Και λίγη αισιοδοξία δεν βλάπτει...

Αναρωτιέμαι για ποιον λόγο κατά βάθος αισθάνομαι αισιόδοξος. Θα μπορούσα την αισιοδοξία μου, έστω και «συγκρατημένη», να την αποδώσω στην παιδεία μου, στην ουσιαστική παρακαταθήκη του ελληνικού και του ευρωπαϊκού πολιτισμού ότι ο λόγος κρίνει την ανθρώπινη συμπεριφορά. Αφελής θα μου πείτε. Ο ανορθολογισμός είναι ιστορική δύναμη πανίσχυρη, ενίοτε δε και ακαταμάχητη. Δεν τον εφηύρε η σύγχρονη Ελλάδα, ούτε οι κακόφωνες πριμαντόνες της «ανεξαρτησίας», της «αξιοπρέπειας» και του «ανάδελφου έθνους». Ως εκ τούτου την αισιοδοξία μου δεν την αντλώ από τη βεβαιότητα ότι εντέλει ο ελληνικός λαός θα ακολουθήσει την οδό της φρόνησης. Λέξεις βαριές θα μου πείτε, όμως το βάρος τους αντιστοιχεί στο βάρος των καιρών.

Κρίνεται ο προσανατολισμός της χώρας...

Ας δούμε τελικά ποιο είναι ο διακύβευμα του δημοψηφίσματος, αν τελικά αυτό γίνει μια και υπάρχουν ακόμα ερωτηματικά και για την διαδικασία αλλά και για το τι μπορεί να συμβεί ως τότε.
   Κατά την κυβέρνηση, το δημοψήφισμα αφορά μόνον το αν οι έλληνες πολίτες δεχόμαστε την συμφωνία που (υποτίθεται ) μας προτείνουν και μάλιστα με «εκβιαστικό» τρόπο οι εταίροι και δανειστές μας.
 Και λέω υποτίθεται μια και τα όσα λέει από τα χαράματα του Σαββάτου ο πρωθυπουργός και ορισμένοι υπουργοί, τα διαψεύδουν όλοι οι ευρωπαίοι, ηγέτες και υπουργοί εξωτερικών, που μετείχαν στις διαπραγματεύσεις, στο Eurogroup αλλά και στην Συνοδό Κορυφής…
  Μόνον που η πρόταση της κυβέρνησης, πέρα από τα διάφορα πρακτικά και νομικά ζητήματα που  έχει προκαλέσει, προκαλεί και ορισμένα ερωτηματικά επί της ουσίας.