Ενας Λάκης για πολύ λαό...

Οταν η συνείδηση του λαού σε έχει κατοχυρώσει ως τον γνησιότερο των εκφραστών της, ωχ, με συγχωρείτε, όταν δεν είσαι ένας απλός εκφραστής της συνείδησης του λαού, σαν τόσους και τόσους άλλους, όταν είσαι το ίδιο το πρόσωπο της συνείδησης είναι φυσικό να σε αντιμετωπίζουν ως εξαίρεση. Ποιοι; Μα οι εκάστοτε εκφραστές της συνείδησης του λαού οι οποίοι προχθές, υπό την ιδιότητα του σωματείου τεχνικών ιδιωτικής τηλεόρασης, ή κάπως έτσι, εξαίρεσαν τον κ. Λάκη από τη σιωπή που επέβαλλαν στα μέσα της μαζικής επικοινωνίας και του επέτρεψαν να μην αφήσει ορφανή τη λαϊκή συνείδηση.
Ας αφήσουμε κατά μέρος τις αντιλήψεις περί δημοκρατίας, ισονομίας και λοιπών αστικών μικροβίων που ανεβάζουν τον πυρετό στη λαϊκή συνείδηση και προκαλούν κομμάρες στις αγωνιστικές της διαθέσεις. Ο ρόλος του Λάκη, ως λαϊκός, είναι εθνικός. Και ένας εθνικός ήρωας δεν μπορεί να σιωπήσει ούτε μια μέρα. Είναι σαν να κατεβάσει κάποιος, έστω και για λίγο το δάχτυλο του Κολοκοτρώνη που μας δείχνει τον δρόμο. Ακόμη κι αν γίνει για αγαθό σκοπό, για τον καθαρισμό του από τα απορρίμματα των περιστεριών για παράδειγμα (τις θλιβερές κουτσουλιές κατά το κοινώς λεγόμενον), ακόμη και σ’ αυτήν την περίπτωση το κενό πολλούς θα παρασύρει σε λάθος δρόμο.



Ο κ. Λάκης, από τότε που τον θυμάμαι, έχει την ικανότητα να δείχνει τον ορθό λαϊκό δρόμο. Τώρα εμφανίζεται με σκούρο κοστούμι, άσπρο ανοιχτό υποκάμισο και αθλητικά υποδήματα, όμως και παλαιότερα, είτε ως Βλάχος, είτε ως Μήτσος, είτε ως θείτσα του Μήτσου, ασχέτως ενδυμασίας δεν έπαυσε να ενσαρκώνει τα πάθια και τους καημούς αυτού του μοναδικού λαού, του ελληνικού που πολλοί τον ηγάπησαν ελάχιστοι όμως κατάφεραν να εισχωρήσουν στα άδυτα της ψυχικής οδύνης του. Απόδειξη πως τόσα χρόνια τώρα, πόσα άραγε, τριάντα, σαράντα, μισός αιώνας, ένας ολόκληρος αιώνας, ο κ. Λάκης διατηρεί τη μονιμότητα του ύφους του, αυτό το χαμόγελο της ιδανικής κουτοπονηρίας η οποία αντιλαμβάνεται το σύμπαν με μια μόνο κουβέντα. Κι άσε τους άλλους να βουρλίζονται να ψάχνουν την αλήθεια. Οχι, ο κ. Λάκης την ξέρει την αλήθεια και τη μεταδίδει στον πολύ λαό που τον περιβάλλει με τα χάχανά του. Την ήξερε και στα γεγονότα της Μακεδονίας, την ήξερε και στα Ιμια, την ήξερε και στην υπόθεση Οτσαλάν. Και εννοείται την ήξερε όταν εγκαινίαζε τη νέα περίοδο των τηλεοπτικών του αγώνων χαρακτηρίζοντας το Μνημόνιο «μοντέρνα κατοχή» και την Ευρώπη ως υπ’ αριθμόν ένα εχθρό του δυστυχισμένου έθνους μας. Αυτό το έθνος που όλοι το καταδιώκουν και ο κ. Λάκης υψώνει το τηλεοπτικό του ανάστημα για να το υπερασπισθεί, να καταγγείλει -διότι τι σόι λαός είσαι αν δεν καταγγείλεις με το που ανοίγεις το στόμα σου- να διαμαρτυρηθεί και να αλαφρύνει την ατμόσφαιρα με τα αστεία του τύπου «το πήδημα του Μνημονίου» και δώστου ο λαός τα χάχανα, τα ωραία εθνικά χάχανα των ανέξοδων εθνικών μας αγώνων.

Οφείλω να ομολογήσω πως ποτέ δεν συμμερίστηκα τον ενθουσιασμό και πολλών φίλων μου ακόμη για το φαινόμενο Λαζόπουλος. Θεωρώ πως η σάτιρα, ακόμη κι αν δεν γίνει κωμωδία, είναι αποτελεσματική και αντλεί τα ηθικά της ερείσματα μόνον όταν η ίδια διακινδυνεύει. Οταν φτάνει να συγκρούεται με το κοινό της και να το κερδίζει, ή να μην το κερδίζει, αλλά να αναλαμβάνει τις ευθύνες της. Η σάτιρα που κολακεύει μπορεί να φτιάξει νούμερα επιθεώρησης, όμως μόνον έτσι μπορεί να κριθεί. Και ο κ. Λαζόπουλος, έχει σταδιοδρομήσει, επιτυχώς δεν χωράει αμφιβολία, κολακεύοντας όλα τα δυνατά στερεότυπα που κουβαλάει η μικροαστική νοοτροπία του ελληνικού επαρχιωτισμού, από τον αδικημένο λαό, την κακιά Ευρώπη ώς την αγαπημένη καφενόβια φαντασίωση: «Ας ήμουν πρωθυπουργός έστω για μια μέρα και θα έβλεπες...».

Αντικείμενο μελέτης ενδεχομένως.
Ο Λάκης ενσαρκώνει ό,τι παρωχημένο σέρνει αυτός ο τόπος.

Του Τάκη Θεωδωρόπουλου από την Κ.