Αναφορά σήμερα στο εγχώριο προπατορικόν αμάρτημα. Από τη στιγμή που θα γεννηθεί, σχεδόν κάθε ελληνόπουλο ανατρέφεται με την προσδοκία ότι κάποια μέρα, αφού μάλιστα πάρει ένα οποιοδήποτε πτυχίο, θα προσληφθεί στο Δημόσιο. Και ιδιαίτερα στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (ΔΕΗ, ΔΕΚΟ, ΟΤΑ, κρατικές τράπεζες, κ.λπ.). Ο λόγος δεν είναι τόσο ο σίγουρος και συχνά υψηλότερος μισθός σε σύγκριση με τον ιδιωτικό τομέα ή οι αξιοπρεπέστερες συνθήκες εργασίας, το κύρος που προσδίδει και η εγγυημένη και σε νεότερη ηλικία συνταξιοδότηση. Πάνω απ' όλα μετράει η μονιμότητα. Οχι μόνο γιατί εξασφαλίζει διά βίου εργασία και μισθό. Αλλά κυρίως γιατί εκεί τα πάντα είναι χαλαρά. Είτε εργάζεσαι, είτε τεμπελιάζεις, ουδείς ενοχλείται. Αν έχεις τις αναγκαίες για τη θέση σου γνώσεις, ουδείς το απαιτεί (το ΑΣΕΠ χάλασε λίγο τα πράγματα, αλλά οι παρακάμψεις του όλο και πολλαπλασιάζονται). Η μονιμότητα στο Δημόσιο ανοίγει επίσης ευρείς ορίζοντες για όσους έχουν χαλαρή συνείδηση και υποκύπτουν εύκολα στους πειρασμούς που προσφέρει άφθονους σχεδόν κάθε δημόσια θέση. Ακόμα και του κλητήρα.
