Ο στρατάρχης Πάνος φόρεσε το αλεξίσφαιρο γιλέκο του, σηκώθηκε όρθιος στο τζιπ και με έκδηλη συγκίνηση έδωσε ένα νεύμα στην αυτοκινητοπομπή για να ξεκινήσει. Η ώρα της εκπλήρωσης του πεπρωμένου ενός ολόκληρου Έθνους είχε φτάσει. Η πορεία προς τη δόξα μόλις είχε ξεκινήσει. Μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά είχε ραντεβού με την Ιστορία. «Στην Πύλη του αγίου Ρωμανού έφυγες για αλλού κι άγγελος θα σε φέρει εδώ στον σωστό καιρό»!
Οποιοδήποτε θέμα σχετίζεται με τις χαμένες πατρίδες είναι φορτισμένο με πολύ συναίσθημα. Η Πόλη, η τραγωδία της Σμύρνης, η εικόνα με τα καραβάνια των προγόνων μας που έφτασαν από την Ιωνία στην αφιλόξενη, τότε, γη της μητέρας πατρίδας δημιουργούν ένα μπερδεμένο συναίσθημα.
Για όσους καταγόμαστε από εκείνα τα χώματα υπάρχει μία δικαιολογία. Έχουμε ακούσει ιστορίες από τις οικογένειές μας, από τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, έχουμε γεννηθεί με την αίσθηση της απώλειας. Για άλλους αυτό είναι δικαιολογημένο και για άλλους αδικαιολόγητο. Αλλά συμβαίνει!
