Το ελληνικό άγος των συνδικαλιστικών «κατακτήσεων» ...

Πασιφανέστερη απόδειξη της κυριαρχίας του πελατειακού συστήματος σε συνδυασμό με τον ασύδοτο συνδικαλισμό στον χώρο του ευρύτερου δημόσιου τομέα νομίζω ότι είναι τα όσα διαδραματίστηκαν για το ενεργειακό και την απειλή αδιεξόδου στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές.

Από τη μια η πρόταξη της προσωπικής τύχης των τοπικών βουλευτών της Δυτικής Μακεδονίας και από την άλλη η απειλή να παραλύσει και πάλι η χώρα από διακοπές ρεύματος λόγω απεργίας για τα επαπειλούμενα προνόμια συνδικαλιστών και προσωπικού της ΔΕΗ έδειξαν ποιες νοσηρές προτεραιότητες έχουν κυριαρχήσει στην ήδη πνέουσα τα λοίσθια ΔΕΗ, εξαιτίας του «δεν πληρώνω», αλλά και των ολέθριων μεθοδεύσεων του κ. Σκουρλέτη, όπως δίκαια τον κατηγορεί ακόμη και η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ.

Α. Τσίπρας: Ένας θρησκευόμενος άθρησκος ...

Τις ηρωικές εποχές του ΣΥΡΙΖΑ, ο Α. Τσίπρας διακήρυσσε urbi et orbi πως είναι άθεος. Κάτι το απολύτως λογικό, καθώς μαρξισμός και θρησκεία δεν συμβαδίζουν.

Βέβαια, στην Ελλάδα, η Αριστερά ποτέ δεν ήταν αντικληρικαλιστική. Ακόμα και στις στιγμές της παντοδυναμίας της, την περίοδο της Κατοχής και αμέσως μετά, με σεβασμό αντιμετώπιζε την Εκκλησία και τους εκπροσώπους της. Στον δε Εμφύλιο πόλεμο δεν υπήρξαν συστηματικές καταστροφές ναών και ούτε στοχευμένες δολοφονίες κληρικών, λόγω της ιδιότητάς τους και μόνον.

Ιστορικά, όλοι οι ηγέτες της Αριστεράς, πριν τη δικτατορία και μετά, είχαν μιαν ιδιόμορφη σχέση με την Εκκλησία. Ενώ η θεωρία τους την απέρριπτε κατηγορηματικά, αυτοί στεκόταν απέναντι στον κλήρο με σεβασμό και οι χειρισμοί τους ήταν πολύ προσεκτικοί.