Παίζοντας μπάσκετ με τα εθνικά θέματα...

Καλά είναι τα χαμόγελα και η προπαγάνδα για τα τρίλεπτα με τον Ομπάμα και τον τρόπο με τον οποίο ο Αμερικανός Πρόεδρος σύστησε τον κ. Αλέξη Τσίπρα στη σύζυγό του Μισέλ και την στήριξη για το χρέος και τα λοιπά και τα λοιπά, αλλά η ουσία είναι μία:

Η Ελλάδα δεν έλαβε μέρος στη Σύνοδο Κορυφής του ΟΗΕ για το Ισλαμικό Κράτος υπό τον κ. Ομπάμα, διότι σ’ αυτήν έλαβαν μέρος τα Σκόπια με το όνομα «Μακεδονία».

Φυσικά εκεί που φτάσαμε δεν μπορούσε να γίνει κάτι το διαφορετικό.

Αλλά αποτελεί και αυτό τμήμα της έλλειψης προετοιμασίας.

Υποτίθεται ότι το πρόγραμμα ήταν γνωστό. Και επομένως ήταν γνωστό ότι η ΠΓΔΜ θα βρισκόταν εκεί ως «Μακεδονία».

Το καφενειακό twitter...

Ήρθε η ώρα, το επιστητό να περάσει απ' τα χέρια των ταξιτζήδων, στους «τουητεράδες». Tο καφενειακό twitter λοιπόν, αποτελείται από αυτούς που, όπως και στο καφενείο, ξέρουν πως πρέπει να κυβερνηθεί η χώρα, προς ποια κατεύθυνση οδηγείται η κοινωνία, το παγκόσμιο τραπεζοχρηματοπιστωτικό σύστημα, η ιατρική, η πυρηνική φυσική κι ακόμα πόσο καλύτερα μπορεί ν' αποδώσει ο Μπέζος ή ο Κιμούλης στη σκηνή. Φυσικά στα ζητήματα ηθικής αλλά και πολιτικής ηθικής είναι άτεγκτοι και δε σηκώνουν ούτε κουβέντα στο σπαθί τους, ούτε μύγα.. ή κάπως έτσι τέλος πάντων.

Περί... νεωτερικότητος.

Συνέβη κατά την προεκλογική εκστρατεία του Σεπτεμβρίου. Oλα ξεκίνησαν από ένα δικό μου λάθος. Είπα να κάνω την καλή πράξη της ημέρας και, γι’ αυτό, απάντησα σε άγνωστο τηλέφωνο που με καλούσε στο κινητό. Άκουσα την ευγενέστατη και τραγουδιστή φωνή μιας νεαράς κυρίας να με ενημερώνει περιχαρής ότι ο τάδε υποψήφιος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας με προσκαλεί σε «συνάντηση στελεχών».

Αργότερα συνειδητοποίησα πόσο γελοίο ήταν αυτό, πέραν των άλλων και επειδή ο βουλευτής που με καλούσε ζει και εκτίθεται (όπως το πάρετε αυτό) στην ωραία Θεσσαλονίκη, ενώ εγώ ζω και εκτίθεμαι (με διαφορετικό τρόπο, πάντως) στην Αθήνα. Ομως, εκείνη τη στιγμή δεν το σκέφθηκα. Η προσβολή με είχε αφήσει άναυδο για λίγα δευτερόλεπτα· και καλύτερα, γιατί έτσι πρόλαβα να ελέγξω τον θυμό μου και να μην προσβάλω την αθώα κοπέλα. Της είπα, όμως, όσο ευγενικά μου είχε μεταφέρει εκείνη την τιμητική πρόσκληση (όχι και το ίδιο τραγουδιστά όμως...), ότι εγώ συμβαίνει να είμαι δεξιός, αλλά όχι νεοδημοκράτης. Αρκέστηκα δηλαδή να υπονοήσω ότι δεν θεωρώ τη Ν.Δ. πραγματικό δεξιό κόμμα, όπως είναι οι Συντηρητικοί στη Βρετανία ή, επίσης, οι Χριστιανοδημοκράτες στη Γερμανία. Υπάρχουν φορές –και αυτή η συνομιλία ήταν για μένα μία από αυτές– που η αδυναμία επικοινωνίας διευκολύνει τη ζωή.

Τι θέλει τελικά η Ν.Δ από τον νέο αρχηγό της;

Αν φυσάει πραγματικά και όχι προσχηματικά άνεμος ουσιαστικής ανανέωσης στην Νέα Δημοκρατία, τότε οι τέσσερεις διεκδικητές θα πρέπει να βρέξουν τα πόδια τους στο ποτάμι κι όχι να περάσουν με άνεση από τις «γέφυρες» που στήνουν άλλοι για λογαριασμό τους. Διαφορετικά και …μπλε παντιέρα να υψώσουν μαζί με τη δεξιά γροθιά, θα είναι μία ακόμη διαδοχή του «βλέποντας και κάνοντας». 

Αυτό δεν είναι κατ ανάγκην κακό πολιτικά, δεν είναι όμως αυτό που προβάλλεται για να ικανοποιήσει ψηφοφόρους και στελέχη που ζητούν δυναμική αλλαγή και ευκρινή προοπτική εξουσίας. Διότι η ΝΔ είναι κόμμα εξουσίας , αυτό το χαρακτηριστικό κυριαρχεί όλων των άλλων και ο Πρόεδρος της είναι εν δυνάμει πρωθυπουργός.Αν αυτή η σταθερά εκλείψει τότε όλα αλλάζουν εκ θεμελίων, όπως έγινε στο ΠΑΣΟΚ.

Αδ. Γεωργιάδης: Πολλές φορές παθιάζομαι και ξεφεύγω...

Πολλές φορές παθιάζομαι και ξεφεύγω, παραδέχθηκε ο υποψήφιος πρόεδρος της Ν.Δ., Άδωνις Γεωργιάδης, μιλώντας στην τηλεόραση του Star στον Ν. Χ'νικολάου.

Κάνοντας την αυτοκριτική του, ο βουλευτής της Ν.Δ. υποστήριξε ότι αρκετές φορές λέει υπερβολικά πράγματα, ενώ χαρακτήρισε την προώθηση του βιβλίου του Κωνσταντίνου Πλεύρη σχετικά με τον αντισημιτισμό ως το μεγαλύτερο σφάλμα της πολιτικής του καριέρας.

Υπεραμυνόμενος της υποψηφιότητάς του, επικαλέστηκε τους χιλιάδες σταυρούς σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. «Κάθε φορά ήμουν μπροστά. Ακόμη και στα δύσκολα, εγώ εμφανιζόμουν στην τηλεόραση» συνέχισε, αναφερόμενος στην περίοδο όπου διατέλεσε υπουργός.