Διάβασα με μεγάλη έκπληξη -και, ομολογώ, με μια κάποια ανατριχίλα- το άρθρο της «Αυγής» που πανηγύριζε για την απομάκρυνση του Παναγιωτόπουλου από το κανάλι των εκδοτών, την αποχώρηση της Τρέμη την άνοιξη από το δελτίο του Μega, εκτοξεύοντας τις γνωστές απειλές προς τον Πρετεντέρη. Κι αν αποφάσισα να γράψω αυτό το σημείωμα, είναι γιατί -όπως πολλοί άλλοι συνάδελφοι- ξεκίνησα τη δουλειά από την «Αυγή» και κρατώ μια πολύ ζεστή ανάμνηση από αυτήν την εφημερίδα, που υπήρξε μεγάλο φυτώριο γραφιάδων του ελληνικού Τύπου (αλλά και γραφειοκρατών της διαπλοκής).
Στα χρόνια τα δικά μου, η «Αυγή» ευτύχησε να έχει διευθυντές σαν τον Χρυσοστομίδη και τον Γιάνναρο, που ήξεραν να χαλιναγωγούν τα πάθη της νεότητας, χωρίς να προκαλεί το γράψιμο χασμουρητά. Χωρίς οι αντιπαραθέσεις, όσο σκληρές κι αν ήταν, να βγάζουν μισαλλοδοξία, να πληγώνουν ή να τρομοκρατούν. Αργότερα, διαβάζοντας με μανία ξένες εφημερίδες, κατάλαβα πώς μπορείς να αποδομήσεις έναν «αντίπαλο» χωρίς να τον βρίσεις ή να τον απειλήσεις. Τα μεγαλύτερα «χειρουργεία» έγιναν με τις πιο «ανώδυνες» λέξεις...
