Το Σύνταγμα δεν πρόβλεψε ενδοτικές κυβερνήσεις ...

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, είναι πολύ σοβαρό. Είναι δυνατόν διεθνείς ή διακρατικές συμφωνίες που παραχωρούν έδαφος, σύμβολα, ελληνική περιουσία και οντότητα, τελεσίδικα, σε άλλες χώρες να αποφασίζονται με την υπογραφή ενός υπουργού ή ενός πρωθυπουργού, χωρίς την έγκριση μιας αυξημένης πλειοψηφίας της Βουλής; Η απάντηση είναι σοκαριστική.

Το Σύνταγμα και οι νόμοι δεν προβλέπουν προστασία των συμφερόντων της χώρας από τους κυβερνήτες της! Δεν διανοήθηκε ο συνταγματικός νομοθέτης, από καταβολής ελληνικού κράτους, ότι μπορεί να υπάρξει υπουργός ή πρωθυπουργός, που θα συμφωνήσει με μια άλλη χώρα ο,τιδήποτε θα βλάψει τελεσίδικα τα συμφέροντα της Ελλάδας.

Αλλά, ακόμα και στις κρίσιμες αποφάσεις, όταν κυβερνήτες προχώρησαν σε αποδοχή συμφωνιών, που άλλαζαν ακόμα και τα σύνορα της χώρας, καλούσαν τη Βουλή να τις εγκρίνει και να τις επικυρώσει αμέσως.



Ο Τρικούπης, ο Δηλιγιάννης, ο Βενιζέλος δεν ήταν του αναστήματος ενός Τσίπρα! Που είχε το αντιδημοκρατικό θράσος και την αλαζονεία να δηλώσει ότι η συμφωνία για τα Σκόπια- που θα υπογράψει αύριο(!)- θα έρθει στην ελληνική Βουλή για έγκριση σε… άγνωστο χρόνο! Ο οποίος θα εξαρτάται από τους ρυθμούς των σκοπιανών! Ενώ η κυβερνητική βασική αρχική έγκριση για ένταξη της γείτονος στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ θα δοθεί ΠΡΙΝ από την έγκριση της ελληνικής Βουλής!

Ο συνταγματικός νομοθέτης, όμως, έχει βάλει μία δικλείδα ασφαλείας. Τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο οποίος μπορεί να μην υπογράψει οποιοδήποτε κείμενο μιας κυβέρνησης θεωρεί ότι παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα συμφέροντα της χώρας. Οδηγώντας έτσι την κυβέρνηση σε παραίτηση και τη χώρα σε εκλογές.

Το δυστύχημα για τη χώρα είναι διπλό. Δεν φτάνει που έχει για πρωθυπουργό έναν ανίδεο από θέματα εξωτερικής πολιτικής της πατρίδας που ηγείται. Και ταυτόχρονα έτοιμο να κάνει τα πάντα για να μακροημερεύσει στην πολιτική. Έχει και για Πρόεδρο Δημοκρατίας έναν ακόμα άτολμο και υποταγμένο πολιτικό. Μετά τον Κάρολο Παπούλια των αντισυνταγματικών μνημονίων.

Ο Πρόεδρος, λοιπόν, που θα μπορούσε να δώσει λύση στο κυβερνητικό ανοσιούργημα σε βάρος των οικονομικών, γεωπολιτικών και πολιτισμικών συμφερόντων της Ελλάδας συναινεί απαθής. Δεν τον συγκινεί ούτε η τελευταία απόφαση των πολιτικών αρχηγών, που έχει αποκλείσει τη χρήση της Μακεδονίας από τους γείτονες, ούτε η στάση όλων των κυβερνήσεων από το 1947 μέχρι σήμερα απέναντι στον σφετερισμό της μακεδονικής ταυτότητας και γλώσσας. Απέναντι δηλαδή στον αλυτρωτισμό.

Ο συνταγματικός νομοθέτης δεν φαντάστηκε ποτέ ότι μια ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να δράσει σε βάρος των συμφερόντων της χώρας έναντι της Αλβανίας, της Νοτιοσλαβίας, της Βουλγαρίας, της Τουρκίας, της Ιταλίας. Και άφησε έναν πρόεδρο να φυλάει Θερμοπύλες. Πού να φανταστεί ότι θα φύλαγε μόνο την καρέκλα του.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης στο Liberal.gr