Το χειρότερο όμως που μπορεί να ζήσει, είναι ο βουβός θυμός των πολιτών και το γέλιο που προκαλεί η συμπεριφορά του και τα λόγια του. Δύο καταστάσεις αντιφατικές μεταξύ τους, που όμως συνυπάρχουν.
Σε αυτήν την φάση βρίσκεται, δικαιολογημένα, ο Α.Τσίπρας γιατί είναι ο χειρότερος πρωθυπουργός, μακράν, της Μεταπολιτευτικής περιόδου.
Πώς κατάντησε έτσι; Πώς έφτασε σε αυτό το έσχατο σκαλοπάτι του ευτελισμού ένας πολιτικός που η δημοτικότητα του, πριν από τρία χρόνια, άγγιζε το 70%;
Η πολιτική είναι ένας αγώνας μεγάλων αποστάσεων. Εκεί δοκιμάζονται οι αντοχές και οι τακτικές κινήσεις των πολιτικών. Η πολιτική δεν είναι ένα κατοστάρι.
Ο Α.Τσίπρας, λόγω της ημιμάθειας του και της ιδεολογικής συγκρότησης του, λόγω του γεγονότος πως είναι ένα άτομο περιορισμένων οριζόντων, δεν αντιλήφθηκε πως σε αυτόν τον μακρύ δρόμο, τερματίζει αυτός που μπορεί να επιλύσει τα προβλήματα της καθημερινής ζωής των πολιτών ή να τα διαχειριστεί όσο καλύτερα μπορεί.
Η εκάστοτε κυβέρνηση πάντοτε κρίνεται στο πώς προσεγγίζει και στο πώς αντιμετωπίζει το συγκεκριμένο. Η αφηρημένη και ιδεολογικοποιημένη θεώρηση των πραγμάτων, δεν ενδιαφέρει κανέναν, πλην ενός κλειστού κύκλου ανθρώπων. Ο πολίτης θέλει άμεσες και πρακτικές λύσεις. Ουδόλως τον ενδιαφέρει ο Σίζεκ ή ο Μπαντιού. Δεν τους γνωρίζει και δεν θέλει να τους μάθει.
Ο Α.Τσίπρας και οι περισσότεροι από αυτούς που τον περιστοιχίζουν, αυτό το πολύ απλό και δεν το κατάλαβαν και το κυριότερο, δεν τους ενδιέφερε να το καταλάβουν. Διαπαιδαγωγημένοι ιδεολογικά και πολιτικά με μια δογματική θεωρία που κατέρρευσε, πίστεψαν πως θα αρκούσε για την παραμονή τους στην εξουσία ένας καταγγελτικός και διχαστικός λόγος.
Δηλαδή, νόμιζαν πως με την τακτική με την οποίαν αναρριχήθηκαν στην εξουσία, με την ίδια τακτική θα παραμείνουν σε αυτήν. Πίστεψαν πως εξοντώνοντας τους πολιτικούς τους αντιπάλους θα γινόταν οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Διαψεύστηκαν.
Εδώ και πολύ καιρό οι κυβερνώντες τρέχουν πίσω από τις εξελίξεις και κάθε φορά που επιχειρούν να αλλάξουν την ατζέντα αυτό αποβαίνει σε βάρος τους. Σχεδόν πάντοτε προκύπτει ένα πρόβλημα της καθημερινότητας, που επειδή αγνοούν την ουσιαστική διαχείριση του, αυτό μετατρέπεται σε γεγονός με πολιτικό κόστος.
Νομίζουν, αφελώς, πως η επικοινωνία είναι το παν. Αγνοούν πως σε ένα πακέτο όσους φιόγκους και αν προσθέσουμε και με όσο πολυτελές χαρτί και αν το περιτυλίξουμε, αν το περιεχόμενο είναι σκάρτο, ο πολίτης μια φορά θα ξεγελαστεί.
Και οι πολίτες ξεγελάστηκαν πολλές φορές από τον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, σήμερα τον αντιμετωπίζουν με θυμό, με οργή και με γέλιο. Ο αρχηγός του και τα στελέχη του έχουν γίνει ανέκδοτο.
Εδώ και λίγες ημέρες, μετά την πυρκαγιά, όλοι τους βρίσκονται σε κατάσταση «γκροκί». Δηλαδή, ζαλισμένοι στην γωνία του ριγκ, περιμένουν το τελειωτικό κτύπημα. Θα παλέψουν μέχρι τελικής πτώσεως ή θα ρίξουν λευκή πετσέτα;
Πάντως, ουδείς θα λυπηθεί για την πτώση τους και ουδείς σοβαρός άνθρωπος θα σπεύσει να τους βοηθήσει. Και οι «πρόθυμοι» ακόμα έχουν κρυφτεί.
Του Σάκη Μουμτζή στο Liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου