Το δεύτερο αν αναφερόταν σε βιβλίο πολίτικης επιστήμης ως θεωρία θα ήταν μάλλον ως ακραία περίπτωση όπου οι φοιτητές δεν θα την εκλάμβαναν και πολύ σοβαρά , ενώ ακόμα και σε πολιτικό διήγημα θα εθεωρείτο τραβηγμένο.
Το πρώτο είναι να έχουμε έναν πρωθυπουργό, ο οποίος ενώ πηγαίνει και υπογράφει συμφωνία με τους εταίρους και δανειστές, μια και όπως λέει δεν υπήρχε άλλη περίπτωση για να σωθεί η χώρα, μετά έρχεται στην Βουλή και για να γλυτώσει την εσωκομματική κριτική, αναφέρει πως αυτή η συμφωνία είναι κακή και προϊόν εκβιασμού.
Δηλαδή έχουμε έναν πολιτικό που λέει ότι υπέγραψε κάτι κακό και μάλιστα ότι αυτό το υπέγραψε μετά από εκβιασμό. Και αυτή την υπό εκβιασμό υπογεγραμμένη συμφωνία, ζητά να την υπερψηφίσει η Βουλή. Να νομιμοποιήσει δηλαδή τον εκβιασμό στον οποίο ο ίδιος υπέκυψε…
Και όχι μόνον αυτό, αλλά αυτός ο πρωθυπουργός είναι και αυτός που θα πρέπει να υλοποιήσει την κακή και υπό εκβιασμό συμφωνία.
Πρόκειται δηλαδή για ένα παράλογο σχήμα , που θα γίνει πολύ πιο παράλογο αν σκεφτεί κάνεις ποιος έφερε τους τελευταίους μήνες την χωρά σε αυτή την κατάσταση , ώστε να αναφωνεί ο πρωθυπουργός «εκβιάστηκα και υπέγραψα»..
Και από την άλλη, έχουμε ένα άλλο πολιτικό παράδοξο , που μόνον ως «υπόθεση εργασίας» και μάλιστα σε ακραία σενάρια μπορεί να μελετηθεί.
Δηλαδή, έχουμε πάνω από το ένα τέταρτο της κοινοβουλευτικής ομάδας που στηρίζει τον πρωθυπουργό να καταψηφίζει την σχετική συμφωνία την οποία χαρακτηρίζει και εκβιαστική (όπως και ο πρωθυπουργός) αλλά και αντιλαϊκή και αλλά πολλά.
Και όμως αυτοί οι βουλευτές δεν θεωρούν τέλια ότι υπάρχει πολιτικό ζήτημα, δεν θεωρούν πως έχει προκύψει ζήτημα με το κόμμα τους και συνεχίζουν να δηλώνουν πως στηρίζουν την κυβέρνηση. Και όχι μόνον αυτό, αλλά και ο πρωθυπουργός , τον οποίο χαρακτηρίζουν περίπου ως «προδότη των αξίων της αριστεράς» μια και υπέγραψε αυτή την συμφωνία , φαίνεται να δέχεται (γιατί έτσι τον βολεύει τώρα) την στήριξη των βουλευτών που τον έχουν καταψηφίσει στην Βουλή…
Απίθανα πράγματα , πρωτόγνωρα στην ελληνική πολιτική ζωή.
Και όχι μόνον αυτό, αλλά ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του , δηλώνουν πως υπέκυψαν στον εκβιασμό, οδηγήθηκαν σε αυτά τα πολύ σκληρά μετρά , όπως οι ίδιοι τα χαρακτηρίζουν, γιατί πρέπει να σωθεί η χωρά.
Και όμως , αν και παραδέχονται ότι είναι θέμα εθνικής σωτηρίας, αρνούνται να ανοίξουν το παιχνίδι , εντάσσοντας στην εθνική προσπάθεια και όλα τα κόμματα, ή τουλάχιστον όσα πιστεύουν ότι πρέπει να μείνουμε στην Ευρώπη.
Γιατί κάτι τέτοιο προϋποθέτει και πολιτική τόλμη και αυτοκριτική για τα όσα τραγικά έκαναν στην οικονομία τους τελευταίους μήνες και αποχωρισμό της πρωθυπουργικής καρέκλας και κυρίως σημαίνει διάσπαση του κόμματος τους.
Ενός κόμματος που αν και ως μηχανισμός παραμείνει στο επίπεδο του 4% (και μάλιστα με κυριαρχία νεοκομμουνιστων) κατάφερε να συσπειρώσει μεγάλο μέρος ψηφοφόρων, με ψεύτικες υποσχέσεις προς όλους. Και τώρα που η πραγματικότητα , όπως συνήθως , καταρρέει τους μύθους, κινδυνεύει να καταρρεύσει και ως χάρτινος πύργος η εκλογική δύναμη του Σύριζα.
Γιατί όπως λέει και ο λαός «ανεμομαζέματα διαβολοσκορπίσματα».
Και στην συγκεκριμένη περίπτωση, η οργή των πολιτών που κορόιδεψες γίνεται πολύ γρήγορα ανεξέλεγκτη…
Του Π. Τρουπιώτη από το Χρηματιστήριο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου