Σάββατο πρωί, κέντρο της Αθήνας, καθ’ οδόν προς τη θάλασσα. Χέρι τροχαίας προτεταμένο μπροστά στο παρμπρίζ. «Σταματήστε παρακαλώ. Αδεια, ασφάλεια, δίπλωμα, ταυτότητα. ΚΤΕΟ;». Τι ΚΤΕΟ; Αφού είναι ολοκαίνουριο, του κουτιού το όχημα. «Ναι, αλλά έχουν περάσει τέσσερα χρόνια», επιμένει ο ένστολος και εξηγεί: «400 ευρώ η κλήση, η οποία θα σβηστεί αν περάσει εντός 10ήμερου, καθώς η καθυστέρηση είναι πολύ μικρή». Πανικός, κρύος ιδρώτας, κλάψα, είναι τα τρία στάδια. Μα, δεν έχω πάει μια μέρα διακοπές, ένα μπάνιο βγήκα να κάνω και θα τιμωρηθώ να τρέχω πέντε μέρες από τη μία υπηρεσία στην άλλη;
Αυστηρό βλέμμα, το μπράτσο του δίπλα στο δικό μου, σαφώς πιο ασπρουλιάρικο. «Εγώ έχω ένα κάνω διακοπές από το Πάσχα. Δεν είναι τίποτα. Ενα τέταρτο το ΚΤΕΟ και μετά στην Τροχαία ένα 10λεπτο». Με αυτήν την κοφτή επωδό κλείνει ο διάλογός μας. «Δεν υπάρχει κράτος», σιγουμουρμουρίζω με το ροζ χαρτάκι ανά χείρας.
