«Πώς χτενίζεται η κυρία;»
Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Ήταν ένα συνηθισμένο θέαμα στο παρελθόν. Να πηγαίνουν στελέχη και βουλευτές της Ν.Δ. στο Megaλο Κανάλι της Ελάχιστης Αξιοπιστίας και να τους προπηλακίζουν φραστικώς οι «πέτσινοι» τηλεαστέρες. Στην καλύτερη περίπτωση διαμαρτύρονταν, όταν δεν απολογούνταν. Η Όλγα, στρατιωτάκια ακούνητα αγέλαστα, να ρίχνει απαξιωτικές ατάκες με μισάνοιχτο προς τ’ αριστερά, πάντα, στόμα κι από δίπλα ο Γιαννάκης με τον Παύλο, τον φίλο του κυρ Μιχάλη του χουβαρντά, να ασκούν την βαριά ενημέρωση με τον τρόπο που γίνεται στην Ελλάδα, «μαστιγώνοντας» τους αθλίους πολιτικούς της ΝΔ, υπομειδιώντας ειρωνικώς, με σηκωμένο φρύδι και ύφος «έχω πλάτες».
Πλην βεβαίως της Ντόρας, πρωθιέρειας της μπατιρημένης «πολιτικής ορθότητας», στην οποία πόνταραν ανιδιοτελώς τόσο πολύ, όπως επίσης πόνταραν στον Βαγγέλη Βενιζέλο και στον Αστραχάν. Μιλάμε για κληρονομικό χάρισμα οι άνθρωποι. Ούτε τον λήγοντα δεν πετυχαίνουν.
Παρεπιμπτόντως, κύριε Γιάννη μου, που τόσο προσωπικά πήρατε προγενέστερο άρθρο μου, ο Μουσολίνι προηγήθηκε έντεκα χρόνια του Αδόλφου, και ήντουσαν και οι δύο σοσιαλισταί. Ο ένας διετέλεσε διευθυντής του «Αβάντι» κι ο άλλος μετείχε της Επαναστατικής Επιτροπής της μονάδας του στην Κομμούνα του Μονάχου. Στα νιάτα τους, όπως κι ο Γιώργος. Μετά, φευ, άλλαξαν όλοι. Διάβασε και λίγο, βρε αδερφέ. Να μου την λες, δεν έχω πρόβλημα αλλά όχι με ιστορικές ανορθογραφίες. 1922 η Μεγάλη Πορεία των μελανοχιτώνων στη Ρώμη, 1933 Καγκελάριος ο Αδόλφος, 2010 το Μνημόνιο. Την άλλη φορά ρώτα με. Και Ρώσικη Επανάσταση έχω. Ό,τι θες. Από Μενσεβίκους μέχρι Νέστορα Μάχνο.
Η τηλεόραση πάντως θέλει ακόμη πιο μεγάλη προσοχή. Λένε πως μεγεθύνει τα πάντα. Τα κιλά, τις χειρονομίες, το καφριλίκι, κάνει δε το κενό, πολιτικό, εγκεφαλικό, παντός είδους, ν’ αντιλαλεί σαν το Γκραν Κάνυον.
Φοβικοί, με στρογγυλές κουβεντούλες, απέναντι στο έκτακτο ορεινό τηλεδικείο των τροφίμων της Μηλιώνη και του Μπαλτάζαρ, πολιτικοί εκλεγμένοι από το Λαό, απέφευγαν την σύγκρουση με το τάχα μου «βαρύ πυροβολικό» τoυ βασιλείου της θεσμικής αυθαιρεσίας, που λέγεται ελληνική τηλεόραση.
Και τι … «πυροβολικό»! Τζούφιο. Κάτι ανακυκλωμένες ανανεωτικές, με κοπιαστική διαδρομή από τον «Ρήγα Φερραίο» στο μανικούρ – πεντικιούρ, ανανήψαντες κνίτες και εν πορεία σημιτικοί, βενιζελικοί, ντορικοί και νυν «τρίβω – τρίβω το Μνημόνιο», πιάσανε τα μικρόφωνα και τα montblanc και σιγά – σιγά, πάνω στον αιγιαλό, πάνω στο κύμα – γιατί το ίδιο πράγμα είναι οι συχνότητες, ανήκουν στο Λαό – χτίσανε αυθαίρετα «μαγαζιά» τ’ αφεντικά τους κι αυτοί κάνανε αυτό που έκανε η μύγα κι έχεσε τον κόσμο όλο. Ε, και που και που ρίχνανε και κανά πλαστικό μπουκαλάκι.
