Δύο μείζονες απειλές για Ευρώπη και Ελλάδα ...

Τα βαριά σύννεφα των εθνικών θεμάτων που ξαφνικά πύκνωσαν πάνω από την ασθμαίνουσα από τα οικονομικά αδιέξοδα ελληνική κοινωνία μάς εμποδίζουν να συνειδητοποιήσουμε επαρκώς δύο ακόμη πιο μείζονες απειλές: το Προσφυγικό και την κρίση στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Ξεκινώντας από το δεύτερο φαίνεται να το υποβαθμίζουμε δίνοντας έμφαση στην κρίση του ελληνικού που διέρχεται μακρά περίοδο σχεδόν αφασίας, με εκμηδενισμένα κεφάλαια, αιχμάλωτο των μέτρων ασφυξίας που επέβαλαν τα capital controls και τα «κόκκινα» δάνεια, αλλά και σειρά λανθασμένων χειρισμών των ευρωπαϊκών θεσμών. Η κατάσταση των ευρωπαϊκών τραπεζών θεωρείται δύσκολη και η Βαβέλ ασυνεννοησίας μεταξύ των εθνικών κυβερνήσεων αποτρέπει τη λήψη ριζικών μέτρων, ενώ η απειλή κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος της Ιταλίας (κρίσιμο το σημερινό δημοψήφισμα), ακόμη και γερμανικών τραπεζών, προκαλεί αϋπνίες στον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, από τον οποίο περιμένουν και οι δικές μας τράπεζες να τις διασώσει πριν είναι πολύ αργά.



Λέγεται ότι για τη σωτηρία των ευρωπαϊκών τραπεζών χρειάζονται σχεδόν 700 δισεκατομμύρια ευρώ και διερωτάται κανείς πού θα βρεθούν (αναλυτικότερα στο διμηνιαίο περιοδικό «Νέα Πολιτική», τεύχος 13). Μπορεί εύκολα να φανταστεί κανείς τον οικονομικό σεισμό που θα προκύψει από μια αλυσίδα χρεοκοπιών τραπεζών στην Ευρώπη όταν σκεφθεί την οικονομική ύφεση που έπληξε τον πλανήτη ως συνεπακόλουθο της χρεοκοπίας μίας και μόνο αμερικανικής τράπεζας.

Η παράλληλη απειλή του Προσφυγικού φαίνεται ακόμη εφιαλτικότερη και το - χειρότερο - άλυτη. Αποτέλεσμα της δημογραφικής έκρηξης στον Τρίτο Κόσμο (παραμένει πάντα ασχολίαστο ταμπού), παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις λόγω της παγκοσμιοποίησης που άνοιξε τα σύνορα και των πολέμων που υποδαύλισε η ανησυχία της Δύσης για την απώλεια του ελέγχου στα πετρελαϊκά κοιτάσματα της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, και με αποτέλεσμα την τρομοκρατική ενεργοποίηση του ισλαμικού φανατισμού.

Η Ευρώπη απειλείται όχι μόνο από τα εκατομμύρια προσφύγων που έχουν καταφύγει στην Τουρκία αλλά και από τα πολύ περισσότερα ίσως από χώρες της Αφρικής και διωκόμενων ή λιμοκτονούντων από ασιατικές χώρες. Ενα ρεύμα που δεν μπορεί να ελεγχθεί όσο και να κλείνεις τα σύνορά σου. Το ζούμε στην κακότυχη λόγω νησιωτικών συνόρων Ελλάδα. Το βιώνει η Ιταλία με δεκάδες χιλιάδες πνιγμένους. Ακόμη και η Γαλλία με πρόσφατη την τραγωδία στο Καλαί. Ακόμα και αν κλείνεις τα σύνορα με φράχτες, όπως η Βουλγαρία και η Ουγγαρία.

Το ελληνικό πρόβλημα είναι ακόμη οξύτερο και τείνει να καταλήξει σε εφιάλτη. Το κλείσιμο των βόρειων συνόρων, η απειλούμενη καταγγελία της συμφωνίας με την Τουρκία και η ασυνάρτητη διαχείρισή του από ελληνικής πλευράς από ένα ανίκανο και διεφθαρμένο κράτος προστίθενται στην αντικειμενική αδυναμία υψώσεως φραχτών στα ατέρμονα θαλάσσια σύνορά της.

Η μόνη εμφανής λύση, δηλαδή το να πνίγεις τους εισβάλλοντες πρόσφυγες, είναι προφανώς αδιανόητη. Η Ελλάδα συνεπώς εξελίσσεται σε αποθήκη απελπισμένων ανθρώπινων ψυχών, ενώ η όλο και λιγότερο πονόψυχη Ευρωπαϊκή Ενωση προσφέρει μόνο χρήματα (ούτε καν στελέχη για έλεγχο) ενώ αρνείται αναίσχυντα να υποδεχθεί ακόμη και τον περιορισμένο αριθμό προσφύγων για τον οποίο έχει επίσημα δεσμευθεί. Προφανές το αδιέξοδο.

Του Γ.Μαρίνου από το Βήμα