Από το «Κάτω η λιτότητα» στο «Ζήτω οι αγορές»!

Συγγνώμη, αλλά αν θυμάμαι καλά μέχρι την ώρα που η κυβέρνηση οδηγήθηκε στη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, οι προπαγανδιστές του ΣΥΡΙΖΑ έδιναν τη «μάχη» για τα εργασιακά, τις συλλογικές συμβάσεις και όλα τα σχετικά.

Τότε, το χρέος δεν είχε καν τεθεί στο τραπέζι της προπαγάνδας (συγγνώμη, της συζήτησης)!

Μόλις έχασαν τη «μάχη» των εργασιακών και υποχώρησαν σε όλα, ξαναθυμήθηκαν το χρέος.

Για το χρέος είχαν πέντε φορές πανηγυρίσει σε έναν χρόνο:

Τον Μάιο του 2016, όταν μας έλεγαν πως υπάρχει πλέον οδικός χάρτης για έξοδο στις αγορές,

τον Δεκέμβριο του 2016, όταν εγκρίθηκαν τα βραχυπρόθεσμα μέτρα και έλεγαν ότι πρόκειται για «εθνική επιτυχία» και - όπως επίσης έλεγαν - το χρέος μειώθηκε κατά τουλάχιστον 45 δις ευρώ,

στις 23 Ιανουαρίου 2017 όταν τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος εγκρίθηκαν από τον ESM και τον EFSF,

στις 10 Φεβρουαρίου, όταν ο ESM ολοκλήρωσε την εξομάλυνση του προφίλ αποπληρωμών  των δανείων από τον EFSF και η μέση διάρκεια αυξήθηκε στα 32,45 χρόνια,

στις 9 Απριλίου 2017, όταν μετά τη «Συμφωνία της Μάλτας», ο κ. Τσίπρας μας είπε ότι «ανοίγει ο δρόμος για την οριστική έξοδο από την κρίση».

Θυμίζω επίσης ότι για τις «επιτυχίες» του στο θέμα του χρέους, ο κ. Τσίπρας είχε πανηγυρίσει και στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του, καθώς και σε εκείνο το «διάγγελμα» της 18^ης Δεκεμβρίου για την δήθεν «13^ησύνταξη».

Μετά ήλθε η άτακτη υποχώρηση της 20ής Φεβρουαρίου, τζίφος τα εργασιακά, έπρεπε να ψηφιστεί η συμφωνία της καταστροφής και ξαναθυμήθηκαν το χρέος. Και άρχισαν να λένε ότι δεν θα ψηφίσουν μέτρα χωρίς το χρέος.

Το πρόβλημα είναι του Τσίπρα...

Ξαφνικά ο θρίαμβος και οι λαμπρές προοπτικές της ελληνικής οικονομίας, ξεθώριασαν, βοηθούμενες και από την διαρροή των πρακτικών του τελευταίου Eurogroup οι οποίες αποκάλυψαν την πραγματική στάση όλων των πλευρών. Ο πήχης ενόψει του Eurogroup της 15ης Ιουνίου έχει πέσει πολύ χαμηλά από όλες τις πλευρές, σε σημείο που ότι παραπάνω αποφασιστεί, από μια καλή δόση, να πανηγυριστεί από τις αγορές και την κυβέρνηση.

Το ΔΝΤ φάνηκε ξεκάθαρα ότι για να μπει στο πρόγραμμα με χρήματα, χρειάζεται κάτι παραπάνω από αυτό το λίγο που είναι διατεθειμένος να δώσει ο Β. Σόιμπλε.

Η ΕΚΤ επίσης δια στόματος  έχει ξεκαθαρίσει ότι με το υπάρχων μείγμα μέτρων για το χρέος, δεν πρόκειται να εκδώσει θετική έκθεση για το χρέος, οπότε ξεχνάμε για την ώρα και το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης.

Βία και τρόμος προπομποί του νέου ολοκληρωτισμού ...

