Αρκετά πια με τις αναιδείς απαιτήσεις μας, τα συνεχή ψεύδη μας, τη ζητιανιά μετά ύβρεων κατά των δανειστών μας, τα νταηλίκια της Ζωής Κωνσταντοπούλου και του ανεκδιήγητου Βαρουφάκη, και της σταλινικής αριστερής μειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ που προτιμά ένα Κούγκι παρά να βάλει νερό στις δογματικές φαντασιώσεις της, που αφελώς υπηρέτησε ο δημοφιλής αλλά άπειρος Τσίπρας.
Η στο παρά πέντε αφύπνιση του Πρωθυπουργού - και η πατριωτική συμπαράσταση που του πρόσφεραν με πολιτική ανιδιοτέλεια όλα τα δημοκρατικά κόμματα - έσωσε μεν τη χώρα από την πτώση στα τάρταρα αλλά για πόσο χωρίς άμεση χρηματοδότηση; Δυσεπίλυτο επίσης το αγωνιώδες ερώτημα πώς θα εγκρίνονται από το κοινοβούλιο και κυρίως πώς θα εφαρμοσθούν τα όσα αποφασισθούν από μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που τα αντίθετα υποσχέθηκε στον λαό και με ουκ ολίγα στελέχη του λυσσαλέα να απειλούν με κρεμάλες και γουναράδικα όποιον έχει αντίθετη άποψη ή απλώς πληροφορεί έντιμα τον λαό. Ο κ. Πρωθυπουργός, έμπειρος μόνο σε καταλήψεις και με τις βεβαιότητες της νεανικής άγνοιας που έφερε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού με τεράστιο πρόσθετο κόστος, προσπαθεί τώρα, πάντα όμως επικριτικός απέναντι σ' αυτούς από τους οποίους εκλιπαρεί βοήθεια (για εσωκομματική κατανάλωση), να κάνει στροφή 180 μοιρών και να εφαρμόσει τα πολύ χειρότερα απ' όσα πολέμησε για να αποσπάσει την ψήφο του λαού και απ' όσα επαγγέλθηκε ως κυβέρνηση, δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι διαφωνεί με όσα συμφώνησε! Με ποια διάθεση; Με ποια αποφασιστικότητα; Με ποιο κύρος; Με ποια πειστικότητα για φίλους και αντιπάλους; Και με ποιο επιτελείο καθώς πρέπει να αλλάξει το μισό Υπουργικό Συμβούλιο, αν θέλει να εφαρμόσει τα όσα δεσμευτικά υπέγραψε; Και με μια αριστερή πτέρυγα που κήρυξε την επανάσταση κατά της πλειοψηφίας του κόμματος και του υπόλοιπου ελληνικού λαού.
Πώς θα μπορέσει τώρα να απομακρύνει και εξουδετερώσει αποτελεσματικά και οριστικά αυτή τη φορά εκείνους που επί 66 χρόνια δεν έχουν λησμονήσει ότι ο Ζαχαριάδης, ηττημένος από την τότε νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση και τον εθνικό στρατό, εδήλωνε ότι η κομμουνιστική Αριστερά παραμένει με το όπλο παρά πόδα, με τη σταθερή προσδοκία ότι θα πάρει κάποτε τη ρεβάνς και θα επιβάλει επιτέλους τη «λαϊκή εξουσία» είτε με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα είτε διά της βίας. Ενώ επαπειλείται πάντα το Grexit και καραδοκεί η Τουρκία, το πεζοδρόμιο ήδη πιάνει δουλειά και αλίμονο αν χρειασθεί, πέραν της ΕΛ.ΑΣ., και ο στρατός για να εξασφαλίσουν την εσωτερική γαλήνη και να προστατεύσουν τη δημοκρατία.
Του Γ. Μαρινου από το Βήμα της 19-07-15
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου