Wolfgang Schaeuble: ο "μπαμπούλας" του ΣΥΡΙΖΑ...

Σχετικό "Χιούμορ ποιότητας" της   ΑΒγής του Φίλη ... 

Καθυστέρησαν ένα εξάμηνο την συμφωνία. Πληρώνουμε την καθυστέρηση με πρόσθετα 30 δισ. Υπέγραψαν 48 προαπαιτούμενα για τα 3 δισ. του Οκτώβρη. "Ξέχασαν" τα προαπαιτούμενα κάπου στα 12. Ρισκάρουν την πρώτη δόση. Και τι κάνει η πρώτη φορά αριστερά... Βγάζει από την ντουλάπα τον "μπαμπούλα" Schaeuble που τους κυνηγάει... Είναι ή δεν είναι τσίρκο;
Πληρώσαμε τον Βαρουφάκη και τις ανοησίες του στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο με 30 δισ. ευρώ και φορτωθήκαμε δανεικά 86 δισ. ευρώ αντί 56 δισ. που θα δανειζόμαστε αν ο Τσίπρας δεν έπαιζε τους ζουρνάδες... και τα νταβούλια και αν ο Βαρουφάκης δεν έκοβε τον ύπνο... των δανειστών με την απειλή ότι η Ελλάδα μπορεί και να φύγει από το ευρώ.
Στέναξαν το καλοκαίρι τα ασφαλιστικά Ταμεία, οι Δήμοι, τα κρατικά Νοσοκομεία και τα Σχολεία ενώ καθυστέρησαν οι συντάξεις για να βρούμε λεφτά να πληρώσουμε την δόση του ΔΝΤ ώστε να κάνει ο Βαρουφάκης τον καμπόσο αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ δεν πήραν τίποτε χαμπάρι...

Και τα ελληνοτουρκικά στην εικόνα...

Π​​ριν από είκοσι χρόνια, τα λέγαμε «εθνικά θέματα» (κακώς, αλλά ας είναι καλά ο πρόεδρος Αντώνης και το Μακεδονικό του...) και ήσαν τα μόνα που άξιζαν τον τιμημένο προσδιορισμό «εθνικά». Ολα τα άλλα, τα Δημόσια Οικονομικά, η Υγεία, η Παιδεία κ.λπ., όλα αυτά δηλαδή που συνιστούν το κράτος μας που κατέρρευσε με τη χρεοκοπία, ήσαν δευτερεύοντα για τους πολλούς, αδιάφορα και αφημένα στη ρουτίνα του λαϊκισμού αριστερού ή δεξιού.

Εκτοτε έγιναν πολλά: η ανάπτυξη της δεκαετίας του 1990, στην πορεία προς το ευρώ, καθώς και το παρελκόμενο life-style, που εξέφραζε τις ανάγκες μιας κοινωνίας, η οποία ξαφνικά μάθαινε να απολαμβάνει πολυτέλειες άγνωστες μέχρι πρότινος, μας έστρεψαν αλλού. Η ευζωία έγινε το δικό μας American dream. Επειτα, ως γνήσιοι επαρχιώτες του κόσμου που είμαστε, την ψωνίσαμε με τους Ολυμπιακούς και, αφού τους κάναμε πολύ ωραία (αλλά με τι κόστος...), πιστέψαμε πια ότι είχαμε περάσει σε μία κατηγορία από την οποία υποβιβασμός δεν θα μπορούσε να γίνει. Εκεί ήταν το απόγειο της ιστορικής εποχής της Αστακομακαρονάδας, που έληξε απότομα το 2010 με το κακορίζικο στο Καστελλόριζο.

Επιστροφή στο (κακό) παρελθόν;

Το πρόβλημα με την σημερινή κυβέρνηση, δεν είναι ότι έχει πει πάρα πολλά ψέματα, ότι έχει υποσχεθεί στους πάντες τα πάντα και ότι  δεν μπορεί να κάνει σχεδόν τίποτε από όλα αυτά όσα προεκλογικά δήλωνε.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρει, δεν μπορεί και ίσως δεν θέλει τελικά να «κυβερνήσει» αυτή την χώρα.
 Γιατί κυβέρνηση δεν είναι να αλλάζεις –κατά το δοκούν και χωρίς προετοιμασία- νόμους, γιατί έτσι θεωρείς ότι σε βολεύει (και αυτό είναι αμφίβολο πάντως) , ούτε να τοποθετείς δικούς σου ανθρώπους σε όποια θέση υπάρχει κενή ή την κανείς κενή για να τοποθετήσεις εκεί κάποιον δικό σου.

Κυβέρνηση σημαίνει από την μια έχω ένα συγκεκριμένο και κυρίως εφαρμόσιμο σχέδιο με προοπτική για την χώρα και από την άλλη διαχειρίζομαι την κατάσταση όσο πιο καλά μπορώ , με βάσει τα πραγματικά δεδομένα και όχι όσα θέλω, ελπίζω ή υποθέτω.

Οι επιλογές της « #proti_fora_aristera »...

Δ​​ύσκολα μπορεί να είναι κάποιος σήμερα αριστερός. Κυρίως επειδή «ο σοσιαλισμός», όπως είπε και η Μάργκαρετ Θάτσερ, «τελειώνει όταν τελειώσουν τα λεφτά των άλλων». Και τα λεφτά των αγορών για την Ελλάδα τέλειωσαν προ πολλών ετών. Μπορεί όμως η Αριστερά να είναι χρήσιμη σε εποχές οικονομικής δυσπραγίας; Αναμφίβολα, όταν προωθεί μέτρα πολιτικού φιλελευθερισμού που η ελληνική Δεξιά δεν αγγίζει λόγω ιστορικών αγκυλώσεων. Μην ξεχνάμε ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου, που τόσο προσπαθεί να μιμηθεί ο κ. Αλέξης Τσίπρας, είχε μια καταστροφική για την οικονομία πρώτη τετραετία, αλλά ταυτοχρόνως πέρασε και μέτρα εκσυγχρονισμού του οικογενειακού δικαίου (πολιτικός γάμος, αποποινικοποίηση της μοιχείας, αυτόματο διαζύγιο κ.λπ.).

Δυστυχώς, η «πρώτη φορά Αριστερά» δεν αποδεικνύεται μόνο παλαιολιθική στα οικονομικά. Είναι και αντιδραστική στα υπόλοιπα. Δεν θα αναφερθούμε μόνο στα πανηγύρια της 25ης Μαρτίου -«λαός, στρατός, εθνικολαϊκισμός»-, η συμπαραγωγή των οποίων ήταν του κ. Πάνου Καμμένου και της κ. Ρένας Δούρου. Υπάρχουν και πολλά άλλα που δείχνουν τον απύθμενο αμοραλισμό της κυβέρνησης σε ευαίσθητα για την Αριστερά ζητήματα. Εγραψε την περασμένη Κυριακή ο κ. Στέφανος Κασιμάτης: «Κατάπληξη προκάλεσε σε νομικούς κύκλους το πρόσωπο το οποίο επέλεξε η κυβέρνηση για τη θέση του προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας. Πληροφορώ τους κατάπληκτους ότι ο πρωθυπουργός άκουσε τη “φωνή του Θεού”, ας το πούμε έτσι» (Καθημερινή 25.10.2015).