Υπάρχει ένα παλιό ανέκδοτο για έναν καουμπόη στην Άγρια Δύση που δεν είχε δει ποτέ του τραίνο. Βρέθηκε να περπατά πάνω στις γραμμές και όταν έφτασε το τραίνο από πίσω, αντί να βγει από τις γραμμές άρχισε να τρέχει.
Όσο άκουγε πίσω το χαρακτηριστικό τσαφ-τσουφ της ατμομηχανής και το σφύριγμα του τραίνου να πλησιάζει, τόσο ταχύτερα έτρεχε. Κάποια στιγμή σκόνταψε και έπεσε έξω από τις γραμμές και το τραίνο πέρασε δίπλα κι έφυγε...
Λίγη ώρα αργότερα, βρέθηκε στο σαλούν και όταν άρχισε να σφυρίζει ο βραστήρας πάνω στη ξυλόσομπα πετώντας ατμούς, έβγαλε το όπλο και τον γέμισε τρύπες.
Γιατί το έκανες αυτό; Φώναξε σαστισμένος ο μπάρμαν...
«Αυτά πρέπει να τα σκοτώνεις όσο είναι μικρά. Όταν μεγαλώσουν δεν γίνεται τίποτα» απάντησε και έβαλε το όπλο στη θέση του...
Το παραπάνω ανέκδοτο (εκτός της αστείας πλευράς) ταιριάζει σαν παράδειγμα
στο θλιβερό φαινόμενο της πολιτικής και κοινωνικής βίας, που ενίοτε ξεκινά σαν ψυχολογική (απειλές, φωνές) ή με ήπια χαρακτηριστικά φυσικής βίας (μπουκάλια με νερό, κέρματα, γιαούρτια) και η επικρότηση ή η υπόθαλψη ή πολιτική εκμετάλευση μπορεί να την οδηγήσει να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
