Γενική είναι η αγανάκτηση επειδή κανένας από τους διαπράττοντες οικονομικά εγκλήματα δεν πάει φυλακή. Και ως κορυφαία πρόκληση αυτού του αδιανόητου φαινομένου για ένα κράτος δικαίου είναι η ουσιαστική αλλά ακόμη και συνταγματικά κατοχυρωμένη ατιμωρησία των υπουργών και βουλευτών. Σχεδόν ομόθυμη είναι η απαίτηση να αρθεί αυτή η ευνοϊκή μεταχείριση για τους πολιτικούς μας, ενώ παράλληλα και οι τελευταίοι με το θάρρος της άγνοιας ή με απύθμενο θράσος κατηγορούν τους δικαστές που ουσιαστικά- όπως υποστηρίζουν- κλείνουν τα μάτια σε καθημερινά διαπραττόμενα εγκλήματα, καθυστερούν μέχρις αρνησιδικίας τις επί χρόνια εκκρεμούσες δίκες και οσάκις επιβάλλουν κάποια ποινή περιέργως οι καταδικαζόμενοι ουδέποτε σχεδόν μπαίνουν στη φυλακή.
Πλήθος τιμωρηθέντες με πολυετείς φυλακίσεις για καταχρήσεις, συκοφαντικές δυσφημήσεις, δωροληψία κτλ. (μεταξύ των οποίων και δημοσιογράφοι, παράγοντες του ποδοσφαίρου, μεγαλοεπιχειρηματίες, γιατροί, δικηγόροι κ.ά.) κυκλοφορούν ελεύθεροι και ουκ ολίγοι εμφανίζονται τακτικά στην τηλεόραση για να στηλιτεύσουν τις παρανομίες που διαπράττουν οι άλλοι, μολονότι και οι ίδιοι έχουν για ανάλογα αδικήματα καταδικασθεί, αλλά η συντεχνία τους τα υποβαθμίζει ή ακόμη και τα αποσιωπά.
