Οι «ηλιόλουστες μέρες» δεν ήλθαν ακόμη…

Τέτοιες μέρες, μέρες που γιορτάζουμε την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην πατρίδα μας, η σκέψη μας τρέχει πάντα στην Κύπρο.

Ειδικά μετά τις τελευταίες εξελίξεις, τα ναυάγια στο Μον Πελεράν και στο Κραν Μοντανά, αναρωτιόμαστε πού χάθηκαν οι ελπίδες που γεννήθηκαν πριν από δύο χρόνια.

Όσοι πανηγύρισαν για την (παράνομη) «εκλογή», στις 26 Απριλίου 2015, του Μουσταφά Ακιντζί στα Κατεχόμενα (μεταξύ των οποίων και ο ΣΥΡΙΖΑ), επειδή τάχα εξελέγη ένας μετριοπαθής αριστερός πολιτικός που ειλικρινά επιθυμεί τη λύση του Κυπριακού, απλά δεν ήταν (και επομένως δεν είναι ούτε και σήμερα) να κάνουν μια στοιχειώδη πολιτική ανάλυση.

Ενα πρόγραμμα για τη μέση τάξη ...

Ο​​πως ο Χριστόφορος Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική, αλλά νόμιζε ότι είχε φθάσει στην Ινδία, παρομοίως ο Παύλος Γερουλάνος προσέφερε στον δημόσιο διάλογο μια έξοχη ιδέα για την αντιπολίτευση, την οποία όμως απηύθυνε στο ΠΑΣΟΚ – ίσως το μόνο κόμμα που δεν θα μπορούσε ποτέ να την εφαρμόσει. (Δεν πειράζει. Μετά τη δημόσια ομολογία του ότι έχει ψυχή ΠΑΣΟΚ, του συγχωρώ τα πάντα. Για τους οδοιπόρους δεν έχω ιδιαίτερη έγνοια, αλλά τους ασθενείς τούς σέβομαι...)

Η αναγέννηση της μέσης τάξης θα έπρεπε να γίνει σημαία της αντιπολίτευσης. Αφήνω τους σοβαρούς οικονομικούς και κοινωνικούς λόγους για αρμοδιότερους· μένω σε εκείνο το οποίο, λόγω επαγγέλματος, μπορώ να καταλάβω καλύτερα: το επικοινωνιακό. Το πλεονέκτημα ενός πολιτικού λόγου που θα αναπτύσσεται γύρω από την αναγέννηση της μέσης τάξης –πλεονέκτημα τόσο απλό, ώστε θα έπρεπε να ήταν προφανές– είναι ότι θέτει τον απώτερο σκοπό μπροστά από τα, ενδεχομένως, δύσκολα μέσα που χρειάζονται για την επίτευξή του.

Ταξικό μίσος: Η δουλειά γαλέρα και η μόρφωση χολέρα…

Το καλό με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν κρύβεται.

Είμαστε αστοιχείωτοι και το καμαρώνουμε, μας είπε προσφάτως ο υπουργός του επί της χυδαιότητας.

Χολέρα η καριέρα, λέει ο στρατηγικός εγκέφαλος Καρανίκας.

Γαλέρα η δουλειά στον ιδιωτικό τομέα, δηλώνει στη Βουλή ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας.

Αυτά πιστεύουν οι άνθρωποι κι αυτή ακριβώς είναι η πολιτική που εφαρμόζουν. Ιδεολογία τους το ταξικό μίσος και ο κοινωνικός φθόνος.

Γιατί να μπλέκεσαι με πράγματα δυσάρεστα, δουλειά, ανταγωνισμός, παραγωγή, όταν μπορείς να φαντασιώνεσαι με τα κινήματα, να εκτονώνεσαι με την κατάληψη και να εξαπολύεις στην καθισιά σου, ανάμεσα στους φραπέδες, άρες και κατάρες για τον άτιμο διαιτητή και την κακούργα κοινωνία.