Οι Ευρωπαίοι πάνε στις κάλπες πολύ θυμωμένοι. Ίσως είναι η πρώτη φορά που η ψήφος για την ανάδειξη ευρωβουλευτών δεν είναι απλή τυπική διαδικασία για τον πολίτη της Ευρώπης αλλά τρόπος για να αποδοκιμάσει τις σκληρές πολιτικές λιτότητας της γερμανικής σχολής σκέψη. Ας μη ξεχνάμε ότι ούτε η Γαλλία, ούτε η Ιταλία, ούτε η Βρετανία υπέγραψαν Μνημόνιο. Όμως η σαρωτική λαίλαπα της κρίσης που μεταφράστηκε σε πέντε χρόνια οικονομικής αστάθειας και ανεργίας τους παρέσυρε σαν τσουνάμι.
Στην Ελλάδα, το φαινόμενο της συνεχούς ανόδου της Χρυσής Αυγής – και δικαίως – θεωρείται ανησυχητικό γιατί αφορά σημαντικές συνοικίες της Αθήνας. Στην Ευρώπη, όμως, η κατάσταση είναι ακόμα πιο σοβαρή: τα αδελφά κόμματα του Εθνικού Μετώπου της Λεπέν στη Γαλλία ή το UKIP του Νάιτζελ Φάρατζ στη Μεγάλη Βρετανία αναμένεται να αναδειχθούν σε πρώτη δύναμη στη χώρα τους… Πράγμα που σημαίνει ότι είναι πάνω και από τους Συντηρητικούς και από τους Σοσιαλδημοκράτες…