Ανέκαθεν η Αριστερά δεν άντεχε την κριτική. Θεωρούσε πως οι θέσεις των διανοουμένων της αποτελούσαν θέσφατο, άρα ήταν υπεράνω κριτικής. Βέβαια, παρουσιάζει ενδιαφέρον πώς, με ποιες διαδικασίες και με ποια κριτήρια αναγορεύθηκαν οι περισσότεροι εξ αυτών σε ανθρώπους του πνεύματος και σε τιμητές των πάντων.
Με την επιθετικότητα και την αλαζονεία με την οποία τους εξόπλιζε και εξοπλίζει η μαρξιστική θεωρία, θεωρούν αυτονόητο πως η μόνη θέση που τους αξίζει είναι ο κυρίως θάλαμος της εξουσίας. Και έτσι γλοιωδώς προσκολλήθηκαν σε πολυποίκιλους ηγέτες, οι οποίοι, με το ex officio κύρος τους, έδωσαν αξία σε αυτούς τους ανθρώπους.
Είναι γνωστό πως η Αριστερά και οι διανοούμενοι της όταν δέχονται κριτική δεν τολμούν να απαντήσουν επί της ουσίας. Καταφεύγουν σε υστερικές τσιριδούλες καταγγέλλοντας σε ηθικό επίπεδο τον λόγο που στρέφεται εναντίον της. Και η αντεπίθεση των διανοουμένων της επικεντρώνεται στα πρόσωπα των επικριτών τους και όχι στα επιχειρήματα τους.
Ακόμα και σήμερα, που η Αριστερά στην Ελλάδα διασύρεται καθημερινά, όλοι αυτοί οι διανοούμενοι, ζώντας σε ένα άλλο σύμπαν, κουνούν το δάχτυλο στους αντιπάλους τους. Έτσι αντιλαμβάνονται την πάλη των απόψεων.
Το πρόβλημα στην πατρίδα μας ήταν πως η συντριπτική πλειοψηφία των διαμορφωτών της κοινής γνώμης, κάτω από τον μανδύα ενός θολού προοδευτισμού, έγιναν τα βαποράκια που διακινούσαν το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς». Που πουλούσαν στον κόσμο την άποψη πως οι αριστεροί είναι-- εκ μόνου του γεγονότος πως είναι αριστεροί-- μορφωμένοι, καλλιεργημένοι, ανώτεροι άνθρωποι.
Δεν έβλεπαν όλοι αυτοί οι διακινητές του «ηθικού πλεονεκτήματος» όλα όσα γινόταν στους κοινωνικούς χώρους που ήλεγχε η Αριστερά. Στα συνδικάτα και στα Πανεπιστήμια. Διαφθορά, αναξιοκρατία, τραμπουκισμοί. Στα δε Πανεπιστήμια συμμορίες - με την νομική του όρου έννοια - φοιτητών και πανεπιστημιακών ευλογούσαν τα γένια εαυτών και αλλήλων. Η προστασία - για την οποία ο λαός έχει μιαν άλλη πολύ πιο παραστατική λέξη - ήταν και παραμένει το κύριο χαρακτηριστικό αυτού του χώρου.
Σήμερα, η μεγαλύτερη προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελληνική κοινωνία είναι η πλήρης απομυθοποίηση όλων των ιδεολογημάτων της Αριστεράς. Όπως επί σαράντα χρόνια το σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» ήταν το κυρίαρχο και διαμόρφωνε πλειοψηφίες, έτσι σήμερα αρχίζει να κυριαρχεί σχεδόν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα το σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Αριστερά». Μόνον κάποιοι γραφικοί ασπρομάλληδες, που έχουν μείνει κολλημένοι στο παρελθόν, δεν μπορούν να αφουγκραστούν αυτό που έρχεται και ζούνε με την αναζήτηση της δικής τους Αριστεράς.
Μετά τις εκλογές είναι απαραίτητο η κοινωνία μας να επουλώσει τα τραύματα που της προξένησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Να επανενοποιηθεί. Το ερώτημα όμως είναι: πάνω σε ποια βάση θα γίνει η επανένωση της; Όχι πάντως πάνω στη βάση της συγκάλυψης και της αγαπησιάρικης πολιτικής του «όλοι μαζί». Η επανένωση της κοινωνίας θα οικοδομηθεί πάνω σε νέα βάση που, ως κύριο χαρακτηριστικό της, θα έχει την ηθική συντριβή της Αριστεράς.
Η πολιτική της στρατηγικής της ήττας δεν αρκεί πλέον. Έχει ξεπεραστεί, καθώς έχει πρόσκαιρο, βραχυπρόθεσμο ορίζοντα και δεν αποκλείει την ανασύνταξη των δυνάμεων της στο εγγύς μέλλον. Αυτό που χρειάζεται είναι να ακούει ο πολίτης για την Αριστερά και, για μια γενιά τουλάχιστον, να αισθάνεται βαθιά αποστροφή.
Του Σάκη Μουμτζή στο Liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου