Ας προσπεράσουμε το περί «άσκηση της θρησκευτικής λατρείας, παρίσταται αυτονοήτως δυσεπανόρθωτη». Προφανώς κάθε ταξιτζής, ιδιοκτήτης καφέ, ανθοπωλείων κ.λπ. θα κάνει από χίλιες γονυκλισίες μετάνοιας για να επανορθώσει την «αυτονοήτως δυσεπανόρθωτη» ζημία που υφίσταται επειδή εργάζεται.
Το ερώτημα όμως που θέτει η Ολομέλεια του ΣτΕ είναι για τη φύση του ελεύθερου χρόνου. Λέμε ότι κάποιος έχει ελεύθερο χρόνο όταν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Μπορεί να πάει βόλτα ή και να δουλέψει. Μπορεί να πάει στην εκκλησία ή να ανοίξει το μαγαζί του. Ελεύθερος είναι κάποιος όταν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει με τον χρόνο του και δεν έχει κάποιο δικαστικό φετφά να του περιορίζει τις επιλογές. Με άλλα λόγια, αν ήταν σοβαρό το Συμβούλιο της Επικρατείας, θα έλεγε οι ιδιωτικές υποθέσεις για τα ιδιωτικά μαγαζιά των ανθρώπων δεν άπτεται της δικής μας αρμοδιότητας. Το τι κάνει καθείς με τον ελεύθερο χρόνο του είναι δική του υπόθεση και δεν μπορεί κανένα κράτος και κανένα δικαστήριο να του επιβάλει τις επιλογές του.
Δεν γνωρίζουμε αν σε άλλη γλώσσα η εργασία ονομάζεται «δουλειά», που είναι παράφραση της λέξης «δουλεία» και μπερδεύτηκε το ΣτΕ για τη φύση του ελεύθερου χρόνου. Το ζήτημα είναι ότι η απόφαση της κυβέρνησης προέβλεπε ότι το άνοιγμα των καταστημάτων θα είναι προαιρετικό. Οποιος θέλει ανοίγει κι όποιος θέλει κλείνει. Η απόφαση του ΣτΕ είναι δεσμευτική. Ολοι θα κλείνουν επειδή η κ. Μαρία Καρακανώφ έκρινε πώς είναι το «σωστό» να περνούν τις Κυριακές τους οι άνθρωποι και η Ολομέλεια του ανωτάτου δικαστηρίου θέλει να το επιβάλει. Σε όλους...
Του Πάσχου Μανδραβέλη από την Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου