Ένας αναγνώστης της στήλης, χθες έγραφε στο διάλογο με σκωπτική και διαμαρτυρόμενη διάθεση: «Από ό,τι θυμάμαι το 2000 με τη δραχμούλα ζούσα σε σπηλιά δεν είχα σπίτι, δεν είχα ρεύμα και δεν έτρωγα την ημέρα τίποτα παρά λίγο ψωμί. Μετά με το ευρώ περνούσα καλύτερα! Ρε μας δουλεύετε!»Πιστεύω πως διάθεση για δούλεμα δεν έχει κανένας. Ένας φίλος της στήλης μού περιέγραφε τραγικές σκηνές που είχε ζήσει όταν επισκέφθηκε συγγενείς του στην Μολδαβία, λίγο μετά την κατάρρευση της σοβιετίας.
Οι συγγενείς του που έμεναν εκεί είχαν αρκετές οικονομίες σε ρούβλια στην τράπεζα π.χ. για να αγοράσουν ένα διαμέρισμα. Όταν αποφασίστηκε η αλλαγή σε λέι η αξία των καταθέσεων έφτανε για ένα τσουβάλι αλεύρι.
Οι δρόμοι και τα κτήρια ήταν εγκαταλελειμμένα, γιατί κανένας δεν δούλευε καθώς με το μισθό που έπαιρνε δεν μπορούσε να ζήσει. Οι κινηματογράφοι και άλλα κτήρια είχαν λεηλατηθεί, μέχρι κουφωμάτων για καυσόξυλα. Τα αυτοκίνητα λόγω έλλειψης καυσίμων ήταν ακίνητα.
Οι δρόμοι και τα κτήρια ήταν εγκαταλελειμμένα, γιατί κανένας δεν δούλευε καθώς με το μισθό που έπαιρνε δεν μπορούσε να ζήσει. Οι κινηματογράφοι και άλλα κτήρια είχαν λεηλατηθεί, μέχρι κουφωμάτων για καυσόξυλα. Τα αυτοκίνητα λόγω έλλειψης καυσίμων ήταν ακίνητα.
Τι συνέβη σε όλες τις ανατολικές σοβιετικές χώρες;
