Ας ξαναθυμηθούμε πώς φθάσαμε στην υπερχρέωση...

«Οι δύσπιστοι αλλά και οι καλόπιστοι αναγνώστες των τελευταίων σημειωμάτων μου εύλογα θα διερωτώνται: Μα πώς φθάσαμε σε αυτή την υπερχρέωση και στον χωρίς όρια δανεισμό που μας έκανε να χρωστάμε τα μαλλιά της κεφαλής μας; Πότε επιτέλους θα καταβληθεί η αναγκαία προσπάθεια για να συρρικνωθεί το αθεράπευτα σπάταλο κράτος και να συγκρατηθεί ο ιδιωτικός υπερκαταναλωτισμός μας με δανεικά;» διερωτιόμουν σ' αυτή τη μοναχική στήλη στις 2 Σεπτεμβρίου 2007. Δυστυχώς οι νεότερες γενιές αγνοούν παντελώς, ενώ οι παλιότερες λησμόνησαν ή δεν θέλουν να θυμούνται, ότι η αφετηρία αυτού του ασυγκράτητου κατήφορου ανατρέχει στο 1981, όταν ανήλθε στην εξουσία το ΠαΣοΚ και ταυτόχρονα ενταχθήκαμε στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Οι τότε κυβερνήσεις Ανδρέα Παπανδρέου απορρύθμισαν και κομματικοποίησαν τον κρατικό μηχανισμό και άνοιξαν την κερκόπορτα για να αλωθεί ο χώρος της εκπαίδευσης και ιδιαίτερα των πανεπιστημίων από τη μαρξιστική Αριστερά, η οποία έκτοτε τον εξουσιάζει.

Επισημάνσεις για τα αποτελέσματα των πρώτων δημοσκοπήσεων...

 Μια πρώτη αποτίμηση των δημοσκοπήσεων που έχουν δει το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες μέρες , δείχνει μια σειρά από ενδιαφέροντα και ίσως «ανατρεπτικά» των δεδομένων που έχουμε ως σήμερα για το πολίτικό σύστημα.
 Πριν κάνουμε τις πρώτες επισημάνσεις θα πρέπει να κάνουμε δυο σημειώσεις. Η πρώτη έχει να κάνει με τον χρόνο που γίνονται οι δημοσκοπήσεις. Ο Αύγουστος, δεν είναι πάντα ο καλύτερος μηνάς για κάτι τέτοιο και γιατί, η σύνθεση του κοινού που ερωτάται στις μεγάλες πόλεις πιθανόν να μην είναι η «πραγματική» άλλα και γιατί εν πολλοίς τον Αύγουστο η διάθεση πολλών πολιτών , λήγω ίσως της χαλαρότητας άλλα και των διακοπών , να μην είναι η πραγματική , με την έννοια ότι οι περισσότεροι την περίοδο των διακοπών προσπαθούν να ξεχάσουν τα προβλήματα τους.

Πώς θα γίνουμε πλούσιοι;

Ξεχάστε τις πολιτικές « –ρίες» που λένε κι οι πιτσιρικάδες, κοροϊδεύοντας τις ατελείωτες θεωρίες .Το θέμα μετά από 6χρόνια φτωχοποίησης είναι πώς θα γίνουμε πλούσιοι αντι να διαχειριζόμαστε την μιζέρια μας.

Είμαστε σαν μια οικογενειακή επιχείρηση που έπαιρνε τα εύκολα κέρδη της την εποχή των …παχουλών αγελάδων και αντι να ξεπληρώνει κανένα παλιό χρέος ( 100% του ΑΕΠ το δημόσιο χρέος της χώρας το λαμπερό 2004 όταν π.χ το 1980 ήταν 22,5 %) φορτωνόταν κι άλλα (129% του ΑΕΠ το 2009) . Αλλά ακόμη κι αυτό θα ήταν αποδεκτό αν τα δανεικά πήγαιναν στοχευμένα στην ανάπτυξη και την καινοτομία. Σε σοβαρά μελετημένες δημόσιες επενδύσεις, σε προεπιλεγμένες υποδομές, σε συγχρηματοδοτήσεις κομβικών έργων, σε στήριξη και κινητροδότηση του λεγόμενου «δημιουργικού καπιταλισμού» και στις νεοφυείς (startups) επιχειρήσεις.

Τί ήταν τελικά ο Σύριζα;

Χρησιμοποιώ τον παρατατικό, τον πιο πένθιμο χρόνο της ελληνικής γραμματικής, για να δείξω πως ο Σύριζα που ξέραμε, έχει πεθάνει. Δεν υπάρχει. Ας κάνουμε λοιπόν τη νεκροψία του. Τα αίτια του θανάτου γνωστά. Άγνωστη όμως η ιδιοσυστασία αυτού του οργανισμού, όπως απέδειξε και το τέλος του.

Νομίζω πως το κύριο γνώρισμα του τεθνεώτος, δεν ήταν η πολυμορφία των συνιστωσών του και η συνύπαρξη τους. Το κύριο γνώρισμα ήταν, πως συνυπήρχαν άνθρωποι με διαφορετική κοσμοαντίληψη για την πολιτική στράτευση και την συνέπεια στις αρχές τους. Υπήρχαν αυτοί που εννοούσαν αυτά που έλεγαν, ασχέτως αν εμείς, "οι κανονικοί" άνθρωποι, τα βρίσκαμε γραφικά στην αρχή, αποκρουστικά μετέπειτα. Υπήρχαν άνθρωποι εκεί μέσα που πίστευαν πραγματικά πως το 4% του εκλογικού σώματος, πριν μετασχηματίσει την Ελλάδα, θα άλλαζε την Ευρώπη όλη. Δεν έχει σημασία που εμείς γελούσαμε στην αρχή και γίναμε έξαλλοι αργότερα, με τις συνέπειες αυτής της ιδεοληψίας.

Προσεύχομαι – για τον επόμενο μήνα τουλάχιστον...

H​​ταν περασμένα μεσάνυχτα κι ένας φίλος, που έχει την ιδιορρυθμία να χρησιμοποιεί μεταφορές από το αμερικάνικο φούτμπολ και να ακολουθεί το αυτοκρατορικό μετρικό σύστημα (γιάρδες και τα τοιαύτα), εξηγούσε στην παρέα γιατί εντέλει ο Σαμαράς, με όλες τις αδυναμίες και τις ευθύνες του, ανήκει στην κατηγορία εκείνων των πρωθυπουργών οι οποίοι ―στη διάρκεια της πρωθυπουργίας τους, όχι στη συνολική πολιτική δράση τους― πήγαν τη χώρα λίγο πιο μπροστά. Οπως είπα, είχαν περάσει τα μεσάνυχτα, ο σκύλος του γείτονα κάθε τόσο ξυπνούσε και γρύλιζε θλιβερά, οπότε κανείς δεν ενοχλήθηκε από την παρουσία του φαντάσματος του Σαμαρά στην παρέα. Αλλωστε, ο φίλος είχε δίκιο. Μπορεί ο Σαμαράς να έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη και να μας άφησε το Μακεδονικό ως ενθύμιο, μπορεί να ευθύνεται επειδή νομιμοποίησε ηθικά το πρώιμο αντιμνημονιακό ρεύμα και το έστρεψε στη μεγάλη κοίτη του λαϊκισμού, αλλά ως πρωθυπουργός (και παρά το μεσσηνιακό ύφος σε ζητήματα μάνατζμεντ) οπωσδήποτε κάτι προσέφερε.