Λίθοι, πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα ...

Η Βουλή ανήκει στο κυβερνών κόμμα ή όπως νόμιζα εγώ και άλλοι πολλοί, ισομερώς στους 300 αντιπροσώπους του ελληνικού λαού; Γιατί ο τυχάρπαστος πρωθυπουργίσκος τη χρησιμοποίησε, ως σκηνικό, για να ρητορεύσει μπροστά σε τρία συνθήματα με κόκκινο φόντο: «Νέο Σύνταγμα», «Νέα Μεταπολίτευση», «Νέα Ελλάδα». Θύμιζε η παράσταση ανάλογες εκδηλώσεις ολοκληρωτικών καθεστώτων και προσωπικά με έπεισε για το πόσο επικίνδυνο είναι το καθεστώς που εγκαθιστά η συμμορία που κυβερνά.

Κατ’ αρχήν το αν θα υπάρξει ή όχι νέο Σύνταγμα εξαρτάται από μια σειρά περίπλοκες διαδικασίες, που προϋποθέτουν συγκεκριμένες πλειοψηφίες. Τις έχει στην τσέπη του αυτές τις πλειοψηφίες ο ανεκδιήγητος νεανίας; Και τι σημαίνει άραγε νέα μεταπολίτευση; Η παλιά μεταπολίτευση ήταν η μετάβαση, με τα χαρακτηριστικά που πήρε τότε, από τη δικτατορία στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Τώρα έχουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ή μήπως όχι; Προς τι καθεστώς, λοιπόν, μεταβαίνουμε; Τι είναι αυτή η νέα Ελλάδα που σε εμένα και σε άλλους παλιότερους θυμίζει 4^ηΑυγούστου;

Τι θα έπρεπε να είχαμε προσέξει: Ασφαλιστικό (α)

Με βασική πάντοτε αιτία του σημερινού καταντήματος της Ελλάδας τον απερίσκεπτο δανεισμό για να χρηματοδοτούνται παροχές και οι απεριόριστες καταναλωτικές μας διαθέσεις, κορυφαίο πρόβλημα, που το χειριστήκαμε καταστροφικά, υπήρξε το Ασφαλιστικό. Τραγική συνέπεια η γενική απομείωση των συντάξεων, και μάλιστα κατά τον πιο άδικο τρόπο, αφού εξομοιώσαμε συνταξιοδοτικά εκείνους που εργάστηκαν καταβάλλοντας ασφάλιστρα επί 35 και περισσότερα χρόνια με τους λαθρεπιβάτες του συνταξιοδοτικού συστήματος, με ελάχιστα χρόνια ασφαλισμένης εργασίας και με μειωμένες ή και ανύπαρκτες ασφαλιστικές κρατήσεις. Ταυτόχρονα επιβραβεύσαμε σήμερα με μειωμένες ή καθόλου περικοπές τους σκανδαλωδώς ευνοηθέντες και γενικά τους ήδη συνταξιούχους, αφήνοντας να φορτωθούν τις σοβαρότερες συνέπειες εκείνοι που θα συνταξιοδοτηθούν στο μέλλον. Δηλαδή οι νεότερες και συνεπώς λιγότερο υπεύθυνες για το ασφαλιστικό Βατερλό γενιές.

Επισημαίναμε και προειδοποιούσαμε πριν από είκοσι χρόνια σε αυτή τη στήλη («Το Βήμα», 26.10.1997): «Στο ξεκίνημά τους τα ασφαλιστικά ταμεία ήταν για τους λίγους και τους προνομιούχους και βόλευαν κουτσά στραβά τους ασφαλισμένους τους. Βαθμιαία η κοινωνική ασφάλιση επεκτάθηκε δικαίως σχεδόν σε όλους τους εργαζομένους και τελικά και στους μη εργαζομένους.