Μικρή ιστορία ανευθυνότητας
Το
1970, η αναλογία του
δημόσιου χρέους προς το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ) ήταν στο
18%. Δέκα χρόνια αργότερα, το
1980, είχε πάει
στο 22%. Το
1990 βρέθηκε στο
71%. Ομως, το στοιχείο αυτό δεν είναι «πραγματικό». Γιατί η ελληνική αγορά κεφαλαίων ήταν ακόμη τότε
υπό κρατικό έλεγχο, η διαχείριση των διαθεσίμων γινόταν από την κεντρική διοίκηση και η πολιτική επιτοκίων παρέμενε υπό τον έλεγχο της κεντρικής τράπεζας.
(
Σημείωση Αντίλογου : Και όμως είναι πραγματικό αφού μιλάμε για ΔΗΜΟΣΙΟ χρέος και όχι γενικό χρέος δηλαδή ιδιωτικό και δημόσιο...)
Είναι ορθότερο να μετράμε το μέγεθος του δημόσιου χρέους λίγο αργότερα,
το 1992 - 93, όταν πλέον η αγορά κεφαλαίων είχε ανοίξει, ώστε το κόστος δανεισμού να απηχεί πραγματικές συνθήκες. Η αναλογία
χρέους προς εθνικό εισόδημα πήγε το
1992 στο
78%. Οταν μάλιστα χρειάστηκε να αντιμετωπισθεί
η βαθύτατη ελλειμματικότητα του κρατικού προϋπολογισμού και να καταγραφούν τα κρυφά χρέη του ευρύτερου δημόσιου τομέα, το χρέος έφτασε στο
98%!
(
Σημείωση Αντίλογου : Ο αρθρογράφος αναφέρεται στις εγγυήσεις που είχε βάλει το κράτος (επί Α. Παπανδρέου) για τις ΔΕΚΟ και που δεν μπόρεσαν να καλύψουν με αποτέλεσμα να επωμισθεί το κράτος (Οικουμενική Κυβ. και Κυβ. Μητσοτάκη ) τα χρέη τους)...
Λογικά, η νέα (αλλά τόσο οπισθοδρομική!) κυβέρνηση, που επανήλθε στα πράγματα, (
Σημείωση Αντίλογου : Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου και της Μιμής...) την εποχή εκείνη όφειλε να λάβει έκτακτα μέτρα.
Μέτρα εξαιρετικής αυστηρότητας. Προκειμένου να περιοριστεί η ήδη μεγάλη και επικινδύνως καλπάζουσα
επιβάρυνση των μελλοντικών γενεών από τα δανεικά.
Δεν έκανε τίποτε!
