Πόλεμος για το ψωμί στην αγαπημένη Βενεζουέλα του Α. Τσίπρα...

Στις 17 Μαρτίου, ο πρέσβης της Μπολιβιαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας στην Αθήνα (ο… καινούργιος όχι ο γνωστός παλιός των σεξουαλικών παρενοχλήσεων), στην πρεμιέρα του Φεστιβάλ Βενεζουελάνικου Κινηματογράφου, που διοργάνωσε η πρεσβεία σε συνεργασία με το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, δήλωσε:

«Στόχος μας να αποδείξουμε ότι τα μέσα ενημέρωσης προβάλουν λανθασμένα μια χαοτική εικόνα για τη Βενεζουέλα, κάτι που δεν συνάδει με την πραγματικότητα. Γιατί αν υπήρχε χάος τότε πώς εξηγείται η κινηματογραφική παραγωγή 70 ταινιών τον χρόνο με κρατική χρηματοδότηση»!

Φυσικά, όλοι γνωρίζουμε ότι ο κινηματογράφος υπήρξε πάντα το βασικό επικοινωνιακό όπλο διαφόρων καθεστώτων – και επομένως, ακόμη κι’ αν λείπει το ψωμί, οι ταινίες δεν θα λείψουν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα, είχαν ξοδευτεί χρήματα και για ελληνικούς υποτίτλους!

Και γενικότερα στην περίπτωση της Βενεζουέλας, έλειψε τελικά και το ψωμί!

Ε, όχι και σύμβολο της Δημοκρατίας!

Το τι ακούστηκε από τους επισήμους στα εγκαίνια του «μουσείου» για τον Μπελογιάννη δεν το χωρά ο νους. Μορφή που «υπερβαίνει τα όρια της Αριστεράς» χαρακτήρισε τον εκτελεσθέντα για κατασκοπεία ο Τσίπρας. Είναι, είπε, «σύμβολο για την ειρήνευση και τη δημοκρατία»! Αυτός που είχε πολεμήσει για να επιβληθεί κομμουνισμός στην Ελλάδα; Και ποια δημοκρατία, τη «λαϊκή», σαν αυτές που είχαν οι γείτονες στα Βαλκάνια και κατέληξαν να έχουν για μια ολόκληρη δεκαετία την πορνεία ως μόνο εξαγώγιμο προϊόν; Εδώ υπάρχει μια τεράστια αντίφαση, η οποία είναι φυσικό να μην ενοχλεί καθόλου τους κομμουνιστές που μας κυβερνούν. Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν. Κέρδισαν τον Εμφύλιο το 1981, αναγνωρίστηκε η «Εαμοκρατία» στην ύπαιθρο ως «εθνική αντίσταση» και, έκτοτε, συστηματικά συγχέουν την πραγματική δημοκρατία, όπως αναπτύχθηκε στη Δύση, με τις στυγνότερες δικτατορίες που γνώρισε ο 20ός αιώνας. Επιβάλλουν σταδιακά –και το έχουν ήδη καταφέρει― τη δική τους, μεροληπτική ανάγνωση της Ιστορίας.