Ο κ. Ράιχενμπαχ, που προς το παρόν ερευνά, διαπιστώνει και συμβουλεύει, κατανόησε επιτέλους ότι το μείζον πρόβλημα στην Ελλάδα είναι η γραφειοκρατία. Θα προσπαθήσω να συνεισφέρω στη συγκεκριμενοποίηση του προβλήματος με μια προσωπική εμπειρία μου.
Προ ετών, όταν δεν υπήρχε ακόμη κρίση, χρειάστηκε σ' ένα υπουργείο να διεξαχθεί μια επείγουσα μελέτη με αναπτυξιακούς στόχους. Ο υπεύθυνος της ανάθεσης, ενώ υπήρχε δυνατότητα, απέφυγε να προωθήσει το θέμα της χρηματοδότησης με συνοπτικές αλλά αμφίβολης διαφάνειας διαδικασίες. Κι ας επρόκειτο για μια αμοιβή πανεπιστημιακού μόνο 1.500 ευρώ. Η ανάθεση θα ήταν νομιμότατη, η αμοιβή πενιχρή και εντός των περιθωρίων που προέβλεπε ο προϋπολογισμός της αρμόδιας επιτροπής. Συνεπώς δεν υπήρχε η νομική δυνατότητα να μην εγκριθεί.
Ο ερευνητής προχώρησε και περάτωσε τη μελέτη του εντός εξαμήνου, την παρέδωσε και εύλογα ανέμενε να πληρωθεί. Και τότε συνειδητοποιήθηκε πιο καθαρά τι σημαίνει αναμέτρηση με την εξουθενωτική γραφειοκρατία. Η αίτηση χρηματοδότησης είχε υποβληθεί εξαρχής στον αρμόδιο γενικό διευθυντή, ο οποίος προανήγγειλε ότι θα επακολουθήσει μια χρονοβόρος διαδικασία, που αφελώς θεωρήθηκε ότι δεν θα απαιτήσει περισσότερο από έξι μήνες, όσο και η εκπόνηση. Η μελέτη παραδόθηκε, εντός των προθεσμιών, αλλά η γραφειοκρατική διαδικασία δεν είχε ακόμη εγκρίνει την καθ' όλα νόμιμη αμοιβή, χωρίς όμως και να εγείρει οποιαδήποτε αντίρρηση.
