Φιλόσοφος υπουργός της θυμοσόφου κυβερνήσεως του πάνσοφου λαού, αφού ανέγνωσε την επιστολή, ένιωσε ένα ρίγος, σαν παγωμένο φίδι, να διαπερνάει τη σπονδυλική του. Κάτι σαν αυτό που ένιωθε ο Γιώργος Θαλάσσης του Ανεμοδουρά όταν αντίκριζε παγωμένο βλέμμα Γερμανού αξιωματικού. Τινάχτηκε αποφασισμένος να αποβάλει το δηλητήριο από τον οργανισμό του. Σφίγγοντας δε τα δόντια του, ηκούσθη ψιθυρίζων: «Ε, αυτό πια πάει πολύ! Εγώ αντικομμουνιστής δεν γίνομαι». Και συνέγραψε την απάντησή του στην οποία συνοψίζει τα μέτρα που πρέπει να πάρει κανείς αν αντιληφθεί ότι του έριξαν στο ποτό αντικομμουνισμό. Παρατηρητές της πνευματικής μας ζωής θεωρούν την «προς κομμουνιστάς και συνοδοιπόρους» επιστολή του κ. Κοντονή συγγενεστέρα, ως προς την τόλμη του ύφους, με τους εξορκισμούς του Αγίου Κυπριανού, παρά με τις Επιστολές του Αποστόλου Παύλου. Διότι ο κ. Κοντονής, εν τη σοφία του, με απλά λόγια εξηγεί με ποια μέσα αντιμετωπίζεται η φριχτή αυτή και εξόχως εκφυλιστική ασθένεια. Δεν χρειάζεται να διαθέτεις τις γνώσεις, το εύρος της σκέψεως και την ποσέτ ενός Κατρουγκάλου για να την αντιληφθείς. Και Αυλωνίτου να είσαι, την καταλαβαίνεις.
