«Οι δυο ανταγωνιστές στην πόλη είναι χρεοκοπημένοι» μου είπε «και όπως γράφεται, οι τράπεζες θα πουλήσουν τα δάνεια σε funds στο 20% και αυτά θα προσπαθήσουν να πουλήσουν τις επιχειρήσεις στο 30%-40% των δανείων... Αν οι ανταγωνιστές μου αποκτήσουν πίσω τις επιχειρήσεις στο 40% της αξίας των χρεών τους, χωρίς βάρη εγώ θα βρεθώ από ΄κάτω΄ γιατί θα έχω μεγαλύτερα χρέη.
Αυτή τη στιγμή χρωστάω 500 χιλ. ευρώ και μπορώ να εξυπηρετώ το χρέος. Αν όμως σταματήσω να πληρώνω και σε ένα χρόνο με 200-250 χιλ. πάρω πίσω την επιχείρησή μου, θα έχω κερδίσει όσα θα κέρδιζα σε 4-5 χρόνια κερδοφορίας...».
Όταν του είπα για τον κίνδυνο της κατάσχεσης και του πλειστηριασμού μου απάντησε πως κανένας δεν τολμά σε μια επαρχιακή πόλη να εμφανιστεί και να διεκδικήσει ξένη περιουσία.
Αυτοί είναι προβληματισμοί όσων χρωστούν αυτή την περίοδο: Πως θα υφαρπάξουν τα χρήματα των καταθετών που έχουν δανειστεί μέσω των τραπεζών.
Τις ίδιες σκέψεις κάνουν και όσοι έχουν στεγαστικά δάνεια. Όσοι χρωστούν στεγαστικά δάνεια χωρίζονται σε δυο βασικές κατηγορίες: αυτούς που μπορούν να τα αποπληρώσουν και αυτούς που αδυνατούν.
Υπάρχουν και άλλες δυο βασικές κατηγορίες αυτοί που έχουν αποπληρώσει το μεγαλύτερο μέρος του κεφαλαίου του στεγαστικού δανείου και αυτοί που το χρωστούν.
Κάποιος που έχει πάρει ένα δάνειο 150 χιλ. ευρώ και έχει πληρώσει τις 100 χιλ. και το ακίνητο μετά την πτώση των τιμών αξίζει ακόμη 90 χιλ. ευρώ, αυτός θα κάνει τα πάντα να πληρώσει. Αν δεν το κάνει οι απώλειες θα είναι μεγαλύτερες από κάθε πιθανό όφελος...
Αν όμως αυτός που έχει πάρει 150 χιλ. στεγαστικό χρωστάει τις 120 χιλ. και η αξία του ακινήτου υπολογίζεται στις 90 χιλ. ευρώ, έχει συμφέρον να καθυστερήσει το δάνειο και να επιδιώξει «κούρεμα» ή να αγοράσει άλλο σπίτι με τα χρήματα που θα πλήρωνε για το παλιό.
Μεταξύ των παραπάνω άκρων κινείται η πλειοψηφία των δανειοληπτών. Βασικός οδηγός είναι η πυξίδα του ατομικού συμφέροντος κάθε περίπτωσης χωριστά. Το άθροισμα αυτών των ατομικών συμπεριφορών συνιστά ρεύματα. Ενίοτε μέσω του μιμητισμού που διακρίνει το είδος μας δημιουργούνται χείμαρροι μανίας που άλλοτε οδηγούν σε «φούσκες» και άλλοτε σε πανικούς.
Όπως έχουμε ξαναγράψει οι τράπεζες δεν έχουν κανένα συμφέρον, στο πλέον βαθύ σημείο της κρίσης να βγάλουν μαζικά σε πλειστηριασμούς τα σπίτια όσων δεν μπορούν αυτή την περίοδο να πληρώσουν, ούτε καν όσων μπορούν να πληρώσουν αλλά δεν τους συμφέρει να το κάνουν.
Με βάση το συλλογισμό κόστους οφέλους, οι τράπεζες έχουν συμφέρον να βγάλουν σε πλειστηριασμό τα σπίτια όσων μπορούν να πληρώσουν και έχουν συμφέρον να το πράξουν. Μόνο αυτοί θα συνεχίσουν να πληρώνουν...
Κατά συνέπεια οι τράπεζες έχουν τον τρόπο, λαμβάνοντας υπόψη το εισόδημα και τα περιουσιακά στοιχεία, να πράξουν ανάλογα προς το συμφέρον των ιδίων και των καταθετών, αλλά κυρίως της εύρυθμης λειτουργίας της πίστης η οποία αποτελεί τον θεμέλιο λίθο των οικονομικών συναλλαγών, της οικονομικής προόδου και της πιθανής μελλοντικής κοινωνικής ευημερίας.
Όταν το κράτος ανακατεύεται στην οικονομία, το κάνει προς ίδιον όφελος των πολιτικών με πρόσχημα το γενικό καλό αλλά συνήθως με κίνδυνο, ή ζημιά που θα προκαλέσουν θα είναι πολύ μεγαλύτερη για όλους και ιδίως τους πλέον αδύναμους.
Είναι εύκολο να είναι κανείς αλτρουιστής και σοσιαλιστής όταν το εισόδημα που διανέμει είναι των άλλων και όχι το δικό του.
Κατά την έννοια αυτή κυβέρνηση και αντιπολίτευση και άπαντες οι ψηφοθήρες που εμμένουν στην τήρηση των περιορισμών των πλειστηριασμών, μοιάζουν να κάνουν κοινωνική πολιτική με χρήματα των καταθετών και των μελλοντικών γενεών.
Τούτο συμβαίνει στο βαθμό που τα χρήματα που έχουν δανείσει οι τράπεζες είναι ένα άθροισμα καταθέσεων 70%, ιδίων κεφαλαίων κατά 10% περίπου και δανείων από την ΕΚΤ κατά το υπόλοιπο... αφού η διεθνής διατραπεζική μας τελείωσε.
Μετά την ανακεφαλαίωση τα ίδια κεφάλαια είναι εθνικό χρέος, δηλαδή δανεικά από τα παιδιά μας.
Το ελληνικό κράτος των πολιτικών και των πελατών τους διατηρεί για τον εαυτό του το δικαίωμα να κάνει κατασχέσεις ακινήτων για χρέη από φόρους περιουσίας που δεν υπάρχει (βλέπε αντικειμενικές) αλλά απαγορεύει στις τράπεζες να κάνουν κατασχέσεις σε ακίνητα δανειοληπτών που έχουν και δεν πληρώνουν.
Το υπουργείο των Οικονομικών έχει αποκτήσει πρόσβαση στους τραπεζικούς λογαριασμούς όσων χρωστούν στο δημόσιο, δηλ. των περισσότερων οικονομικά ενεργά Ελλήνων.
Με την φιλολογία περί μη άρσης των πλειστηριασμών ακινήτων ωθούν και αυτούς που μπορούν, να μην πληρώνουν τα δάνειά τους. Με τον τρόπο αυτό αυξάνουν τις πιθανότητες ενός μελλοντικού «κουρέματος» των καταθέσεων στο βαθμό που θα αυξηθούν οι επισφάλειες των τραπεζών.
Με τις κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών αλλά και την παράταση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών, οδηγούν στην απομάκρυνση των καταθέσεων από τις τράπεζες. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός για να το καταλάβει αυτό.
Πριν από λίγες μέρες ένα τυχαίο δημοσίευμα σ’ ένα «μπλογκ» κατά τραπεζικές πηγές έγινε αφορμή για απόσυρση καταθέσεων και με παρέμβαση της εισαγγελίας διατάχθηκε σχετική έρευνα.
Όταν η κυβέρνηση εμπνέει εμπιστοσύνη τέτοια δημοσιεύματα δεν λειτουργούν ως θρυαλλίδες.
Τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση όχι μόνο αδυνατούν να διαχειριστούν την κρίση αλλά για λόγους πελατειακής εξαχρείωσης των επιδιώξεων τους συμπεριφέρονται ανεύθυνα όταν χαράσσουν «κόκκινες γραμμές» στη τρόικα ή υπόσχονται οριζόντια «κουρέματα» δανείων...
Αν το κοινό πάρει στα σοβαρά τις πράξεις και τις απειλές τους και υπάρξει επιτάχυνση της φυγής των καταθέσεων, οι συνέπειες θα είναι ανάλογες πυρηνικής έκρηξης.
Τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση μοιάζουν με παιδιά που παίζουν μπάλα στο θάλαμο διαχείρισης πυρηνικών όπλων.
Στην προκειμένη περίπτωση αν ο εισαγγελέας θέλει να εφαρμόσει το νόμο γι’ αυτούς που απειλούν την τραπεζική και οικονομικής σταθερότητας, θα πρέπει να προσανατολιστεί προς την εξουσία, τα πάθη και τις βλαβερές συνήθειες που την διακρίνει.
Του Κ. Στούπα από το capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου