Τελικά υπήρχε κι’ άλλος πάτος. Εκτός από το αδιανόητο – να υπογράψουν δηλαδή Τσίπρας και Κοτζιάς μια συμφωνία μόνοι τους, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη λαού και πολιτικού κόσμου, αλλά και χωρίς να συμφωνεί ο συνεταίρος (στην καρέκλα) Καμμένος που προσφέρει την Δεδηλωμένη – συνέβη και το άλλο αδιανόητο:
Στη Βουλή δεν αναφέρθηκε κανείς τους συγκεκριμένα στη συμφωνία. Επαναλάμβαναν μονότονα ότι είναι μια καλή συμφωνία και σκόπιμα απέφυγαν να αναλύσουν ένα – ένα τα άρθρα της, προσφέροντας στους Σκοπιανούς επιχειρήματα που ούτε οι ίδιοι είχαν ποτέ διανοηθεί.
Μίλησαν για το 1913, για το 1948, για το 1977, για το 1991, για το 1992, για το 1993, για το 1995, για το 2005, για το 2008, για το 2009, για το 2013, αλλά όχι για το 2018!
Μίλησαν για όσα επί εικοσιπέντε χρόνια συζητούνταν, χωρίς να υπάρξει ποτέ καμιά συμφωνία και όχι για όσα οι ίδιοι πράττουν υπογράφοντας μια εθνικά επιζήμια συμφωνία.
Με τη γνωστή σταλινική μέθοδο της διαπόμπευσης, της στοχοποίησης και της συκοφάντησης των πολιτικών αντιπάλων, πετούσαν αποσπασματικά σελίδες από διάφορα απόρρητα έγγραφα, καθαρά προς δημιουργίαν εντυπώσεων, κάνοντας επιλεκτική αναφορά σε σκόρπιες φράσεις.
Άπειρες οι συζητήσεις που έγιναν αυτά τα χρόνια, άπειρες οι προτάσεις που μπήκαν ως βάση συζήτησης, άπειρες οι σκέψεις που δεν ευοδώθηκαν ποτέ και τελικά απορρίφθηκαν.
Κόκκινα πρόσωπα που έσταζαν κακία, στόματα που τραύλιζαν και χέρια που κράδαιναν μερικά από τα εκατοντάδες χιλιάδες έγγραφα, τα οποία όπως είναι φυσικό, υπάρχουν στο υπουργείο των Εξωτερικών.
