Η συκοφαντία ως αντίδοτο της αποτυχίας...

Όταν έχεις κυβερνήσει και όχι μόνο δεν έχεις κάνει τίποτε, αλλά έχεις καταστρέψει και ό,τι υπήρχε, τότε το μόνο που μπορείς να πράξεις είναι να πάρεις το μυστρί (της λάσπης, του φασισμού, της δαιμονοποίησης, της χούντας) και να αρχίσεις να ρίχνεις λάσπη.

Αυτό κάνουν τον τελευταίο καιρό οι Τσίπρας και Καμμένος: Σκανδαλολογούν, ξιφουλκούν αυτοί (οι άσπιλοι και άμωμοι) κατά της διαπλοκής και της διαφθοράς, ανακαλύπτουν φανταστικούς εχθρούς του λαού και των συμφερόντων του.

Πρόκειται για την γνωστή φασιστική πρακτική που σκοπό έχει να κρύψει τα πραγματικά προβλήματα και τη φαυλότητα αυτών των καθεστώτων δια της κατασκευής ψευδοκαταγγελιών.

Δυστυχώς είχε δίκιο ο Ησίοδος για όσα ζούμε...

Η αναδρομή στο παρελθόν ισχύει και ως παρόν, όπως διαπιστώνει κάθε καλόπιστος παρατηρητής. Στις 30 Σεπτεμβρίου 1994 έλαβα απροσδοκήτως επιστολή από την πριγκίπισσα Μάργκιετ της Ολλανδίας, στην οποία ως πρόεδρος του European Cultural Foundation ζητούσε την προσωπική μου άποψη στο θέμα-ερώτημα «Ευρώπη 2000. Μεταξύ ελπίδας και ανησυχίας». Την επιστολή αυτή την ανακάλυψα πρόσφατα στα φύρδην-μίγδην αρχεία μου. Τα όσα απάντησα τότε θα τα έγραφα και σήμερα. Τα παραθέτω:

Ελπίδα: Ελπίζω ότι η ανάγκη της οικονομικής επιβίωσης της Ευρώπης μέσα στην ένταση που δημιουργεί η χωρίς όρια επιδίωξη της ανταγωνιστικότητας σε μια παγκόσμια αγορά χωρίς σύνορα θα συνδυασθεί με κοινοτικές και επί μέρους εθνικές πολιτικές που θα αντιμετωπίζουν τα θύματα αυτού του αγώνα ως ανθρώπους και όχι ως ποσοστά ανεργίας. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί αν οι κυβερνήσεις αφήσουν τους κανόνες της αγοράς να λειτουργήσουν χωρίς εμπόδια και προστατευτισμούς, ενώ ταυτόχρονα θα εφαρμόσουν πολιτικές και μέτρα που θα καλύπτουν με τη στοργή της κοινωνίας όσους δεν μπορούν να προσαρμοσθούν στις νέες συνθήκες. Ανησυχία: Οι κοινωνικές εντάσεις και η παράδοσή μας στα ταπεινά ζωώδη ένστικτά μας μόνο μέσω της αποκατάστασης των δοκιμασμένων ανά τους αιώνες ατομικών, πολιτικών και πολιτισμικών κατακτήσεων μπορούν να εξουδετερωθούν.