Έτσι, στο όνομα του αντι-ιμπεριαλιστικού αγώνα, δεκάδες αιμοσταγείς δικτάτορες βαφτίστηκαν «δημοκράτες» και τα θύματα τους όργανα του ιμπεριαλισμού.
Μέσα σε αυτό το ερμηνευτικό πλαίσιο των γεγονότων, η πλατεία Ταχρίρ στο Κάιρο υπήρξε ο άξονας αναφοράς της αριστερής διανόησης το 2011. Τότε ο πρόεδρος της Αιγύπτου - που διασφάλιζε τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους και της κοινωνίας - ήταν ο δικτάτορας που έπρεπε να ανατραπεί.
Από ποιους; Από ένα ετερόκλιτο εξεγερμένο πλήθος. Διανοούμενοι της ριζοσπαστικής Αριστεράς, είχαν μεταβεί επί τόπου και κατέγραφαν, ενθουσιωδώς, τις εντυπώσεις τους από αυτά που έβλεπαν. Μεταξύ αυτών και μια σημερινή υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ.
Οταν λίγο αργότερα ο εκλεγμένος—με ισχνή πλειοψηφία-- πρόεδρος της Αιγύπτου Μόρσι θέλησε να επιβάλει τον ισλαμικό νόμο και να καταλύει το κοσμικό κράτος, επενέβη ο στρατός και απέτρεψε αυτό το καταστροφικό, για την ίδια την Αίγυπτο και όλην την ΝΑ Μεσόγειο, γεγονός.
Ας αναλογιστούμε τις συνέπειες που θα είχε για την πατρίδα μας η εγκαθίδρυση στην Αίγυπτο ενός ισλαμικού καθεστώτος, πλήρως ελεγχόμενου από τον Ερντογάν.
Τότε η ριζοσπαστική Αριστερά είχε αποκαλέσει τον στρατηγό Σίσι, «Πινοσέτ της Μεσογείου». Σήμερα, που συνεργάζεται άψογα μαζί του, ελπίζω να αντιλαμβάνεται πόσο σημαντική υπήρξε η επέμβαση του στρατού τότε στην Αίγυπτο και για τα ελληνικά συμφέροντα.
Στην Βενεζουέλα, αίφνης οι αριστεροί όλων των αποχρώσεων ανακάλυψαν πως οι Αμερικάνοι επιδιώκουν να ανατρέψουν τον Μαδούρο για «να του πάρουν τα πετρέλαια», όπως ισχυρίζονται.
Μάλιστα αυτήν την ανοησία την ακούμε από το στόμα όλων των αριστερών. Η γνωστή κασέτα. Βέβαια, παραβλέπουν πως μια χώρα με τόσο πετρέλαιο λιμοκτονεί και πως εκατοντάδες χιλιάδες κάτοικοι της την έχουν εγκαταλείψει, λόγω της οικονομικής καταστροφής που επέφερε το καθεστώς Μαδούρο.
Πεισματικά στηρίζουν έναν δικτάτορα, άλλοι γιατί τους χρηματίζει και άλλοι γιατί το μυαλό τους λειτουργεί με όρους της δεκαετίας του 70. Εχουν μείνει σε ερμηνευτικά σχήματα της προηγούμενης πεντηκονταετίας.
Όμως παντού και πάντα, τα δημοκρατικά καθεστώτα όπως και τα δικτατορικά, ορίζονται από τα ίδια χαρακτηριστικά. Δεν υπάρχει καθεστώς a la carte.
Οι δημοκρατικές ευαισθησίες δεν υπόκεινται σε εκπτώσεις και σε προτιμήσεις. Είναι καθολικής ισχύος. Αυτά για όσους ασπάζονται την φιλελεύθερη—αστική δημοκρατία, είναι γνωστά.
Οι αριστεροί και οι αριστερούληδες έχουν επιλεκτικές μνήμες και ευαισθησίες. Τα πάντα εξαρτώνται από το αν προάγουν την ταξική πάλη και τον αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού.
Έτσι ο Μαδούρο είναι δημοκράτης και ο Μουμπάρακ δικτάτορας. Ο Σίσι είναι ο Πινοσέτ της Μεσογείου, αλλά ο ισλαμιστής Μόρσι είναι λαϊκός ηγέτης.
Ευτυχώς, που στο επίπεδο των πολιτισμένων κρατών αυτά τα ζητήματα έχουν, προ πολλού, λυθεί. Ελπίζω, σιγά-σιγά, και στην πατρίδα μας οι φωνές που έρχονται από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα, να περιθωριοποιηθούν.
Του Σάκη Μουμτζή στο Liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου