Να ’ναι καλά η Παναγιά κι ο Τσίπρας ...

Πόσο είναι το 2% των δέκα εκατομμυρίων; Ελάτε τώρα, εύκολο, 200.000. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Δεν χρειάζονται τόσοι για να οργανωθεί μια γιορτή στο Σύνταγμα από πολίτες που θα πανηγυρίζουν την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια. Αν μάλιστα υπολογίσουμε ότι αυτοί οι 200.000 πιστεύουν ότι τα μνημόνια έφεραν την κρίση και όχι η κρίση τα μνημόνια, τότε ο Αύγουστος θα σημάνει την καθαρή έξοδο από την κρίση. Κάτι σαν άμωμη σύλληψη. Να ’ναι καλά η Παναγιά κι ο Τσίπρας. Και 20.000 να μαζευτούν για να τραγουδήσουν την ελπίδα που ήρθε και ξανάρθε και θα συνεχίσει να έρχεται, ώσπου να τη βαρεθούμε, φτάνουν. Με τον κατάλληλο φωτισμό και λήψεις θα μιλάμε για «πλήθος» και εικόνες με τον ενθουσιασμό των Ελλήνων θα «κάνουν τον γύρο του κόσμου». Αφήστε τους Σκοπιανούς να γιορτάζουν τις ήττες τους στο Ιλιντεν, και τους Σέρβους στο Κοσσυφοπέδιο. Εμείς επιτυχίες, μόνον επιτυχίες, αδελφοί!

Ο μύθος της «διωκόμενης» Αριστεράς ...

Προχθές στην βουλή ο πρωθυπουργός μίλησε για την διωκόμενη Αριστερά. Αυτή η θυματοποίηση της Αριστεράς αποτελεί έναν μύθο πάνω στον οποίον οικοδομήθηκε το ηθικό πλεονέκτημα της. Γιατί εξ ορισμού οι διώκτες καταγράφονται στην κοινή ιστορική συνείδηση με αρνητικό πρόσημο, ενώ οι διωκόμενοι με θετικό.

Αλλά για να δούμε, είναι έτσι τα πράγματα;

Είναι γεγονός πως μετά τον εμφύλιο πόλεμο η Αριστερά καταδιώχθηκε μεν, της επετράπη όμως να έχει πολιτική έκφραση. Είναι επίσης γεγονός πως διεπράχθησαν υπερβολές σε βάρος αριστερών, αλλά αυτό ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Σε γενικές γραμμές η Αριστερά στην Ελλάδα αντιμετωπίστηκε με πολύ πιο επιεική τρόπο, απ΄ότι αντιμετωπίσθηκαν σε ανάλογες περιπτώσεις εμφυλίων πολέμων οι ηττημένοι.