Καλή καρδιά και πάμε προς εκλογές...

Δέος κατέχει τους δημάρχους μπροστά στη διευθύντρια του
πρωθυπουργικού υποκαταστήματος. (Στη Θεσσαλονίκη,
ξέχασα να το πω – αν και αυτό γίνεται αμέσως αντιληπτό από το μακιγιάζ της κυρίας...)
Δύο τους στέκονται προσοχή, ένας ρίχνει το βλέμμα κάτω με σεβασμό, ένας άλλος ξύνεται.
(Είναι και αυτός, ξέρετε, ένας τρόπος εκδήλωσης του δέους.)
Της αξίζει οπωσδήποτε, βάσει των κρατούντων κριτηρίων.
Διότι, με το «δεν πληρώνω», κατόρθωσε τώρα να την πληρώνουμε όλοι για μια δουλειά
που δεν θα έπρεπε να υπάρχει στην εποχή του Ιντερνετ...

Να χαιρετίσω, κατ’ αρχάς, τα σημάδια της πολυπόθητης ανάκαμψης. Τα σημάδια; Υπερβάλλω λίγο· ένα βρήκα, αλλά καλό. Ο οδηγός που προκάλεσε το τροχαίο με τους έξι τραυματίες, χθες το πρωί στη Συγγρού, ήταν Ελληνας και μεθυσμένος (είχε τριπλάσια ποσότητα αλκοόλ στο αίμα του από την επιτρεπόμενη). Συνοδηγό του είχε έναν Αλβανό – δηλαδή υποδεέστερο, διότι στην ελληνική κουλτούρα άρχοντας είναι, παραδόξως, η σοφεράτζα και όχι ο επωφελούμενος επιβάτης. Μαζί τους οι δύο είχαν μια Ουκρανή και μια Ρουμάνα. Προφανώς, επέστρεφαν από «διασκέδαση» και –θέλω να φαντάζομαι– άκουγαν στη διαπασών Παντελίδη. Νομίζω ότι η ερμηνεία του περιστατικού και η σύνδεσή του με την έννοια «ανάκαμψη» περιττεύουν. Το γεγονός μιλάει από μόνο του...

Οι αριστεροδεξιοί μπούληδες, ο Ιησουιτισμός και οι ανίερες συμπράξεις ...

Οι χαριεντισμοί στη Νίσυρο (όπου όπως ο ίδιος ο κ. Τσίπρας αποκάλυψε γεννήθηκε πριν από πολλά χρόνια το ειδύλλιο των αριστεροδεξιών μπούληδων και πλουσιόπαιδων) και οι απόψεις περί «εκδημοκρατισμού» της Χρυσής Αυγής αποτελούν τις δύο τυχοδιωκτικές όψεις του ίδιου νομίσματος: Το όνομά του… Ιησουιτισμός. Αξίωμά του, «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Ο ΣΥΡΙΖΑ αξιοποίησε και αξιοποιεί και τους δύο παράδοξους συμμάχους. Με κίνητρο όχι την «έγνοια για την πατρίδα», όπως είπε ο κ. Τσίπρας και με σκοπό όχι «να πάει μπροστά ο τόπος», όπως επίσης είχε, αλλά την καρέκλα της εξουσίας.

Αυτός υπήρξε από την αρχή ο σκοπός που άγιασε και αγιάζει όλα τα μέσα και αυτός παραμένει.

Όταν αυτός που θα ήθελες να μιλάει σαν μπούλης σε λέει και κότα και λειράτη ...

Το έχω ζήσει δεκάδες φορές στο ποδόσφαιρο. Οι οπαδοί των ομάδων παραδέχονται τον αντίπαλο παίκτη. Φτάνει να είναι μαλακός. Έτσι λίγο χλεχλές. Όσο πατάει η γάτα. Για παράδειγμα οι οπαδοί του Ολυμπιακού παραδεχόντουσαν τον Χένρικσεν αλλά μισούσαν τον Κυργιάκο. Ο πρώτος ήταν κυρίζι. Ο δεύτερος ήταν επίσης καλός παίκτης αλλά δεν είχε πρόβλημα να χώσει και την εκάστοτε ψηλή. Κάτι ανάλογο σήμερα με τους οπαδούς του Παναθηναϊκού σήμερα. Δεν έχουν πρόβλημα με τον Τσόρι που ξέρει μπάλα αλλά δεν πειράζει μύγα αλλά τους τρελαίνει ο Μιλιβόγεβιτς που είναι εξ ίσου καλός παίκτης αλλά δεν έχει πρόβλημα και να την χώσει. Και η επιχειρηματολογία είναι πάντα ηθικοπλαστική. «Είναι αντιαθλητικός» σαν να έχουν μεγαλώσει με την φωτογραφία του Βαρόνου ντε Κουμπερτέν σπίτι τους ή «μειώνει την ιστορία της ομάδας». Σαν να είσαι παναθηναϊκός και να καίγεσαι μπας και στην ιστορία του Ολυμπιακού γραφτεί ότι ο Μιλιβόγεβιτς ήταν τσεκούρι. Για τον ΣΥΡΙΖΑ ο  Μιλιβόγεβιτς της ΝΔ ονομάζεται Άδωνις Γεωργιάδης.