Τα παραπάνω στοιχεία έχουν τη σημασία τους για να κατανοήσουμε τι κοστίζει το κράτος που άφησε πάνω από 90 ανθρώπους να καούν. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΚΕΦΙΜ, φέτος, ο μέσος Ελληνας δούλεψε μέχρι τις 18 Ιουλίου για το κράτος. Δηλαδή από τις 365 μέρες του χρόνου οι περίπου 200 ημέρες δουλεύτηκαν για τη χάρη ενός κράτους που δεν μπόρεσε να κάνει μια εκκένωση σε έναν μικρό οικισμό μισή ώρα έξω από την Αθήνα.
Το σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης υπάρχει έτοιμο και πληρωμένο εδώ και χρόνια, αλλά δεν λειτουργεί. Μέσω του Ευρωπαίου φορολογουμένου ήταν διαθέσιμα 60.000.000 για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών, που όμως ποτέ δεν απορροφήθηκαν. Θα πρέπει να έχεις φτάσει στο ανώτερο ιστορικό στάδιο ανικανότητας για να μη δαπανάς τζάμπα χρήμα. Πάντως η ολιγωρία δεν ήταν γενική, για παράδειγμα μέσα στο πένθος η υφυπουργός Οικονομικών Κατερίνα Παπανάτσιου πήγε να περάσει τροπολογία που έδινε σε ορισμένες από την κυβέρνηση διορισμένες διοικήσεις ΔΕΚΟ αυξήσει μέχρι και 60%, ανέβαζε δηλαδή το ταβάνι ανώτερου μισθού από τα 4.631 στα 7.483 μηνιαίως.
Η κυρία Παπανάτσιου, αν θυμάστε, είναι η υφυπουργός που είχε δηλώσει «δηλώστε τα γιατί θα σας βρούμε». Και πρέπει να μας βρουν για να τα δώσουν στους ικανότατους ημετέρους που έχουν διορίσει στις διοικήσεις των ΔΕΚΟ με 7.500 τον μήνα. Οπως καταλαβαίνετε, στις διοικήσεις των ΔΕΚΟ, όπως και σε όλο το Δημόσιο, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διορίσει την αφρόκρεμα της ελληνικής κοινωνίας. Η μηνιαία αύξηση που πλησιάζει τα 3.000 ευρώ είναι ιδιαίτερα αναγκαία. Πολυεθνικές όπως η Apple, η Coca-Cola και η Daimler καραδοκούν να αρπάξουν τους εγκεφάλους της ελληνικής κυβερνήσεως ανά πάσα στιγμή. Ο ανταγωνισμός είναι άγριος.
Ως χώρα θα ήταν αδύνατον να αντέξουμε μια αυξημένη διαρροή εγκεφάλων προς το εξωτερικό. Φτάσαμε να ζητάμε να προσλάβουμε πυροσβέστες με τουλάχιστον 50% αναπηρία. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε η κυβέρνηση για την ανακούφιση των πληγέντων ήταν να προσφέρει διορισμό στο Δημόσιο στους συγγενείς των νεκρών θυμάτων. Μέσα σε μια κρίση καθένας προσπαθεί να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Οι της κυβερνήσεως που έχουν τον κρατισμό ως θρησκεία κάνουν αυτό που μόνο αυτοί μπορούν να κάνουν: υποσχέσεις για λεφτά και διορισμούς. Μπορεί να έχουν θεοποιήσει τον ρόλο του κράτους, αλλά αυτό δεν σημαίνει και πως τους ενδιαφέρει να το διοικήσουν.
Θέλουν να ζουν από το κράτος, δηλαδή τον φορολογούμενο, αλλά όχι και να εργάζονται σε αυτό. Το αριστερό ηθικό πλεονέκτημα.
Ναπολέων Λιναρδάτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου