Αυτή η ιδεολογική κυριαρχία αυξήθηκε σε ασφυκτικό βαθμό μετά την πτώση της Χούντας για λόγους που έχουν να κάνουν με το συναισθηματικό υπόβαθρο της αντίληψης εαυτού και κόσμου από το βιολογικό μας είδος.
Μπολιάστηκε με παρασιτισμό και τη διαφθορά του Παπανδρεϊκού μοντέλου του σοσιαλισμού, ενώ η απώλεια της επαφής με την οικονομική πραγματικότητα καλύφθηκε από τις ΕΟΚικές επιδοτήσεις και αργότερα με τα δανεικά που εξασφάλισαν τα φθηνά δάνεια του ευρώ.
Έτσι λαθραία εδραιώθηκε η ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς με τα λεφτά των καπιταλιστών, ως παράσιτο στην καπιταλιστική Δύση.
Όποιος παραγωγικός ιστός δημιουργήθηκε μετά τον πόλεμο και έβγαλε τους Έλληνες από την ανέχεια, διαλύθηκε από το μεταπολιτευτικό κράτος που έφερε σαν κύρια χαρακτηριστικά, πέρα από το παραδοσιακό πελατειακό σύστημα της δεξιάς, τον παπανδρεϊκό παρασιτισμό και διαφορά και τον θολό μανδύα της αριστερής ιδεολογίας.
Ούτε η κατάρρευση της Σοβιετίας στάθηκε ικανή να διαλύσει το μύθο του σοβιετικού σοσιαλισμού στην Ελλάδα, τη μόνη χώρα της Ευρώπης που υπάρχουν κόμματα στη Βουλή που ομνύουν στο Στάλιν και το Μάο.
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα του ανεπτυγμένου κόσμου που μια μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης πιστεύει πώς αυτό που έχει χρεοκοπήσει είναι ο φιλελευθερισμός και όχι ο σοβιετικός σοσιαλισμός ή ο μαοϊσμός ή ο περονισμός.
Ο φιλελευθερισμός είναι τα σύστημα αξιών και θεσμών που ανέτρεψε και διαδέχθηκε το σκοταδισμό της φεουδαρχίας. Στην φεουδαρχία οι άνθρωποι που γεννιόντουσαν δουλοπάροικοι μπορούσαν να πεθάνουν μόνο δουλοπάροικοι, όσο εργατικοί και ταλαντούχοι αν αποδεικνυόντουσαν. Η επανάσταση του φιλελευθερισμού είναι η ανταμοιβή καθενός ανάλογα με την προσπάθεια και τα ταλέντα του. Το οικονομικό σύστημα του φιλελευθερισμού είναι ο καπιταλισμός.
Μια βασική αλλαγή που έφερε ήταν το δικαίωμα στην ατομική ιδιοκτησία, γεγονός που απέδειξε στη συνέχεια την οικονομική ανεξαρτησία σαν βασική προϋπόθεση της πολιτικής και οικονομικής ελευθερίας.
Αν η γη και τα μέσα παραγωγής ανήκουν στο κράτος, κανένας δεν μπορεί να είναι ελεύθερος, γιατί η οικονομική του υπόσταση θα εξαρτάται από αυτούς που διαχειρίζονται την κρατική περιουσία. Το ίδιο ισχύει για όλες τις μορφές κοινοκτημοσύνης, εκτός ίσως κάποιων θρησκευτικών μορφών μικρής κλίμακας όπου οι ηθικές ενοχές υπερισχύουν των υλικών απαιτήσεων.
Το πλέον καταστροφικό επίτευγμα της κυριαρχίας της αριστερής ιδεολογίας στην Ελλάδα είναι η αντίληψη πως το κράτος οφείλει να φροντίζει για όλα. Οφείλει να φροντίζει για τους μισθούς, την υγεία, τις συντάξεις, τα πεζοδρόμια, τον καιρό κλπ. Που είναι το κράτος ακούς παντού και πάντα... Δεν υπάρχει μεγαλύτερη άρνηση της ελευθερίας από αυτό. Η ελευθερία είναι επιλογή και η επιλογή ανάληψη ευθύνης, για τη ζωή μας κατ’ αρχήν και για τα κοινά στη συνέχεια.
Αυτή η «απονεύρωση» του πολίτη (με την πολιτική σημασία της λέξης) από τις ευθύνες όσων τους αφορούν προσωπικά και το μερίδιο της ευθύνης στα κοινά, έχει καταστρέψει την ικανότητα των Ελλήνων να συνυπάρχουν με προϋποθέσεις ελευθερίας και δημοκρατίας.
Ως λαός μοιάζουμε με κακομαθημένα παιδιά που τα εύρισκαν όλα έτοιμα από τους γονείς τους. Αυτό εμμέσως συνεχίζουν να μας υπόσχονται οι πολιτικοί μας.
Το κράτος όμως δεν έχει αποδειχτεί αποτελεσματικός διαχειριστής των κοινών, ούτε αλλού, αλλά πολύ περισσότερο στην Ελλάδα. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε: Μια χρεοκοπημένη χώρα και μια γενιά χωρίς συντάξεις προσεχώς.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που η Ελλάδα είναι η πιο φτωχή χώρα της Ευρώπης. Η ευημερία μιας χώρας είναι αντιστρόφως ανάλογη της ισχύος που διαθέτει σ’ αυτήν η ιδεολογία της «παλαβής» αριστεράς (σταλινικοί, τροτσκιστές, μαοϊκοί κλπ).
Την κορυφή αυτής της διαπίστωσης αποτελεί η Βενεζουέλα (που θαυμάζει ο κ. Τσίπρας), όπου μια χώρα 25 εκατ. με 90 δισ. εξαγωγές πετρελαίου αντιμετωπίζει πληθωρισμό πάνω από 50% και ελλείψεις βασικών ειδών στα ράφια. Αυτό αποτελεί παράδειγμα αποτυχίας του κεντρικού σχεδιασμού, των εθνικοποιήσεων και του σοσιαλισμού γενικώς, αριστερού και εθνικιστικού.
Στην αριστερά, όπως σε όλες τις ολοκληρωτικές ιδεολογίες, αρέσουν τα ψέματα, γιατί αυτός είναι ο μόνο τρόπος να παρακάμψεις τα σημεία που η πραγματικότητα διαψεύδει βασικές ιδεολογικές αρχές.
Χαρακτηριστική της δημαγωγίας και της υποκρισίας είναι ένα σημείο στην ομιλία του κ. Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη πριν λίγες μέρες. Μεταξύ άλλων ανέφερε: «...πόσο παρακράτος, πρέπει να χωνέψουμε για να μας χωνέψουν οι αγορές της νεοφιλελεύθερης λαιμαργίας;».
Την ίδια ώρα που έλεγε αυτά, κορυφαία στελέχη του οικονομικού του επιτελείου, αντί των ελληνικών τραπεζών, έχουν μερικά εκατομμύρια ευρώ αποταμίευμα σε σκληρούς διεθνείς επενδυτικούς οργανισμούς, από αυτούς που κατηγορεί για νεοφιλελεύθερη λαιμαργία.
Το ίδιο οικονομικό επιτελείο δεν διστάζει να απαιτεί να εθνικοποιήσει τις ελληνικές τράπεζες, δηλ. τις καταθέσεις των άλλων για να τις χρησιμοποιήσει για να επαναλάβει στη Ελλάδα μια εκδοχή αυτού που απέτυχε στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία.
«Ο πόλεμος είναι ειρήνη, η ελευθερία είναι σκλαβιά» είναι δυο από τις βασικές φράσεις της Νέας Ομιλίας στο επικό μυθιστόρημα του Τζωρτζ Οργουελ 1984 που περιγράφει τη δυστοπία μιας κοινωνίας που κυριαρχεί ένα ολοκληρωτικό σύστημα σαν αυτό που υπόσχεται η «παλαβή» αριστερά.
Παλιές λέξεις με νέα ομιλία...
Η Νέα Ομιλία στο μυθιστόρημα είναι η μόνη γλώσσα στον κόσμο που το λεξιλόγιο της λιγοστεύει κάθε χρόνο και σκοπός της είναι να στενέψει τα όρια της σκέψης, ώστε να κάνει αδύνατο το έγκλημα της σκέψης, γιατί δεν θα υπάρχουν λέξεις για να το εκφράσει κάποιος...
Στο καθεστώς του Μεγάλου Αδερφού που παρακολουθεί τους πάντες όλο το 24ωρο (αυτό που ονειρεύεται να κάνει η Γενική Γραμματεία Εσόδων με τις ευλογίες και της αριστεράς μέσω των οικονομικών συναλλαγών για να ελέγξει τη φοροδιαφυγή) για να ελέγχεται η μάζα, η χώρα βρίσκεται συνεχώς σε πόλεμο.
Αξίζει να προσέξει κάποιος μερικά σημεία της ομιλίας του κ. Τσίπρα στο Βελίδιο, απ΄ όπου δανειστήκαμε την παραπάνω φράση:
«Πόσα κομμάτια εθνικής κυριαρχίας πρέπει ακόμα να παραχωρήσουμε για να πάρουμε τα δυο τρία κατοστάρικα του ματωμένου πλεονάσματος που μας πετούν στα μούτρα προεκλογικά; Πόσες εκπτώσεις στη δημοκρατία πρέπει ακόμα να ανεχτούμε για να αξίζουμε τα δανεικά που αποτελούν εθνικό στόχο της σημερινής κυβέρνησης;
Σε πόση ταπείνωση, πόση φτώχεια, πόση ανεργία, πόσα δράματα, πρέπει να κλείσουμε τα μάτια για να μας πουν μια καλή κουβέντα η κυρία Μέρκελ και ο κύριος Σόιμπλε;
Πόσο ψέμα, πόση εξαπάτηση, πόσα success story πρέπει να καταπιούμε ακόμα για να μας απονείμουν οι δανειστές και οι τοκογλύφοι ISO πειθήνιου λαού;
Πόσο Σαμαρά, πόσο Μπαλτάκο, πόσα ραντεβού ανθρώπων του Μαξίμου με τους νεοναζί, πόσο Βενιζέλο, πόσο Άδωνι, πόσο Βορίδη, πόσο παρακράτος, πρέπει να χωνέψουμε για να μας χωνέψουν οι αγορές της νεοφιλελεύθερης λαιμαργίας;»
Λόγος συναισθηματικός, ψυχροπολεμικός που έχει σαν στόχο να διχάσει, να «μαντρώσει» και δεν αποσκοπεί στην δημιουργία πλειοψηφιών οι οποίες θα μπορούσαν να δώσουν δημοκρατικές λύσεις, αλλά στην εξαφάνιση του πολιτικού αντιπάλου επειδή είναι συνεργάτης του εχθρού του λαού, για την αριστερά ή του έθνους για την άκρα δεξιά.
Ο κ. Τσίπρας μετά μια περίοδο που επιχείρησε άνοιγμα στο κέντρο επιστρέφει σ΄ αυτό που τον ανέδειξε σε αξιωματική αντιπολίτευση: το αφοριστικό, μηδενιστικό λόγο.
Ο κ. Τσίπρας βρίσκεται σε πολιτικό αδιέξοδο και όσο αυτό θα εντείνεται θα οξύνει το λόγο και θα αυξάνει το αδιέξοδο.
Βρέθηκε σε πολιτικό αδιέξοδο γιατί εγκλωβίστηκε ευθύς εξ αρχής στο ιδεολογικό αδιέξοδο της σοβιετικής απόχρωσης αριστεράς.
Δυστυχώς, μιμήθηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου, χωρίς να διαθέτει το πολιτικό βάθος και την επιτυχή χρήση της δημαγωγίας ως μέσου κυριαρχίας, αλλά κυρίως σε λάθος χρονική στιγμή.
Όταν ο Ανδρέας υποσχόταν, η Ελλάδα μπορούσε να δανειστεί, τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσει τα δανεικά, ενώ η παγκόσμια οικονομία εισήλθε σε φάση αποδανεισμού. Εδώ φαίνεται η απουσία βάθους στην πολιτική και οικονομική σκέψη.
Φυσικά δεν είναι μόνο ο κύριος Τσίπρας σε αδιέξοδο, είναι ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης. Απλά στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ είναι και η χρεοκοπία της ιδεολογίας που κυριάρχησε στη μεταπολίτευση.
Του Κ. Στούπα από το Capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου