Παλιά και φρέσκα ψέματα Θεσσαλονίκης ...

Ζεστά Κο̶υ̶λ̶ο̶ύ̶ρ̶ι̶α̶ ψέματα Θεσσαλονίκης:)

Όποιον κι’ αν ρωτήσεις, δεν έχει καμιά αμφιβολία: Για τον κ. Τσίπρα το βήμα της ΔΕΘ είναι ο… συνήθης τόπος των εκτελέσεων της αλήθειας!

Η δε υπερδραστηριότητά του των τελευταίων ημερών χρησιμεύει ως υπόβαθρο για να στήσει άλλο ένα σκηνικό ψεύδους και εικονικής πραγματικότητας.

Τα θεσσαλονικιώτικα ψέματα Τσίπρα ξεκινούν από το 2012.

Είχε πει τον Σεπτέμβριο του 2012:

«Κοιτάζουμε το λαό στα μάτια και δεσμευόμαστε να ακυρώσουμε το Μνημόνιο και να επαναδιαπραγματευτούμε τη δανειακή σύμβαση», «Ήρθα για να σας καλέσω να σχεδιάσουμε και να δημιουργήσουμε μαζί την Ελλάδα που ονειρευόμαστε. Να ξαναχτίσουμε την Ελλάδα, απαλλάσσοντας το λαό και τον τόπο από το Μνημόνιο της καταστροφής. Αντικαθιστώντας το μ' ένα εθνικό σχέδιο για την αναπτυξιακή και παραγωγική ανασυγκρότηση της πατρίδας μας». «Είναι η ώρα να σταματήσουμε την καταστροφή».

Τότε, «στόχος» του ήταν «να διεκδικήσει μέσα από την επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης, μορατόριoυμ στην πληρωμή των τόκων του εξωτερικού χρέους για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, καθώς και τη διαγραφή σημαντικού μέρους από το υπόλοιπο και την αποπληρωμή του με ρήτρα ανάπτυξης, όπως ακριβώς συνέβη και για τη Γερμανία, το 1953».

Η βουλευτική έδρα δεν είναι το καριοφίλι του πατέρα ...

Τα κληρονομικά επαγγέλματα, δεν είναι τόσο κληρονομικά όσο θέλουν να τα λένε. Ο πατέρας μου ήταν καπετάνιος (στα καράβια και όχι το βουνό) και του Κάρπετ ζαχαροπλάστης (στο βουνό, στην Ζαγορά και όχι στα καράβια). Ξέρω όμως ένα κάρο δημοσιογράφους με γονείς δημοσιογράφους, άλλους τόσους δικηγόρους και γιατρούς που είχαν γονείς δικηγόρους και γιατρούς. Κάτι όχι απαραίτητα αρνητικό από την στιγμή που όταν ένα παιδί μεγαλώνει μέσα σε ένα επάγγελμα ακόμα και να κάνει κάτι άλλο κάπου έχει μείνει στην φύση του.

Στην πολιτική, στην κληρονομική κοινοβουλευτική καριέρα Βουλή. Όχι τόσο ιδρυματική αναπαραγωγή, ώστε οι βουλευτές να αποκοπούν από την κοινωνία, ούτε τόσο απότομη ανανέωση ώστε να εμφανίζονται οι κοινοβουλευτικές ομάδες με τον Πολάκη, την Βαγενά και τη Χρυσή Αυγή. Στην φαντασία του κόσμου στο ποδόσφαιρο μπορεί να υπάρχουν αλάνες γεμάτες ταλέντα και μια κοινωνία που είναι γεμάτη από αδικημένους που θα πρέπει να ήταν στην πολιτική. Στην πραγματική ζωή είναι παίκτες που αν τους έβαζε σε κανονικό αγώνα θα λιποθυμούσαν στο δεκάλεπτο και ρήτορες καφενείων που λένε «Ας ήμουνα εγώ πρωθυπουργός και θα βλέπατε». Και γίνανε και βλέπουμε.