Αντίλαλοι περί λαού επί χούντας και όχι μόνο ...

«Αναγνώστης μου, πιθανώς θιγόμενος από την κατάσταση, μου υπενθύμισε το ανέκδοτο του Διαβόλου και του Κεφαλλονίτη: Μια φορά ο Διάβολος και ο Κεφαλλονίτης, πηγαίνοντας σε έναν μακρινό δρόμο, αποφάσισαν, αντί να περπατούν και οι δύο μαζί, να φορτώνεται κατά διαστήματα ο ένας στον άλλο, ώστε να περπατά μόνον ο ένας. Η μεταφορά θα διαρκούσε όσο ένα τραγούδι, που θα τραγουδούσε ο καβαλάρης. Πρώτος ανέβηκε ο Διάβολος, που άρχισε να τραγουδά ένα μακρύ τραγούδι, που φυσικά κάποτε τελείωσε. Ηρθε η σειρά του Κεφαλλονίτη να καβαλικεύσει. Πήδησε στον σβέρκο του Διαβόλου και άρχισε ένα ατελείωτο τίρι, τίρι, τίρι που συνεχίζεται ακόμη. Τότε ο Διάβολος κατάλαβε τι είχε πάθει...». Μη σπεύσετε να βγάλετε συμπεράσματα. Δημοκρατία ακόμη έχουμε. Και, καθώς ξέρουμε, ο πρωθυπουργός μας δεν κατάγεται από την Κεφαλλονιά.



Το ανέκδοτο φιλοξενείται σε έναν από τους αντιχουντικούς «Αντίλαλους». Τα δηκτικά σχόλια που καθημερινά έγραφε στο «Βήμα» επί χούντας ο αείμνηστος σπουδαίος δημοσιογράφος, πανεπιστημιακός καθηγητής και πολιτικός Αθανάσιος Κανελλόπουλος και δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 16ης Ιουλίου 1972. Το σταχυολόγησα από το βιβλίο-ντοκουμέντο της εφημερίδας «Τα Νέα», που εκδόθηκε προ ημερών και διανεμήθηκε στους πολυπληθείς αναγνώστες της επ' ευκαιρία της επετείου του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967, σε επιμέλεια του συναδέλφου Γεώργιου Π. Μαλούχου. Η στήλη αυτή του Α.Κ. είχε τον τίτλο «Αντίλαλοι» με υπογραφή Ακροατής.

Ο Αθανάσιος Κανελλόπουλος «είναι ο πρώτος Ελληνας ο οποίος παραιτήθηκε από τη δημόσια θέση του πανεπιστημιακού καθηγητή και αντιμετώπισε έτσι αυτός και η οικογένειά του μια μεγάλη περιπέτεια». Ομως, όταν κάπως χαλάρωσαν οι χουντικές απαγορεύσεις και διώξεις, τόλμησε να διακινδυνεύσει, μαζί με τον αείμνηστο εκδότη του ΔΟΛ Χρήστο Λαμπράκη, τα γεμάτα υπονοούμενα σχόλιά του, που έγραψαν τότε ιστορία. Ως δάσκαλός μου στη δημοσιογραφία με οδήγησε να έχω και εγώ στα «Νέα» μια ανάλογη στήλη με τίτλο «Το επταήμερο ενός ποπολάρου» και υπογραφή Ποπολάρος.

Στους πονηρούς καιρούς που ζει η Ελλάδα σήμερα, με τον προεξάρχοντα λαϊκισμό και τις φασίζουσες τάσεις ακόμα και στη δημοκρατική Δύση, το μέλλον των πολιτικών ελευθεριών είναι και πάλι προβληματικό.

Ας αντιγράψω ενδεικτικά έναν ακόμα «Αντίλαλο», που παραμένει δυστυχώς επίκαιρος: «Στην ιστορία του πολιτικού βίου πολλά συνθήματα, χαρακτηρίζοντα τον τρόπο ασκήσεως της εξουσίας, έχουν χρησιμοποιηθεί. Ο Λουδοβίκος ΙΔ' της Γαλλίας διακήρυττε: Το κράτος είμαι εγώ. Ο Λένιν: Ολη η εξουσία στα σοβιέτ (δηλαδή στο κομμουνιστικό κόμμα, διευκρινίζω). Ο Μουσολίνι: Τα πάντα για το κράτος, τίποτα εναντίον του. Ο Αβραάμ Λίνκολν: Κυβέρνηση του λαού, από τον λαό, για τον λαό. Ο σημερινός πρωθυπουργός (Γεώργιος Παπαδόπουλος): Η επανάστασις διά τον λαόν, με τον λαόν, διά του λαού» («Το Βήμα», 20.12.1972).


Να θυμίσω ακόμα κι εγώ την ανεύθυνη ρήση του Ανδρέα Παπανδρέου «ένας είναι ο θεσμός, ο κυρίαρχος λαός». Εκτοτε όλο και συχνότερα ακούμε σε διάφορες παραλλαγές τα πάντα για τον λαό από τον λαό και διάφορα ανάλογα από τον ολοένα και ακμαιότερο λαϊκισμό, που ήδη έχει δραματικές επιπτώσεις ακόμα και στις δημοκρατικές χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και κατά κόρον πια κι εδώ. Ο Θεός της Ελλάδας να βάλει το χέρι του.

Του Γ. Μαρίνου στο Βήμα.