Στα τέλη της δεκαετίας του ’90 όταν η Βενεζουέλα πραγματοποίησε τη
στροφή προς τα αριστερά, οι εξαγωγές της
είχαν πέσει κάτω από τα 20 δισ. το χρόνο, όσο της Ελλάδας όταν χρεοκόπησε.
Η άνοδος του συστήματος Τσάβες στην εξουσία
συνέπεσε με την υπερδεκαετή άνοδο της τιμής του πετρελαίου από τα 10 δολ. το βαρέλι το ’99 έως και τα 150 δολ. το 2008. Τα τελευταία χρόνια οι εξαγωγές
ξεπερνούν τα 90 δισ. δολάρια.
Με εξαγωγές σχεδόν διπλάσιες ανά κάτοικο σε σύγκριση με την Ελλάδα η Βενεζουέλα έχει καταφέρει να
έχει κατά κεφαλή εισόδημα λίγο περισσότερο από το ένα τρίτο του αντίστοιχου ελληνικού. Η Βενεζουέλα είχε το 2012
κατά κεφαλήν εθνικό εισόδημα περί τα 13.000 δολάρια και
η Ελλάδα κοντά στα 27.000 δολάρια παρά την πτώση μετά τη χρεοκοπία.
Τούτο σημαίνει πως
παρά την εθνικοποίηση της πετρελαϊκής βιομηχανίας η υπεραξία που αυτή προσέθεσε στην οικονομία της νοτιοαμερικάνικης χώρας
είναι ελάχιστη και τηρουμένων των αναλογιών αρνητική.
Ένας εθνικοποιημένος φυσικός πόρος που εισφέρει σε μια κυβέρνηση
περί τα 90 δισ. δολάρια το χρόνο για διαχείριση, κοινωνική πολιτική
και δημιουργία πελατειακών γραμμών εξάρτησης, αποτελεί ισχυρότατο όπλο αναπαραγωγής της εξουσίας.
Οι συνεχείς εκλογικές νίκες του συστήματος Τσάβες ακόμη και μετά το θάνατο του δημιουργού αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Τις τελευταίες μέρες η Βενεζουέλα απασχόλησε τον διεθνή τύπο
για τις καταγγελίες της αντιπολίτευσης για το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα, τους νεκρούς των διαδηλώσεων της αντιπολίτευσης και την έλλειψη χαρτιού υγείας μεταξύ άλλων βασικών ειδών.
Πως μπορεί να καταφέρει
μια χώρα με 90 δισ. σκληρές εξαγωγές από πετρέλαιο να έχει
ελλείψεις σε χαρτί υγείας και άλλα βασικά είδη, όπως αλεύρι, καφές;
Ποια χώρα που εφαρμόστηκαν σοσιαλιστικά πειράματα δεν έζησε με ελλείψεις σε βασικά είδη;
