Βγήκε ο Σταύρος Θεοδωράκης και είπε πως αν στο Πολυτεχνείο το ’73 ήσαν τα κόμματα έτσι όπως τα ξέρουμε σήμερα, τότε η εξέγερση δεν θα είχε συντελεσθεί. Είπε κάτι μάλλον κοινότοπο, το οποίο όμως με τις αντιδράσεις που προκάλεσε θεωρήθηκε τουλάχιστον σκανδαλώδες, ανατρεπτικό, στα όρια της υπονόμευσης του πολιτεύματος.
Αναφέρω την αντίδραση διότι θεωρώ ότι αποκαλύπτει με ευκρίνεια την υποκριτική στάση μας απέναντι στα γεγονότα εκείνα. Τα σημερινά κόμματα, διότι σ’ αυτά αναφέρθηκε ο Θεοδωράκης, ως ιδιοκτήτες, λόγω χρησικτησίας του κοινοβουλευτισμού μας, θεωρούν ιδιοκτησία τους και το γεγονός που συνέβη πριν από 41 χρόνια και προετοίμασε, έστω εξ αντανακλάσεως, την πορεία προς τη δημοκρατία.
Η όλη υπόθεση έχει αποχυμωθεί από την ουσία της εδώ και χρόνια. Προχθές έγραφα για τον αναχρονισμό του «ψωμί–παιδεία–ελευθερία». Να υπενθυμίσω ότι μόνον σαλοί θα τιμούσαν τη μνήμη της Επανάστασης του ’21 φωνάζοντας ρυθμικά στη Σταδίου «Ελευθερία ή Θάνατος»– αφήστε που αυτό το δεύτερο έδωσε τον εσωτερικό ρυθμό στη συλλογική συνείδηση του Εθνους, προτάσσοντας την ελευθερία ως το σημαντικότερο αγαθό.
