Η προπαγάνδα του χρέους και τρεις «νίκες» ...

Μετά το τελευταίο Eurogroup κατέρρευσαν εντελώς οι δύο βασικοί προπαγανδιστικοί πυλώνες της κυβέρνησης – ότι θα έδιωχναν το ΔΝΤ και ότι θα διέγραφαν το χρέος.

Αιχμή του δόρατος της κυβερνητικής προπαγάνδας – προκειμένου να κρύβει μέτρα, μνημόνια και συμπληρωματικά μνημόνια που ψηφίζει «και με τα δύο χέρια» - υπήρξε πάντα το θέμα του χρέους.

Προεκλογικά, οι κύριοι αυτοί μιλούσαν για «βαθιά διαγραφή», «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους», «απομείωση», «πάγωμα», «ενταφιασμό στα έγκατα της ΕΚΤ», «πάγωμα τοκοχρεολυσίων», «μορατόριουμ».

Μετεκλογικά, συνέχισαν το ίδιο βιολί με διάφορες παραλλαγές – αγνοώντας ότι ήδη το χρέος είχε μειωθεί κατά 135 δις ευρώ το 2012 και ήδη υπήρχε η δήλωση του Νοεμβρίου 2012 για περαιτέρω ρύθμισή του.

Έκτοτε, κάθε φορά που ξεκινούν τη «μάχη του χρέους» το κάνουν για να κρύψουν τα (κάθε φορά) νέα μέτρα. Και λένε τα ίδια κάθε φορά. Πάνε στα Eurogroup, συμφωνούν και μετά αρχίζουν τα ίδια ξανά από την αρχή.

Μάλιστα, παρουσιάζουν τη «μάχη του χρέους» ως κάτι το καινούργιο. Και κάθε φορά ανακοινώνουν ότι… νίκησαν!

Η αμηχανία του κόμματος που υπερασπιζόταν δικαιώματα τρομοκρατών ...

...να υπερασπίζεται το δικαίωμα στη ζωή ενός τραπεζίτη!

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 κάθε ελληνόπουλο μεγάλωνε πιστεύοντας ότι στη χώρα του ζει σε δικτατορία. Στην προσωπική του ζωή καταπιέζεται από μια φασιστική αστυνομία. Και η Ελλάδα είναι μια υπόδουλη χώρα που αγωνίζεται ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό. Πραγματική δικαιοσύνη θεωρούσε τα χτυπήματα της 17ης Νοέμβρη. Ανεξάρτητη δημοσιογραφία αυτή που καυτηρίαζε τα εγκλήματα των Αμερικάνων και των ισραηλινών χωροφυλάκων στην Μέση Ανατολή. Είναι το ελληνόπουλο που έμαθε να περιμένει υπομονετικά στο σχολικό του επειδή το κέντρο της Αθήνας είχαν αποφασίσει να κλείσουν κάποιοι και στην παιδική χαρά έμαθε να σουτάρει σε μπασκέτες καλυμμένες από graffiti, δίπλα σε κούνιες που είχαν καταστρέψει βαριεστημένοι χούλιγκαν.