Η Ελλάδα και οι (Νεο)Έλληνες έχουν τον πρόεδρο που τους αξίζει...

Όσοι παρακολούθησαν τις καθιερωμένες πρωτοχρονιάτικες ευχές στο Προεδρικό Μέγαρο, παρατήρησαν κυρίως τρία πράγματα:

1. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μιλούσε σε όλους τους θεσμικούς παράγοντες και τους πολιτικούς αρχηγούς στον ενικό, λες και επρόκειτο για τη αντάμωμα αργόσχολων σε κάποιο περιφερειακό καφενείο. Δυστυχώς, στον ενικό του απάντησε και ο Πρωθυπουργός Aλέξης Τσίπρας, αλλά και ο Πρόεδρος της Βουλής.

2. Απευθύνθηκε με ιδιαίτερα απαξιωτικό τρόπο στην κα Φώφη Γεννηματά και την ιδιότητα που εκπροσωπεί, ρωτώντας την «πού ακριβώς άφησε τα πιτσούνια της». Ορισμένοι, ιδιαίτερα στα social media, έσπευσαν να χαρακτηρίσουν την αναφορά σεξιστική, αφού την έκανε αποκλειστικά (για το πού άφησε τα παιδιά) μόνον σε γυναίκα και όχι σε οποιοδήποτε άλλον πολιτικό αρχηγό...

3. Υπέπεσε σε ένα αδιανόητο θεσμικό ατόπημα, προβλέποντας ότι το 2016 θα βγούμε από το Μνημόνιο και ως εκ τούτου ο κ. Τσίπρας θα φορέσει γραβάτα. Θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η συμφωνία που έχει υπογράψει η χώρα μας, το Μνημόνιο του κ. Τσίπρα δηλαδή, έχει τριετή διάρκεια και όχι μονοετή, όπως παρελκυστικά ανέφερε ο κ. Παυλόπουλος. Είτε, λοιπόν,  ο ανώτατος πολιτειακός θεσμός προέτρεψε τον Πρωθυπουργό να αθετήσει τις συμφωνίες της χώρας, είτε είχε άγνοια για την διάρκειά τους. Σε όποια από τις δύο περιπτώσεις,  οι αναφορές αυτές του κ. Παυλόπουλου δείχνουν (τουλάχιστον) επιπολαιότητα κατά την άσκηση των καθηκόντων του.

Ήταν κάποτε μια χώρα σοβαρή...

Θυμάμαι, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του εβδομήντα, το πρωτοχρονιάτικο διάγγελμα του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας. Ηταν ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, ένας άνθρωπος που δεν σε γοήτευε με την παρουσία του. Επηρεασμένος κι εγώ από την αριστεροφροσύνη του συρμού, τον αντιμετώπιζα τότε με δυσπιστία. Τον έφερνα πάντα στο μυαλό μου συνοδεία με την κότα, έτσι όπως τον παρίστανε ο Φωκίων Δημητριάδης στις γελοιογραφίες του στα «Νέα». Την όρνιθα που την χρωστούσε στην απαγόρευση της παράστασης των Ορνίθων των Κουν, Τσαρούχη, Χατζιδάκι στο Ηρώδειο στη δεκαετία του ’60.

Συνέντευξη Τσίπρα. Η πραγματικότητα αλλιώς!

Θα μπορούσε να κατανοήσει κανείς τις ηχηρές ήττες της  κυβέρνησης στα μέτωπα που  εξεδηλώθη, κατά το ΄15, η πολυσχιδής «αντίσταση» κατά των δανειστών, αποδεχόμενος την φράση του Μακιαβέλι: «Η υπόσχεση που δόθηκε ήταν μια αναγκαιότητα του παρελθόντος. Ο λόγος που δεν κρατήθηκε είναι μια αναγκαιότητα του παρόντος».

Η αναγκαιότητα να μην οδηγηθεί η χώρα σε φρικιαστικές  συνθήκες ώθησε τον πρωθυπουργό να μετατρέψει το «όχι» σε «ναι». Αλλά ο χρόνος και οι εμπειρίες δεν αλλάζουν πάντα τους ανθρώπους,  ειδικά τους οιηματίες που στα 40 τους έγιναν πρωθυπουργοί!

Έτσι εκ νέου χθες, με συνέντευξή του στη Realnews,  ο κ. Τσίπρας επανέρχεται στις γνωστές παλιές ιαχές, παρότι γνωρίζει ότι η ευόδωσή τους  δεν εναπόκεινται στον ίδιο αλλά στη βούληση των δανειστών.

Η γλώσσα του κ. Τσίπρα, η γλώσσα  της Αριστεράς, είναι πάντα πολεμική. Εκφράζει το οργισμένο δίκαιο που έρχεται ορμητικό να σαρώσει την αδικία του κόσμου ετούτου. Ενίοτε όμως, όταν υπάρχει ήδη δεδικασμένο καθολικών υποχωρήσεων του παρελθόντος,  τα «δεν θα υποταχτούμε» του μέλλοντος ηχούν ως έπεα πτερόεντα.  

«Δεν θα υποκύψουμε»

Ας επικεντρωθούμε σε κάποια σημεία της πρωθυπουργικής συνέντευξης:

Λέει δεν θα υποκύψουμε σε παράλογες απαιτήσεις. Μα το ίδιο παράλογες ήταν - για τα δικά του μέτρα - οι απαιτήσεις στις οποίες υπέκυψε το ΄15. Πολύ περισσότερο που η κυβέρνηση έχει κάποιες προτάσεις για το ασφαλιστικό, που τις χαρακτηρίζει «εναλλακτικές», αλλά στερείται συνολικού plan Β. Άρα σε κάθε περίπτωση θα υποκύψει στο μοιραίο της αναγκαιότητας.