Φανταστείτε ένα διεθνή διαγωνισμό, όπως αυτός για την ανέγερση του Μουσείου της Ακρόπολης. Εμφανίζεται ο πρώτος διαγωνιζόμενος. Δεν καταθέτει κανέναν φάκελο, καμία αρχιτεκτονική μελέτη, καμία οικονομική προσφορά παρά μόνο ένα μικρό σημείωμα προς την επιτροπή: «Θα σας φτιάξουμε ένα Μουσείο, να τρίβετε τα μάτια σας!» Έρχεται ο δεύτερος υποψήφιος. Κι αυτός κρατάει ένα αντίστοιχο σημείωμα: «Δώστε σε μας τη δουλειά και θα πάθουν όλοι πλάκα!» Η υποβολή των υποψηφιοτήτων ολοκληρώνεται με σημειώματα ανάλογης... σοβαρότητας. Η επιτροπή παραλαμβάνει τα σημειώματα κανονικά, τα πρωτοκολλεί και στη συνέχεια συνεδριάζει συζητώντας τις προτάσεις. «Αυτός που έλεγε ότι θα τρίβουμε τα μάτια μας μού άρεσε περισσότερο», λέει ο πρόεδρος. «Ξέρω και τον πατέρα του – είμαστε κοντοχωριανοί.» «Εμείς προτιμούμε αυτόν που... θα πάθουν όλοι πλάκα» αντιτείνουν κάποια μέλη. «Είχε και ωραίο χαμόγελο».
Θα μπορούσε η παραπάνω ιστορία να έχει συμβεί ποτέ; Θα ήταν δυνατόν ποτέ από παρόμοια διαδικασία να προκύψει ένα αρχιτεκτονικό οικοδόμημα; Κι όμως, ενώ αυτό το σενάριο μας φαίνεται απολύτως γελοίο,
