Να υπενθυμίσω ότι καθώς δεν εργάζονται και υποθέτω πλήττουν από απραξία, προκηρύσσουν αλλεπάλληλες απεργίες χωρίς κανένα προσωπικό κόστος. Μπορεί οι καλούμενοι από εκείνους σε απεργία να χάνουν τις αποδοχές των ημερών της απεργίας (οσάκις τις χάνουν), οι συνδικαλιστές τους όμως εισπράττουν τον μισθό τους. Καθώς νομίμως ή κατ' ανοχήν δεν εργάζονται και συνεπώς δεν υποχρεούνται να προσέρχονται στην εργασία τους δεν είναι δυνατόν να απεργήσουν για να μετρηθούν οι μέρες που δεν εργάσθηκαν.
Ετσι ζητούν στους εργαζόμενους που εκπροσωπούν να απεργήσουν με απώλεια μισθού των ημερών απεργίας, ενώ οι ίδιοι που κήρυξαν την απεργία προφανώς πληρώνονται κανονικά.
Ας σημειωθεί επίσης ότι μόνο μια μειονότητα εργαζομένων είναι εγγεγραμμένοι στα συνδικάτα, αλλά όλοι πληρώνουν γι' αυτά με υποχρεωτική παρακράτηση επί του μισθού τους. Δηλαδή τα συνδικάτα μας, κατά παγκόσμια νομίζω πρωτοτυπία, είναι στην ουσία κρατικοδίαιτα, αφού νόμος επέβαλε την υπέρ αυτών παρακράτηση μισθού, είτε είσαι συνδικαλισμένος είτε όχι. Να υπενθυμίσω ακόμα ότι έχουν διά νόμου διασφαλίσει τη μη απόλυσή τους, ώστε να μπορούν ακινδύνως - κατανοητό - να ασκούν τη συνδικαλιστική τους αποστολή, της οποίας δυστυχώς κάνουν κατάχρηση.
Ομως όπως απέδειξε η σχεδόν τρίμηνη απεργία των διοικητικών υπαλλήλων των Πανεπιστημίων, οι απεργοί, που ουδείς γνωρίζει ποιοι και πόσοι είναι, πληρώνονται κανονικά (άρα κάνουν διακοπές διαρκείας μετά πλήρων αποδοχών). Και να δω πώς οι πρυτάνεις Καποδιστριακού και Πολυτεχνείου θα προβούν στην εκ των υστέρων παρακράτηση αποδοχών για τις μέρες απεργίας, όπως υπόσχονται, αφού είναι αδύνατον να γνωρίζουν ποιοι και πόσοι οι απεργήσαντες καθώς όλοι θα μπορούν να δηλώσουν ότι «εγώ ήθελα να εργασθώ αλλά δεν με άφηναν οι ομάδες περιφρούρησης», που τις επανδρώνουν συνήθως οι συνδικαλιστές.
Κάποτε ρώτησα τον αρμόδιο γενικό γραμματέα υπουργείου, του οποίου οι υπάλληλοι είχαν κατέλθει σε απεργία, πώς άνθρωποι μισθοσυντήρητοι αποδέχονται περικοπή τμήματος του μισθού τους με τόση ευκολία. Μου απάντησε: - Υποχρεούμαστε μεν να παρακρατήσουμε τις αποδοχές για τις μέρες απεργίας, αλλά σιωπηρά δεν το κάνομε. Γι' αυτό μπορώ εύλογα να υποθέσω ότι οι συνεχείς απεργίες στην Ελλάδα, στον δημόσιο τομέα, εξηγούνται και από το ότι συνήθως δεν έχουν κόστος για τους απεργούς, αλλά αντίθετα τους δίνουν την ευκαιρία να ξεσκάσουν.
Απόρροια αυτής της ανεύθυνης απεργιακής συμπεριφοράς είναι το ότι από το 1979 έως και το 2010 έχει επισημανθεί ότι έγιναν στην Ελλάδα 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες σε ποσοστό 96% του δημόσιου τομέα με αποτέλεσμα να χαθούν 1.385 ημέρες εργασίας. Το κόστος αυτών των εργάσιμων ημερών που χάθηκαν και που είναι 45 τον χρόνο υπολογίσθηκε σε 135 δισ. ευρώ, ήτοι στο 39% του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας ή στο 55% των χρεών των ασφαλιστικών ταμείων.
Ετσι συνέβαλαν καθοριστικά και οι συνδικαλιστές να φθάσομε στο σημερινό οικονομικό αδιέξοδο.
Του Μεγάλου Γ. Μαρίνου από το Βήμα (01-12-13)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου