείτονος και την ανάγκη μεταρρυθμίσεων...

Οι "δυσκαμψίες” της ιταλικής οικονομίας κατά ένα σημαντικό μέρος οφείλονται και σε παραδοσιακές δομές μιας κοινωνίας που παραμένει βαθιά καθολική και έχει να ανταγωνιστεί τις οικονομίες των προτεσταντών. Στην περίπτωση της Ελλάδας τα βάρη της ορθόδοξης παράδοσης είναι μεγαλύτερα.

Η ανατολίτικη ελίτ μας ...

Aς αρχίσουμε από το κεκτημένο σε μια πολιτισμένη κοινωνία, κανένας δεν είχε το δικαίωμα να χειροδικήσει εναντίον του κ. Μπουτάρη. Δεν υπάρχουν «αλλά», «ίσως», «ενδεχομένως», «αφού» και οτιδήποτε άλλο που να εισάγει μία, έστω έμμεση και λεπτή, δικαιολογία ή αποδοχή του συγκεκριμένου συμβάντος. Το θέμα είναι ξεκάθαρο για έναν πολιτισμένο άνθρωπο. Αλλά γεννάται το ερώτημα πώς θα αντιμετώπιζε το γεγονός ένα άτομο που θα είχε τον ίδιο τρόπο σκέψης με τον κ. Μπουτάρη. Ο κ. Μπουτάρης σε θέματα βίας έχει, στην καλύτερη περίπτωση, μια αμφιλεγόμενη στάση.

Πορευόμαστε σαν ένα καράβι χωρίς πυξίδα ...

Είχε πει το 1991 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής: «Ζούμε σε μια εποχή κατά την οποία η ανθρωπότης περνά μια βαθιά και πολύμορφη κρίση. Κρίση πολιτική, κρίση οικονομική και προπαντός κρίση αξιών. Διανύει μια μεταβατική περίοδο που τη χαρακτηρίζει καθολική και έντονη ανησυχία. Ανησυχία που εκδηλώνεται υπό διάφορες μορφές: από το άγχος μέχρι και τη βία. Γιατί ο άνθρωπος της εποχής μας θέλει να απομακρυνθεί από έναν τρόπο ζωής και αναζητεί καινούργιο. Δυσπιστεί προς τους υφιστάμενους θεσμούς και αναζητεί καινούργιους. Τέλος, αναζητεί καινούργιες αξίες για να στηριχθεί, χωρίς όμως να μπορεί να προσδιορίσει τη μορφή και το περιεχόμενό τους. Πορεύεται, με άλλα λόγια, σαν καράβι που έχασε την πυξίδα του. Η αγωνιώδης αυτή αναζήτηση αποτελεί αυτή καθεαυτήν μια εκρηκτική δύναμη που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Αν κατά τα προσεχή χρόνια υπάρξει πολιτική και πνευματική ηγεσία ικανή να τη χειραγωγήσει, μπορεί η δύναμη αυτή να αποβεί δημιουργική. Αν όχι, μπορεί με τις αντιφάσεις που τη χαρακτηρίζουν να διευρύνει το χάος».

Πρόκειται για τη γεμάτη σοφία και ρεαλισμό αποτύπωση της εν πορεία εποχής μας από τον αείμνηστο πρόεδρο, η οποία δυστυχώς τείνει να επαληθευτεί στην απαισιόδοξη εκδοχή της. Τη θυμήθηκα με την ευκαιρία της επιμνημόσυνης δέησης που εψάλη στον τάφο του με τη συμπλήρωση 20 χρόνων από τον θάνατό του.

Μήπως και οι Ιταλοί χρειάζονται τον Βαρουφάκη τους;

Η κρίση στην Ιταλία είναι αποκλειστικά πολιτική, καθώς ο πρόεδρος της ιταλικής Δημοκρατίας κινήθηκε μέσα στα όρια του Συντάγματος της χώρας του. Συνεπώς, δεν υπάρχει θεσμική κρίση.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι, αν στο όνομα της προστασίας της Δημοκρατίας και των αποταμιεύσεων των πολιτών, μπορεί να παρακαμφθεί η βούληση μιας κυβέρνησης που μόλις έχει εκλεγεί. Αν ο πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να ερμηνεύσει και να εκφράσει αυθεντικά το εθνικό συμφέρον όχι μόνον ερήμην, αλλά και εναντίον της νωπής λαϊκής εντολής.

Ανεξαρτήτως των απαντήσεων στα παραπάνω ερωτήματα, το βέβαιον είναι πως η παρέμβαση αυτή του Σ. Ματαρέλα θα ενισχύσει τις αντισυστημικές δυνάμεις στην Ιταλία, με άγνωστα αποτελέσματα. Δηλαδή, αν ξαναγίνουν εκλογές και επικρατήσουν και πάλι τα ίδια πολιτικά κόμμα, και μάλιστα με αυξημένα ποσοστά, τότε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας τι θα κάνει; Θα ξαναθέσει βέτο;

Πώς θα ήταν η Αθήνα χωρίς τους ευεργέτες ...

Ανέμενα τις πικρόχολες αντιδράσεις στο εγκωμιαστικό σημείωμα της περασμένης Κυριακής με ενδεικτικές αναφορές σε σύγχρονους εθνικούς ευεργέτες. Η πιο συνηθισμένη αμφισβήτηση συμπυκνούται στο ερώτημα:

«Πώς έγιναν τόσο πλούσιοι οι άνθρωποι αυτοί και κατά πόσο συνέβαλαν με τον πλούτο τους στην ανάπτυξη και στην πρόοδο της Ελλάδας;».

Το πώς αποκτάται ατομικά ο πλούτος επιδέχεται μυριάδες απαντήσεις, όπου η ευφυΐα, η διακινδύνευση, ο μόχθος, η κληρονομική διαδοχή αλλά και η τύχη ανταγωνίζονται τις παράνομες μεθοδεύσεις. Το εγκώμιό μου αναφέρεται σε εκείνους τους έχοντες που διακατεχόμενοι από αγάπη προς την πατρίδα και τον πλησίον διαθέτουν μεγάλο μέρος ή ακόμα και το σύνολο της περιουσίας τους σε έργα πολιτισμού και φιλανθρωπίες ανταποκρινόμενοι στη ρήση του Μενάνδρου «πόσο καλός είναι ο άνθρωπος όταν είναι άνθρωπος».

Καταλαβαίνεις το τέλος από τα φάλτσα της ορχήστρας…

Δεν θυμάμαι πολλούς επενδυτές να «ανακαλύπτουν» αξίες στα αζήτητα. Θυμάμαι, όμως, πλήθος ανθρώπων να υπερασπίζεται λάθος επιλογές, όταν οι αξίες κατέγραφαν το υψηλότερο ιστορικό τους σημείο. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το Bitcoin. Ομοίως συμβαίνει και με τους πολιτικούς. Συγκεντρώνουν τις περισσότερες κολακείες λίγο πριν ανοίξουν γι αυτούς οι πόρτες του Άδη. Μερικά πράγματα σε σχέση με την ανθρώπινη ψυχολογία παραμένουν ανεξήγητα. Αλλά συμβαίνουν…

Ένας από τους λόγους είναι οι χρηματομεσίτες. Όταν οι αξίες είναι υψηλές ευνοούνται οι συναλλαγές. Οι πολλοί αγοράζουν, ευελπιστώντας ότι το τραίνο που μόλις έχουν επιβιβαστεί θα συνεχίσει να τρέχει ασταμάτητο και οι λίγοι πουλάνε, επειδή γνωρίζουν ότι όλα τα πράγματα στην ζωή έχουν ένα τέλος. Εκείνοι που είναι σίγουρα κερδισμένοι, ανεξάρτητα από το πότε θα συμβεί το μοιραίο, είναι οι χρηματομεσίτες. Οι μεσάζοντες, λοιπόν, έχουν κάθε λόγο να θέλουν να συνεχιστεί ο θόρυβος γύρω από μία μετοχή ή από έναν πολιτικό, αφού το φούντωμα των συναλλαγών σημαίνει γι αυτούς δουλειές – προμήθειες – κέρδος.

Να ’ναι καλά η Παναγιά κι ο Τσίπρας ...

Πόσο είναι το 2% των δέκα εκατομμυρίων; Ελάτε τώρα, εύκολο, 200.000. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Δεν χρειάζονται τόσοι για να οργανωθεί μια γιορτή στο Σύνταγμα από πολίτες που θα πανηγυρίζουν την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια. Αν μάλιστα υπολογίσουμε ότι αυτοί οι 200.000 πιστεύουν ότι τα μνημόνια έφεραν την κρίση και όχι η κρίση τα μνημόνια, τότε ο Αύγουστος θα σημάνει την καθαρή έξοδο από την κρίση. Κάτι σαν άμωμη σύλληψη. Να ’ναι καλά η Παναγιά κι ο Τσίπρας. Και 20.000 να μαζευτούν για να τραγουδήσουν την ελπίδα που ήρθε και ξανάρθε και θα συνεχίσει να έρχεται, ώσπου να τη βαρεθούμε, φτάνουν. Με τον κατάλληλο φωτισμό και λήψεις θα μιλάμε για «πλήθος» και εικόνες με τον ενθουσιασμό των Ελλήνων θα «κάνουν τον γύρο του κόσμου». Αφήστε τους Σκοπιανούς να γιορτάζουν τις ήττες τους στο Ιλιντεν, και τους Σέρβους στο Κοσσυφοπέδιο. Εμείς επιτυχίες, μόνον επιτυχίες, αδελφοί!

Ο μύθος της «διωκόμενης» Αριστεράς ...

Προχθές στην βουλή ο πρωθυπουργός μίλησε για την διωκόμενη Αριστερά. Αυτή η θυματοποίηση της Αριστεράς αποτελεί έναν μύθο πάνω στον οποίον οικοδομήθηκε το ηθικό πλεονέκτημα της. Γιατί εξ ορισμού οι διώκτες καταγράφονται στην κοινή ιστορική συνείδηση με αρνητικό πρόσημο, ενώ οι διωκόμενοι με θετικό.

Αλλά για να δούμε, είναι έτσι τα πράγματα;

Είναι γεγονός πως μετά τον εμφύλιο πόλεμο η Αριστερά καταδιώχθηκε μεν, της επετράπη όμως να έχει πολιτική έκφραση. Είναι επίσης γεγονός πως διεπράχθησαν υπερβολές σε βάρος αριστερών, αλλά αυτό ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Σε γενικές γραμμές η Αριστερά στην Ελλάδα αντιμετωπίστηκε με πολύ πιο επιεική τρόπο, απ΄ότι αντιμετωπίσθηκαν σε ανάλογες περιπτώσεις εμφυλίων πολέμων οι ηττημένοι.

Οι λέξεις και οι πράξεις του μίσους ...

Η γλώσσα του μίσους είναι η μόνη γλώσσα που γνωρίζουν οι κύριοι Τσίπρας και Καμμένος. Τη χρησιμοποιούσαν όσο βρίσκονταν στην αντιπολίτευση και συνεχίζουν ακάθεκτοι.

Και αν τους θυμίσεις τι έλεγαν (προσκυνημένοι, υπόδουλοι, τσιράκια των δανειστών, στα τέσσερα, Δ΄ Ράιχ, ο Σαμαράς θυμίζει τον Χίτλερ, χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα, «έπρεπε να συλληφθούν όλοι», γερμανοτσολιάδες, τσολάκογλου, δοσίλογοι, υπάλληλοι της τρόικας, Γκεστάπο, μειοδότες, γονατισμένοι, ο Καμμένος καλούσε τους Νεοδημοκράτες να ανατρέψουν τον Σαμαρά και τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ να ανατρέψουν τον Βενιζέλο, έλεγε ότι η κυβέρνηση του Ιουνίου 2014 σχηματίστηκε καθ’ υπόδειξη της Γερμανίας, ο Τσίπρας βροντοφώναζε «να τελειώνουμε με τους πρωθυπουργούς της νέας Φρειδερίκης» και μιλούσε για μαφία, συμμορία, υποταγμένους μερκελιστές), τι απαντούν;

Μα ότι… μπερδεύουμε τις «λέξεις της πολιτικής» με το μαρσάρισμα του τρικύκλου!

Όλα αυτά, δηλαδή, ήταν… λέξεις της πολιτικής!

Μπλόκο στο «δεν γίνεται» ...

Εδώ και χρόνια, στην Ελλάδα βρίσκεται σε εξέλιξη ένας αδυσώπητος πόλεμος ανάμεσα σε όσους πιστεύουν ότι κανένα όραμα δεν είναι ακατόρθωτο σε αυτή τη χώρα και εκείνους οι οποίοι επαναλαμβάνουν μονότονα ότι «αυτά δεν γίνονται». Πολλά από τα πράγματα που θαυμάζουμε σε αυτή τη χώρα βρέθηκαν στο στόχαστρο μανιώδους αντίδρασης από μια ετερόκλητη συμμαχία. Το Μουσείο της Ακρόπολης, το Πάρκο Νιάρχου, μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις για τις οποίες είμαστε περήφανοι, πέρασαν από χίλια προβλήματα μέχρι να γίνουν πραγματικότητα. Τις πολέμησαν πολιτικάντηδες που τρέμουν το πολιτικό κόστος, εμμονικοί ακτιβιστές κάθε είδους, εξουσιομανείς δημόσιοι υπάλληλοι, μέσα ενημέρωσης, ισχυρά συμφέροντα κ.ά. πολλοί. Η πολυνομία και η γραφειοκρατία κάνουν τη ζωή πολύ δύσκολη σε όποιον θέλει να δημιουργήσει σε αυτόν τον τόπο.

Το μωρό που μπουσουλά, ποιον έχει πατέρα; ή το κακό επωάστηκε το 2008 ...

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ άτυχος. Εκεί που φάνηκε πως πάει να αλλάξει την ατζέντα με τον αποτρόπαιο ξυλοδαρμό του δημάρχου Θεσσαλονίκης, του προκύπτει ξαφνικά ο Ρουβίκωνας και χαλά το σκηνικό.

Η εισβολή στο Συμβούλιο της Επικρατείας ήταν σε επιχειρησιακό επίπεδο καλοσχεδιασμένη, όπως γράφηκε στο διαδίκτυο. Κάτι που σημαίνει την οργανωτική αναβάθμιση του Ρουβίκωνα. Αυτό αποδείχθηκε προχθές όταν άνοιξε στρατολογικό κέντρο κάπου στα Εξάρχεια. Μια οργάνωση με παράνομη δράση, κάνει ανοικτή στρατολόγηση και οι αρχές ασφαλείας κοιμούνται. Ακούνε την συμβουλή του Τόσκα.

Και να ήταν μόνον αυτό! Έχει και εκπρόσωπο τύπου, με κανονικό ονοματεπώνυμο, που απείλησε δημοσίως τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως.

Από το Ίλιντεν ως τις αγορές, ένας ραγιαδισμός δρόμος ...

Αυτό πια το έχουν καταλάβει όλοι: Μπροστά στην σφοδρή επιθυμία του να παραμείνει στην εξουσία παρέα με τον συγκυβερνήτη του Καμμένο (που τον τελευταίο καιρό δεν βγάζει άχνα επί των κρισίμων θεμάτων), ο κ. Τσίπρας παρουσιάζει το πιο αδίστακτο πρόσωπο.

Όχι μόνο δεν δίστασε να συζητήσει την πρόταση Ζάεφ περί «Μακεδονίας του Ίλιντεν», αλλά έχει και το θράσος να κατηγορεί την αντιπολίτευση για… ραγιαδισμό, επειδή τάχα δεν θέλει την «καθαρή έξοδο»!

Δεν είναι δηλαδή ραγιαδισμός να κάνεις ό,τι σου λένε οι ξένοι στα εθνικά θέματα και στα θέματα οικονομικής κυριαρχίας, δεν είναι ραγιαδισμός να δέχεσαι ονόματα που παραπέμπουν ευθέως στην εποχή που κρεμούσαν τους ραγιάδες από τα δένδρα της Μακεδονίας, δεν είναι ραγιαδισμός να δημιουργείς το υπερταμείο και να βάζεις εγγύηση όλη τη δημόσια περιουσία στους δανειστές, αλλά είναι ραγιαδισμός να σου λένε πως δεν μπορείς να βγάλεις τη χώρα απροστάτευτη στα «κοράκια» των αγορών, μόνο και μόνο για να πεις πως πραγματοποίησες την «καθαρή έξοδο» από τα μνημόνια.

Οι λεπτομέρειες είναι η ουσία ...

Υπάρχει μια τηλεοπτική σειρά με τίτλο «Mayday», που παρουσιάζει τα μεγάλα αεροπορικά δυστυχήματα και αναλύει με συνεντεύξεις και αναπαραστάσεις τα αίτια της πτώσης των αεροσκαφών. Σε αντίθεση με όσα πιστεύουν οι άνθρωποι στον δρόμο για την «κακιά στιγμή», εκατοντάδες άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους για λεπτομέρειες στη λειτουργία των αεροσκαφών. Ενα μπουλόνι που δεν έχει σφιχτεί και εξαιτίας των κραδασμών λασκάρει τελείως, ένα καλώδιο που δεν έχει μονωθεί και προκαλεί ένα μικρό σπινθήρα στον χώρο των αποσκευών, ένας κακός υπολογισμός των πλαγιομετωπικών ανέμων και άλλα τέτοια. Ποτέ ένα αεροπλάνο δεν διαλύεται στον αέρα.

Σύμφωνα με τη θεωρία του χάους, μια πεταλούδα τη στιγμή της συντήρησης προκαλεί την καταιγίδα κατά τη διάρκεια της πτήσης.

Οι παραμορφωτικοί φακοί του Αλ. Τσίπρα ...

Είπε ο κ. Τσίπρας στο υπουργικό συμβούλιο για την επίθεση στον Γ. Μπουτάρη: "Η βάρβαρη επίθεση στον δήμαρχο Θεσσαλονίκης από ακροδεξιούς τραμπούκους, παραπέμπει σε παλιότερες εποχές δόξας, της αιματηρής εθνικοφροσύνης και του παρακράτους." (σ.σ. Σωστή η παρατήρηση. Αλλά η απλή περιγραφή ή έστω η "ανάλυση" ενός γεγονότος είναι δουλειά των δημοσιογράφων. Όχι του πρωθυπουργού. Ο πρωθυπουργός που ανέχεται ή δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τη δράση του παρακράτους, απλά δεν κάνει καλά τη δουλειά του.)

Συνέχισε ο κ. Τσίπρας: "Θα αντιμετωπιστούν με την πιο μεγάλη αυστηρότητα, κινητοποιώντας όλους τους μηχανισμούς της Δημοκρατίας".(σ.σ. Αυτό κι αν είναι είδηση. Γιατί μέχρι σήμερα τα διαφορά παρακρατικά γκρουπούσκουλα, αριστερά κυρίως, αντιμετωπίζονται με την πιο μεγάλη χαλαρότητα. Ας κουνηθεί λοιπόν επιτέλους ο κ. Τόσκας κι ας κάνει τη δουλειά του, για την οποία πληρώνεται από τους φόρους μας. Κι αν δεν μπορεί ας του πει κάτι ο πρωθυπουργός.)

«Εχουν ευθύνη όσοι κανακεύουν ακροδεξιούς κύκλους» - Ν.Τόσκας, υπουργός στο περίπου ...

Πρώτος βγήκε ο πρωθυπουργός που απέδωσε τον ξυλοδαρμό του Γ.Μπουτάρη σε «ακραίους κύκλους της Νέας Δημοκρατίας». Και ακολούθησε ο, κατ΄όνομα, υπουργός του, Ν.Τόσκας που επανέλαβε την δήλωση του αρχηγού του, για να την εμπεδώσουμε.

Ένα χαρακτηριστικό της πολιτικής συμπεριφοράς των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ είναι η θρασύτητα. Μπορούν να πουν το μεγαλύτερο ψέμα με την μεγαλύτερη φυσικότητα. Μπορούν να αντιστρέψουν και να διαστρέψουν την πραγματικότητα με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο.

Αυτό είναι το αλφαβητάρι της προπαγάνδας. Να αφήνεις τον άλλον να προσπαθεί να αποδείξει το αυτονόητο και το οφθαλμοφανές, απέναντι στην δική σου ψευδή και κατασκευασμένη «πραγματικότητα».

Αυτή η πομφόλυγα της «ακροδεξιάς Νέας Δημοκρατίας» απευθύνεται πλέον στους εφτακόσιους αναγνώστες της «Αυγής». Συγχρόνως, μέσα στην ταραχή που δημιουργεί στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ η επικείμενη πτώση –με ό,τι συνεπάγεται—παντρεύουν τον νεοφιλελευθερισμό με την ακροδεξιά και την Νέα Δημοκρατία.

Τρικυμία εν κρανίω.

Αριστερούληδες : Επίδειξη, αλαζονεία και εξουσία ...

Κατά τον Θουκυδίδη, οι Αθηναίοι απέρριψαν τον Αλκιβιάδη λόγω της «αυθάδους επίδειξης και της λαμπρότητας της ιδιωτικής του ζωής». Κι’ αυτό, διότι μια τέτοια συμπεριφορά γεννά υπόνοιες τυραννικών σχεδίων. Σε αντίθεση με τον Περικλή που ήταν «φιλόκαλος μετ’ ευτελείας».

Υποστήριζε δηλαδή ότι αυτοί που πέφτουν στην παγίδα της «ηδυπαθούς λαμπρότητας», έχουν την τάση να αγκιστρώνονται στην εξουσία, προκειμένου να συνεχίζουν να ζουν πολυτελώς.

Σήμερα, δεν έχει αλλάξει τίποτε. Ο φίλος του κ. Τσίπρα Πάμπλο Ιγκλέσιας, ηγέτης των Ποντέμος στην Ισπανία, απέκτησε πολυτελή βίλα αξίας 540.000 ευρώ, γεγονός που έχει προκαλέσει διεθνή σάλο. Ένα σαλέ 250 τ.μ., σε οικόπεδο δύο στρεμμάτων και με πισίνα, παρακαλώ.

Στην Θεσσαλονίκη δεν υπάρχουν πολιτικά κόμματα. Μόνο ο Ιβάν ...

Προσπάθησα σκληρά να μην γράψω για τον Μπουτάρη. Να γράψω για την διαπραγμάτευση με τα Σκόπια, για την απόφαση της τρόικας να δείξει κίτρινη κάρτα στην κυβέρνηση για τον διαγωνισμό των γενικών γραμματέων στα υπουργεία, για την παγκόσμια ειρήνη. Κόλλησα, όμως, σε δύο βίντεο: Σε αυτό του ξυλοδαρμού του Μπουτάρη και σε εκείνο της εισβολής Σαββίδη στο γήπεδο. Βλέπετε ομοιότητες;

Δεν είναι αυτή η Θεσσαλονίκη που αγάπησα, μας είπε ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Περισσότερο μοιάζει με σπαρακτική κραυγή, παρά με πολιτική δήλωση. Σαν να έχει γίνει ήδη το έγκλημα και απλά να βγαίνει η απόγνωση από έναν άνθρωπο που έχασε κάποιον αγαπημένο. Κι απ’ ότι φαίνεται έτσι είναι. Η κατάσταση στην συμπρωτεύουσα είναι μη αναστρέψιμη. Αυτό που είδαμε με τον Γιάννη Μπουτάρη είναι μόνο η αρχή.