Ο Αλτουσέρ της κυβέρνησης...

Έπειτα από πέντε χρόνια προσπάθειας να αντιμετωπίσουμε την κρίση, ίσως το μόνο για το οποίο θα άξιζε να είμαστε περήφανοι ήταν ο νόμος Διαμαντοπούλου για τα πανεπιστήμια. Ηταν η μοναδική περίπτωση όπου, με δική μας πρωτοβουλία, χωρίς άμεση πίεση από το εξωτερικό, καταφέραμε να διορθώσουμε τα λάθη μας σε έναν καίριας σημασίας θεσμό για το μέλλον της χώρας μας. 

Το γεγονός δε ότι ο συγκεκριμένος νόμος υπερψηφίστηκε στη Βουλή από τα τρία τέταρτα του σώματος ήταν η περίτρανη απόδειξη ότι το αίτημα υπέρ της κάθαρσης των πανεπιστημίων από την κομματοκρατία ήταν πια τόσο ώριμο στην ελληνική κοινωνία ώστε λίγο ακόμη και θα άρχιζε να σαπίζει. Η αλλαγή στα πανεπιστήμια που έφερε ο νόμος Διαμαντοπούλου χρειάσθηκε κόπο και υπομονή για να σταθεί στα πόδια της (θυμηθείτε λ.χ. τον πόλεμο που είχε κηρύξει ο Πελεγρίνης)· ήταν, πάντως, η μόνη ολοκληρωμένη, στρατηγικού χαρακτήρα, παρέμβαση που κάναμε στο σύστημα.

Η αριστερά κι η επιστροφή της θρησκείας...

Ο Μαρξ κι ο Φρόυντ οραματίστηκαν και επιθύμησαν το τέλος της θρησκείας. Ο πρώτος την αποκάλεσε «όπιο των λαών» κι ο δεύτερος « ψευδαίσθηση» πιστεύοντας ότι τελειωμένη οριστικά η θρησκεία θα ‘δινε την θέση της στον 20αιωνα στην Τέχνη, η οποία και θα έπαιζε τον ρόλο του πνευματικού, ψυχικού και αισθητικού γιατρού. Δίπλα σ αυτούς υπήρχε πάντα κι ο Νίτσε που είχε μιλήσει για τον θάνατο του θεού. Παρότι γι αυτόν τον τελευταίο τρέφω τεράστιο θαυμασμό και εκτίμηση, εν τούτοις κι οι τρεις τους απέτυχαν στις αναλύσεις και προβλέψεις τους. Το λυκόφως των θεών δεν έγινε ποτέ πράξη.

Σήμερα κι ειδικά από την αρχή του αιώνα μας ζούμε την επιθετική επιστροφή του θρησκευτικού στοιχείου το οποίο ίσως και να μην είχε φύγει ποτέ αλλά εμείς απλά το ξανά ανακαλύπτουμε τώρα λόγω των αναγκών του καιρού μας. Κι όμως μετά την πτώση του τοίχους του Βερολίνου και την κυριαρχία της παγκοσμιοποίησης, η Δύση κι ειδικά η Αριστερά , πίστεψαν ότι τελείωσαν οι ιδεολογίες, ότι τελείωσε η θρησκεία. Ότι όλα αυτά ήταν απλά ψευδαισθήσεις.

Από το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» στο «πρόγραμμα της καταστροφής»...

Τον τελευταίο καιρό η βασική συνιστώσα της κυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθεί να μας πείσει (δια των γνωστών «κυβερνητικών κύκλων») ότι «οι τέσσερις πυλώνες της Θεσσαλονίκης προχωρούν κανονικότατα με γοργούς ρυθμούς παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες».

Σε μια προσπάθεια μάλιστα να αντιμετωπίσει την διαδεδομένη και εδραιωμένη πεποίθηση ότι το περίφημο «πρόγραμμα του ψεύδους» έχει πλέον εγκαταλειφθεί, η κυβέρνηση προχώρησε την περασμένη εβδομάδα σε μια «καταγραφή» του «έργου» των 100 πρώτων ημερών.

Όπως αναφέρουν (οι κύκλοι), «όσοι τελευταία ασκούν κριτική, προσπαθούν να αποδείξουν ότι η πολιτική που ασκείται από την κυβέρνηση απομακρύνεται από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης το οποίο υπήρξε και η βασική πολιτική δέσμευση της εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ και της προγραμματικής συμφωνίας της κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας».

Έτσι, καταβάλλεται προσπάθεια δια της «καταγραφής» να αποδειχθεί ότι το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» προχωρά κανονικά!

Γι’ αυτό και η «καταγραφή» πηγαίνει πυλώνα προς πυλώνα.

Έχουμε και λέμε, λοιπόν!

Δεν πάει άλλο!

Τα πράγματα είναι απλά! Αν δεν υπάρξει συμφωνία θα βιώσουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις που θα μείνουν βαθιά χαραγμένες στο συλλογικό μας ασυνείδητο. Αν υπάρξει συμφωνία, το ερώτημα είναι ποιος θα την ψηφίσει και ποιος θα την εφαρμόσει. Αυτή την στιγμή δεν βρισκόμαστε μπροστά σε κάποιο σταυροδρόμι, αλλά μέσα σε κινούμενη άμμο που μας παρασέρνει όλο και πιο βαθιά. Χρειάζεται κάτι να γίνει. Φτάνει πια! 
Η χρεοκοπία είναι τόσο κοντά όσο καμία άλλη φορά. Προσπάθειες πέντε ετών πήγαν στον κάλαθο των αχρήστων. Η Ελλάδα κινδυνεύει με μία απίστευτου μεγέθους καταστροφή. Ο πολιτικός κόσμος μοιάζει να είναι ανίκανος να διαχειριστεί  το παραμικρό. Είναι κατώτεροι των περιστάσεων.

Η συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου της ΝΔ και το κρίσιμο ερώτημα...

Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και κρίσιμη συζήτηση θα υπάρξει σήμερα , στο Πολιτικό Συμβούλιο της ΝΔ. Μια συζήτηση που θα επικεντρωθεί, όπως φαίνεται και είναι λογικό εξάλλου, όχι στο που είμαστε σήμερα στο θέμα των διαπραγματεύσεων αλλά στο ποια πρέπει να είναι η στάση της ΝΔ στο θέμα.
  Το ζήτημα , του πως δηλαδή θα πρέπει να κινηθεί η ΝΔ , από την στιγμή που υπάρξει συμφωνία της κυβέρνησης με τους εταίρους και δανειστές. Και λέω από την στιγμή που θα υπάρξει , γιατί αν και ακόμα θεωρώ ότι τελικά θα υπάρξει συμφωνία –υπάρχει και ο κίνδυνος να πέσουμε στα βράχια εκ λάθους ή από υπερβολική αισιοδοξία των κυβερνώντων.
   Τι πρέπει να κάνει λοιπόν η ΝΔ στην περίπτωση συμφωνίας?