«Σε παρακολουθώ. Εχετε καταφέρει να ανακάμψετε και αυτό είναι εκπληκτικό. Τα πάτε περίφημα» είπε ο πρόεδρος Τραμπ στην πρώτη του συνάντηση με τον έλληνα Πρωθυπουργό σε μια στιγμή που ο κ. Τσίπρας ζούσε τον νέο εφιάλτη αδιεξόδου που προέκυψε από το τελευταίο Eurogroup μαζί με την έκρηξη τρομοκρατικού φακέλου-βόμβας που έστειλε σοβαρά τραυματισμένο στο νοσοκομείο τον τέως πρωθυπουργό κ. Λουκά Παπαδήμο. Το λιγωμένο χαμόγελο του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ με το οποίο άκουγε τον αμερικανό πρόεδρο, που ποιος ξέρει τι θα στοιχίσει στο ήδη καταρρακωμένο ηθικό πλεονέκτημα της αριστερής κυβέρνησης, δεν διαλύει το σύννεφο μίσους και φόβου και τον νέο διχασμό που ξανάφερε με τόση ελαφρότητα στην καθημερινότητά μας. Αποτέλεσμα χειρισμών που δεν έχουν ηθικά όρια στην επιδίωξη διατήρησης της εξουσίας;

Ή μήπως μια ακόμα φάση στην υπομονετικά επιδιωκόμενη ρεβάνς της κομμουνιστικής Αριστεράς κατά της αστικής δημοκρατίας και των πολιτιστικών της κατακτήσεων; Αυτήν που δεν συνάδει με τη μοναδική αλήθεια του επιστημονικού σοσιαλισμού, η επιβολή του οποίου επιδιώκεται με κάθε μέσο, περιλαμβανόμενης και της πολυύμνητης επαναστατικής βίας. Πρόκειται για τη βία που υπομονετικά και αδιάντροπα καλλιεργείται σε χώρους όπου οι αντιστάσεις είναι ανύπαρκτες και η επιπολαιότητα και η αφέλεια στρατεύονται στην υπηρεσία των πιο πολλά υποσχόμενων δημαγωγών: δηλαδή τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, καθώς και στις σύγχρονες ρωμαϊκές αρένες, τα γήπεδα ποδοσφαίρου. Ενθουσιώδεις συμπράττοντες και οι κατά Ντοστογέφσκι δαιμονισμένοι τρομοκράτες που συγκροτούν τον στρατό, ο οποίος υπονομεύει την ομαλή κοινωνική ζωή και τη δημοκρατική ομαλότητα. Απώτερος σκοπός, η επιβολή κάθε χρώματος δικτατορίας, με οποιοδήποτε ιδεολογικό επίχρισμα και αν προβάλλονται.

Ο καλύτερος πρωθυπουργός ...

Ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ο καλύτερος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης. ‘Όταν όλοι οι πολιτικοί μιλούν στους Έλληνες σαν να είναι μικρά κακομαθημένα παιδιά, ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης προσπάθησε να απευθυνθεί σε σοβαρούς ενήλικες. Πράγμα δύσκολο και πολιτικά αυτοκαταστροφικό, όπως απέδειξαν οι εκλογές του 1993. Εξάλλου το μόνο που αποκόμισαν τα πολιτικά στελέχη της ΝΔ από τις εκλογές του 93 ήταν ότι ποτέ ξανά δεν θα πρέπει να έχουν ένα αρχηγό σαν το Κωνσταντίνο Μητσοτάκη που θα έχει το θάρρος να πει αλήθειες στους Έλληνες πολίτες. Η περίοδος της βαθιάς πασοκοποίησης της λεγόμενης συντηρητικής παράταξης είχε αρχίσει.

Ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης είχε έναν ενστικτώδη και φυσικό συντηρητισμό. Του έβγαινε γλωσσικά, με φράσεις όπως «και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε». Η αγάπη του και η σχέση του με την Κρήτη, ιδιαίτερα ντεμοντέ για τους μετά-μοντέρνους καιρούς μας, ήταν άλλο ένα στοιχείο αυτού του ενστικτώδους συντηρητισμού. Η προσήλωση του στην απλή λογική, πέρα από φθηνούς συναισθηματισμούς και πολιτικές κορώνες, ήδη από την δεκαετία του 80 τον είχαν κατατάξει σε μια υπό εξαφάνιση τάξη πολιτικών. Ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης ήταν πολιτικά ένα ξένο σώμα την εποχή που πρωταγωνίστησε πολιτικά.