Μπάτε σκύλοι αλέστε...

Π​​ότε ήταν που λέγαμε για την παρακμιακή κατάσταση μουσείων και αρχαιολογικών χώρων; Διαβάζω, λοιπόν, για την υπόθεση της τουρίστριας με τα αφρικανικά χαρακτηριστικά και την εθνίκ αμφίεση, η οποία πέρασε ένα σπρέι μέσα στο Μουσείο της Βεργίνας και ψέκασε με αυτό δέκα επιτύμβιες στήλες, αφήνοντάς τους μαύρους ελαιώδεις λεκέδες. Τώρα την αναζητούν, βάσει των εικόνων του κλειστού κυκλώματος.

Μου κάνει εντύπωση ότι η επισκέπτρια (παλαβή οπαδός της Μαύρης Αθηνάς;) πρόλαβε να ψεκάσει δέκα στήλες, αλλά και πολλές φωτογραφίες, καθώς και επεξηγηματικές επιγραφές του μουσείου. Αυτό σημαίνει ότι είχε όλον τον χρόνο στη διάθεσή της· δεν χρειάστηκε να δράσει «αστραπιαία», που λένε. Προφανώς, ούτε υπήρχε υπάλληλος να επιβλέπει (κι αν υπήρχε ούτε καν έβλεπε, πόσο μάλλον να επέβλεπε) ούτε όμως παρακολουθούσε κάποιος τις εικόνες των καμερών από τις αίθουσες του μουσείου. Τόσο καλά! Χρειάστηκε να έλθει η επομένη μέρα, για να προσέξουν τις ζημίες και να πέσει ο πανικός κατόπιν εορτής.



Αν και, τώρα που το σκέπτομαι καλύτερα, δεν είμαι σίγουρος αν ήταν η επόμενη. Μπορεί να χρειάστηκαν κάμποσες μέρες, τέτοια τσακάλια που είναι. Φαντάζομαι τη σκηνή: Το βλέπει ο πρώτος, ξύνεται και ξανακοιμάται, σκεπτόμενος «όταν ξυπνήσω δεν θα είναι εκεί». Ξυπνά και ο λεκές είναι εκεί. «Ρε μεγάλε, αυτός ο λεκές ήταν πάντα εκεί;», ρωτά τον παρακοιμώμενο. «Κοιμήσου και όταν ξυπνήσεις θα έχει φύγει», του λέει ο μεγάλος και κάπως έτσι κλιμακώνεται απότομα σε κλασικό ελληνικό πανικό, όπου όλοι τρέχουν άσκοπα πάνω - κάτω, όλοι κάνουν τα πάντα και κανένας τίποτα…

Του Στ. Κασιμάτη από την Κ.