Υπόθεση Καλύβα. Μια ιστορία με μπόλικη κριτική και ελάχιστη αλληλεγγύη ...

Κάποιοι τον κατηγόρησαν ευθέως. Το έγραψε για να δικαιώσει την δικτατορία. Οι εστέτ στάθηκαν στην ποιότητα. Το άρθρο στην Καθημερινή ήταν κατώτερο του επιπέδου του. Μερικοί θυμήθηκαν τις θυσίες των προγόνων τους. «Δεν θα μου πεις εμένα που οι δικοί μου βασανίστηκαν στην Γυάρο ότι η δικτατορία ήταν ένα μικρό διάλειμμα δίχως μεγάλη σημασία». Ορισμένοι προσπάθησαν να βρουν ulterior motive. «Ο Καλύβας προσπαθεί να προκαλέσει την προσοχή προβοκάροντας». Κάποια είχαν γραφτεί με τις καλύτερες των προθέσεων. Άλλα ήταν μνημεία μνησικακίας. Ο σκοπός όμως αυτών που το είχαν ξεκινήσει είχε επιτευχθεί. Τα δημοκρατικά διαπιστευτήρια του Στάθη Καλύβα είχαν τεθεί εν αμφιβόλω.

Ραντεβού τον Οκτώβριο και βλέπουμε...

​​

Χθες η κυβέρνηση κατέκρινε τον επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, Κλάους Ρέκλινγκ, με επιθετικότητα που καταπλήσσει και, φυσικά, με αστοχία που προδίδει την άγνοιά της για το ευρωπαϊκό σύστημα στο οποίο είναι εντεταγμένη η χώρα. Την ίδια ώρα, οι κατ’ ιδίαν συναντήσεις του πρωθυπουργού με τους πολιτικούς αρχηγούς απέτυχαν να παραγάγουν τις επιθυμητές από την κυβέρνηση εντυπώσεις: Ο μεν Κυριάκος επιφυλάχθηκε να συζητήσει τη συμφωνία στη Βουλή, η δε Φώφη κατάφερε να τον κάνει ρεζίλι μπροστά στις κάμερες με τις περιπαικτικές παρατηρήσεις της. Collateral damage της υπόθεσης ο δόλιος ο Γιώργος, ο οποίος εθίγη από την αναφορά στο Καστελλόριζο και αντέδρασε, μέσω τουίτ, πάνω-κάτω όπως θα αντιδρούσε ένα παιδί. (Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, όχι όπως το παιδί του υπουργού Αμύνης...)

#Ξεκουμπιστείτε

Μπορεί οι Παραιτηθείτε να μην πέτυχαν το στόχο τους στην Ελλάδα, αλλά θριάμβευσαν στη Γαλλία, όπου τρείς υπουργοί του Μακρόν παραιτήθηκαν! Ο λόγος είναι απλός: Στη Γαλλία το κυρίαρχο σύστημα συντηρεί την ηθική στους πολίτες για να μην απειλείται το ίδιο από μια εκτεταμένη ανομία. Στην Ελλάδα το σύστημα καλλιεργεί την ανομία στους πολίτες για να μπορεί να τους πουλάει «διευκολύνσεις». Είναι η διαφορά μεταξύ ενός κράτους και ενός κράτους- νταβατζή.

Και οι πολίτες; Πώς δέχονται έτσι αδιαμαρτύρητα το ρόλο της εκδιδόμενης; Η απάντηση βρίσκεται σε δυο πανίσχυρους νόμους της φύσης και σε έναν της κοινωνιολογίας: Της συνήθειας, της αδράνειας και της αμορφωσιάς.