Η περίπτωση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ φαίνεται όμως πως ξεπέρασε κάθε προηγούμενο αφού η προώθηση κομματικών ημετέρων και η ανάθεση ευθυνών σε ανίκανους σε κάποιες περιπτώσεις έφτασε να έχει κόστος εκατόμβες νεκρών, ενώ σε γενικές γραμμές ολοκλήρωσε τη διάλυση της ελάχιστα αποδοτικής δημόσιας διοίκησης.
Μετά τα τραγικά δείγματα διοίκησης αλλά και ηθικής που επέδειξαν στην τετραετία ήταν αναμενόμενο λίγους μήνες πριν τις εκλογές να επιχειρήσουν να διασωθούν πολιτικά, μοιράζοντας προνόμια και επιδόματα σε κατηγορίες δυνητικών ψηφοφόρων.
Η εικόνα των εναγκαλισμών του κ. Τσίπρα με τον κ. Θ. Λυμπερόπουλο που μάχεται να κρατήσει τη συμπαθή κατηγορία των αυτοκινητιστών στις συνθήκες και τα δεδομένα της δεκαετίας του ’50 και πολεμά κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού είναι χαρακτηριστική του χωρίς φραγμούς και στοιχειώδη αξιοπρέπεια καιροσκοπισμού αμφοτέρων.
Το ίνδαλμα του κ. Τσίπρα ο Νικολά Μαδούρο της Βενεζουέλας προκειμένου να υφαρπάξει την ψήφο των εκεί ταξιτζήδων τους μοίρασε καινούργια ταξί χάρη στα έσοδα από τις πετρελαιοπηγές. Όταν όμως έχασε τις εκλογές του 2015 απειλούσε να τους τις πάρει πίσω. Ο κ. Τσίπρας δεν διαθέτει πετροδολάρια για να χαρίσει ταξί και γι’ αυτό προσπαθεί να κρατήσει τη συντεχνία αλώβητη από τις εξελίξεις, σε βάρος της κοινωνίας φυσικά...
Ο κ. Τσίπρας είναι ο πολιτικός ηγέτης που δημοσίως συνεχίζει να μιλά εναντίον των πολιτικών που συναλλάσσονται με οικονομικούς παράγοντες του τόπου, ενώ ιδιωτικά, μακριά και σε απόλυτη μυστικότητα κάνει διακοπές σε κότερα που του έχουν παραχωρηθεί έναντι ανταλλαγμάτων όπως είναι η προώθηση σε δημόσια αξιώματα. Την ίδια στιγμή υποχρεώνει τράπεζες να χρηματοδοτήσουν διαπλεκόμενους εργολάβους και κατεβάζει υποψήφιο το όνομα του οποίου συμβολίζει τη μεταπολιτευτική διαπλοκή κεφαλαίου και πολιτικής εξουσίας.
Πρόκειται για πράξεις που καταρρίπτουν όλα τα πολιτικά προσχήματα. Ενώ ο κ Τσίπρας έχει κάνει κάθε πιθανή πολιτική υποχώρηση, δημόσια αρνείται να φορέσει γραβάτα. Ο κ. Τσίπρας είναι η επιτομή της υποκρισίας και της πολιτικής εξαπάτησης.
Τούτο δεν σημαίνει πως πρέπει κάποιος να απεμπολήσει τις ευθύνες του "όλου" ΠΑΣΟΚ (εκσυγχρονιστικού και λαϊκίστικου) όπως και της Ν.Δ. για την κοινωνική και πολιτική που είχε σαν συνέπεια την οικονομική χρεοκοπία του 2010 αλλά οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.
Για την ακρίβεια οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποτελούν τη χειρότερη εκδοχή του μεταπολιτευτικού δικομματισμού, του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.
Η καταβολή των συντάξεων του Ιουνίου μερικές μέρες νωρίτερα προκειμένου να δελεαστούν οι συνταξιούχοι θα μείνει στα παγκόσμια χρονικά σαν όνειδος για μια χώρα που θέλει να συγκαταλέγεται μεταξύ των ανεπτυγμένων.
Καθώς οι Έλληνες καλούνται τις επόμενες δεκαετίες να ξεπληρώσουν το μεγαλύτερο χρέος που έχει χώρα της οικουμένης, η κυβέρνηση αρέσκεται να μιλά για δημοσιονομικά περιθώρια και να μοιράζει επιδόματα και προνόμια σε κατηγορίες δυνητικών ψηφοφόρων.
Το συνταξιοδοτικό σύστημα με αναλογία 1,5 εργαζόμενου για κάθε συνταξιούχο παραμένει υπό κατάρρευση, καθώς χρειάζεται μια αναλογία 1 προς 4 τουλάχιστον για να είναι βιώσιμο.
Η δημόσια διοίκηση δομημένη με βάση τις πελατειακές ανάγκες της κομματοκρατίας καταναλώνει φόρους Σουηδίας, προσφέροντας υπηρεσίες Ουγκάντας. Μοιραία οι νέοι εγκαταλείπουν τη χώρα επιδεινώνοντας τους αρνητικούς δημογραφικούς δείκτες.
Με λίγα λόγια ενώ η χώρα και η οικονομία παραμένουν ετοιμόρροπες κανένα από τα κόμματα εξουσίας δεν τολμά να προτείνει τις επώδυνες σαρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα αντιστρέψουν την πορεία κατάρρευσης.
Του Κώστα Στούπα στο capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου